Είναι ο ταχυδρόμος της Θεσσαλονίκης αλλά δεν παραδίδει γράμματα στη συμπρωτεύουσα. Είναι ο ταχυδρόμος της αγάπης και της ελπίδας μπροστά στην ξενιτιά. Είναι ο 31χρονος Ηλίας Βροχίδης, ο οποίος έχει αναλάβει ένα πολύ σπουδαίο έργο.
Ο μοτοσικλετιστής από τη Θεσσαλονίκη, ξεκινώντας τον Ιούλιο του 2013 να εξερευνήσει με τη μοτοσικλέτα του τις βαλκανικές χώρες και την αφρικανική ήπειρο, ανέλαβε να μοιράσει γράμματα μεταναστών που ο ίδιος γνώρισε στην Ελλάδα. Έτσι, οι συγγενείς των μεταναστών δέχτηκαν τον νεαρό στα σπίτια τους στην Αλβανία, το Μαρόκο, την Μπουρκίνα Φάσο, τη Νότια Αφρική και τη Ζιμπάμπουε.
"Πηγαίνοντας στα σπίτια από τα οποία ξεκίνησαν οι μετανάστες που είχα συναντήσει στην Ελλάδα, είδα ανθρώπους έκπληκτους που δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν ότι γνώρισα τα παιδιά τους, τα αδέλφια τους, τους φίλους τους και ανέλαβα να τους μεταφέρω τα νέα τους. Παρόλο που περισσότεροι διατηρούν επαφή με τους δικούς τους ανθρώπους μέσω ίντερνετ, όλοι δήλωναν πολύ συγκινημένοι για το γράμμα που τους μετέφερα, αλλά και για το γεγονός ότι γνωρίστηκα με τους οικείους τους" αναφέρει ο Ηλίας Βροχίδης, 31 ετών, ταξιδευτής, ο οποίος ύστερα από 22 μήνες βρίσκεται σήμερα στις εξωτικές ακτές της Μοζαμβίκης, έχοντας καλύψει 58.000 χιλιόμετρα.
Ο ίδιος δηλώνει ότι σκοπός της ενέργειάς του αυτής ήταν να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη για τα ζητήματα των μεταναστών, για τους ανθρώπους αυτούς που άφησαν τη χώρα τους και ήρθαν στην Ελλάδα με κίνδυνο της ζωής τους. "Κατανόηση, είναι το μήνυμα που θα ήθελα να στείλω. Αυτό λείπει από τις κοινωνίες μας σήμερα" λέει και μας καλεί όλους να γνωρίσουμε τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας.
Μιλώντας για το ταξίδι του, αναφέρει ότι οι εμπειρίες του είναι απερίγραπτες και δηλώνει χαρακτηριστικά, ότι κάπου ανάμεσα σε αυτά τα 58.000 μίλια, έπαιξε σε ταινία του Νόλυγουντ, της τρίτης μεγαλύτερης κινηματογραφικής βιομηχανίας κινηματογράφου, εκείνης της Νιγηρίας, διέσχισε με τη σύντροφό του Χριστίνα Πεφάνη 2.500 χιλιόμετρα με μοτοσικλέτες στη ζούγκλα της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κογκό, και εργάστηκε για 2,5 μήνες στο εστιατόριο της ελληνικής κοινότητας στην ίδια χώρα, ώστε να μαζέψει χρήματα και να συνεχίσει μόνος του την περιπέτεια.