Ο τρόπος που κάλυψε την προσφυγική και την οικονομική κρίση ήταν ο λόγος που η βρετανική Guardian επέλεξε τον Έλληνα φωτογράφο ως τον καλύτερο του 2015.
«Καλύπτω τις ιστορίες των προσφύγων και των μεταναστών τα τελευταία 25 χρόνια, όμως αυτή η χρονιά ήταν διαφορετική: οι πρόσφυγες έρχονται στη χώρα μου» δηλώνει ο φωτογράφος του Reuters, συμπληρώνοντας ότι «κάθε βράδυ έρχονται δυο βάρκες. Όλοι τους οι επιβαίνοντες είναι φοβισμένοι, γιατί δεν ξέρουν πώς θα τους φερθεί η αστυνομία και οι ντόπιοι. Μικρά σκάφη εξακολουθούν να έρχονται, ακόμα κι όταν ο καιρός είναι κακός, αφού οι τουρκικές ακτές απέχουν μόλις 4 -5 ναυτικά μίλια».
«Πέρυσι ήμουν στο Σουρούκ, στα σύνορα της Τουρκίας με την Συρία και κατέγραφα τους χιλιάδες Κούρδους που άφηναν την πόλη τους, το Κομπάνι. Φέτος στη Λέσβο συνάντησα έναν άνδρα που με αναγνώρισε ‘τα κατάφερα φίλε μου, τα κατάφερα’, μου είπε», περιγράφει ο Γιάννης Μπεχράκης μία από τις πολλές εμπειρίες του.
Ο πολυβραβευμένος φωτογράφος αναφέρει ακόμα μία πτυχή της δυσκολίας της χρονιάς που πέρασε, σημειώνοντας ότι «η μικρότερη πρόκληση ήταν να βγάλεις φωτογραφίες. Η μεγαλύτερη μάχη ήταν η συναισθηματική, μπροστά σε αυτήν τη θλιβερή κατάσταση που βλέπεις ξανά και ξανά».
Περιγράφοντας την εμπειρία του στη Λέσβο λέει ότι το νησί ήταν ήσυχο πριν αρχίσει η θερινή σεζόν. «Περίμενα δύο ή τρεις βάρκες την νύχτα, άκουγα τις μηχανές από την παραλία και τα πρωινά πήγαινα το εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο όπου έβρισκαν καταφύγιο οι πρόσφυγες και τους φωτογράφιζα.
Ξεκινούσα από τις 6:30 το πρωί και δεν σταματούσα πριν τις 11 το βράδυ ή τα μεσάνυχτα, ενώ οι βάρκες έρχονταν μέσα στη νύχτα. Σταματούσα μόνο το μεσημέρι, γιατί ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός, αρχειοθετούσα τις φωτογραφίες και συνέχιζα μετά τις 4».
Περιγράφοντας πώς τράβηξε μία από τις πιο συγκλονιστικές και χαρακτηριστικές φωτογραφίες, από τις τόσες που έχουμε δει, ο φωτογράφος λέει:
«Μια μέρα φωτογράφιζα μια βάρκα, όταν παρατήρησα κίνηση στο νερό. Νόμιζα ότι κάποιος είχε βουτήξει στο νερό. Εστίασα με τηλεφακό κι τότε είδα το δελφίνι. Το δελφίνι πηδούσε σχεδόν μπροστά από τη βάρκα. Ήταν μαγική στιγμή. Έμοιαζε σαν το δελφίνι να έδειχνε το δρόμο και να καλοσώριζε τους ανθρώπους».
Δεν παρέλειψε δε, να σχολιάσει και τον λόγο για τον οποίο πολλοί Έλληνες δείχνουν τόσο θερμή υποδοχή στους ανθρώπους που καταφθάνουν κατά χιλιάδες στη χώρα μας. «Κανένας δεν περίμενε τόσο πολλούς ανθρώπους. Αλλά οι περισσότεροι Έλληνες έχουν την προσφυγιά στο αίμα του και οι ντόπιοι συνειδητοποιούν ότι το μόνο που θέλουν οι πρόσφυγες από την Ελλάδα είναι να περάσουν από αυτήν».
Αναφερόμενος στην οικονομική κρίση, σχολίασε ότι «είναι πολύ δύσκολο να δουλεύεις ένα τέτοιο θέμα τη χώρα σου» καθώς «η είναι έντονη η συναισθηματική πίεση που νιώθεις όταν βλέπεις τους φίλους και την οικογένειά σου να υποφέρουν».
«Καλύπτω την κρίση από το 2010» λέει ο Γ.Μπεχράκης και παραδέχεται ότι «στην 28 ετών καριέρα μου στο Reuters δεν είχαν ποτέ σκεφτεί ότι θα καλύψω μια τέτοια καταστροφή στη χώρα μου. Ήταν πάντα ένας εφιάλτης στο μυαλό μου».
«Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για να μείνω αμέτοχος σε αυτή την οικονομική και πολιτική κρίση που έμοιαζε απίστευτη αυτήν τη χρονιά» λέει ο βραβευμένος φωτογράφος.