Η είδηση του θανάτου του εμβληματικού ηθοποιού, Ομάρ Σαρίφ, προκάλεσε θλίψη σε όλο τον κόσμο. Την είδηση επιβεβαίωσε ο ατζέντης του Steve Kenis, ανακοινώνοντας ότι, «υπέστη καρδιακή προσβολή, σε νοσοκομείο στο Κάιρο».
Ο αλησμόνητος ηθοποιός έφυγε στα 83 του χρόνια και τα τελευταία χρόνια έπασχε από τη νόσο Αλτσχάιμερ όπως είχε δηλώσει τον περασμένο Μάιο σε συνέντευξη του στην ισπανική εφημερίδα «El Mundo», ο γιός του Ταρέκ Ελ Σαρίφ.
«Ο πατέρας μου πάσχει από Αλτσχάιμερ. Είναι δύσκολο να καθορίσουμε σε ποιο στάδιο βρίσκεται. Είναι προφανές ότι η κατάσταση του δεν θα βελτιωθεί ποτέ, αντιθέτως, μόνο θα επιδεινώνεται», είχε αποκαλύψει ο Ταρέκ Ελ Σαρίφ.
Πρόσθεσε μάλιστα ότι, ενώ ο Σαρίφ ήταν σε θέση να γνωρίζει ότι ήταν διάσημος ηθοποιός, όταν τον πλησιάζουν θαυμαστές του στον δρόμο, αισθανόταν σύγχυση.
Η ζωή του
Ο Σαρίφ (το πραγματικό του όνομα ήταν , Μισέλ Ντεμίτρι Χαλούμπ) , γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ήταν γιος της Κλαιρ και του Ιωσήφ Χαλούμπ, ενός εμπόρου ξυλείας. Στην οικογένειά του ήταν καθολικοί στο θρήσκευμα. Ο Σαρίφ αποφοίτησε από το Κολλέγιο Βικτωρία της Αλεξάνδρειας και κατόπιν από το Πανεπιστήμιο του Καΐρου, όπου σπούδασε φυσική και μαθηματικά. Κατόπιν εργάστηκε με τον πατέρα του στην οικογενειακή επιχείρηση ξυλείας.
Τα πρώτα του βήματα στη μεγάλη οθόνη
Το 1953, ο Σαρίφ ξεκίνησε την καριέρα του σε μία αιγυπτιακή ταινία, με τίτλο Σιρα’ Φι αλ-Γουαντι (Ο Φλογερός Ήλιος ή Μάχη στην Κοιλάδα). Ακολούθησαν πολυάριθμες αιγυπτιακές παραγωγές. Πρωταγωνίστησε στο πλάι της πρώην συζύγου του, Φατέν Χαμαμά, σε αρκετές ρομαντικές ταινίες. Ανάμεσα στις ταινίες της φιλμογραφίας του περιλαμβάνονται: Οι Καλύτερες μας Μέρες (1955), Δεν Κοιμάμαι (1958), Η Κυρία του Κάστρου (1959) και η διασκευή της Άννα Καρένινα με τίτλο Ο Ποταμός της Αγάπης (1961).
Η αρχή μιας θριαμβευτικής καριέρας
Η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Σαρίφ ήταν ο Λώρενς της Αραβίας το 1962 όπου υποδύθηκε τον Σαρίφ Άλι. Η ερμηνεία του αυτή του εξασφάλισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου, μια βράβευση με Χρυσή Σφαίρα Β’ Ανδρικής Ερμηνείας σε Κινηματογραφική Ταινία και Πολλά Υποσχόμενου Άνδρα
Ηθοποιού και παγκόσμια φήμη ως ο δημοφιλέστερος Γαλλοάραβας ηθοποιός.
Ο Σαρίφ επίσης υποδύθηκε τον ομώνυμο ρόλο στην ταινία του 1965 Δόκτωρ Ζιβάγκο του σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λην. Μετά από μια περίοδο κατά τη διάρκεια της οποίας έμπαινε στους τίτλους των εφημερίδων για τις επιδόσεις του στο επαγγελματικό μπριτζ, έκανε την επάνοδό του το 2003 στη διασκευή του μυθιστορήματος Ο Κύριος Ιμπραήμ και τα Λουλούδια του Κορανίου. Για την ερμηνεία του βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας και με Βραβείο Σεζάρ.
Το Νοέμβριο του 2005 τιμήθηκε με μετάλλιο από την UNESCO σαν αναγνώριση της αξιοπρόσεκτης προσφοράς του στην ποικιλότητα του παγκόσμιου κινηματογράφου και του πολιτισμού. Το μετάλλιο – το οποίο αποδίδεται πολύ σπάνια – φέρει το όνομα του Ρώσου σκηνοθέτη Σεργκέι Άιζενσταϊν και μπορεί να απονεμηθεί συνολικά 25 φορές από τη Mosfilm της Ρωσίας.
Η ζωή του έξω από το πλατό
Ο Σαρίφ προσηλυτίστηκε στο Ισλάμ ώστε να παντρευτεί τη διάσημη Αιγύπτια ηθοποιό Φατέν Χαμαμά το 1955, οπότε και πήρε το όνομα Ομάρ αλ-Σαρίφ. Ο γάμος τους κράτησε περίπου 20 χρόνια και έλαβε τέλος το 1974. Καρπός του ήταν ένα παιδί, ο Ταρέκ Σαρίφ (γεν. 1957), που εμφανίστηκε στο Δόκτωρ Ζιβάγκο σε ηλικία 8 ετών, στο ρόλο του μικρού Γιούρι. Φήμες που ήθελαν το Σαρίφ να παντρεύεται την ηθοποιό Σοχαΐρ Ραμζί το 1977, αποδείχτηκαν αναληθείς.
Ο Σαρίφ μιλούσε με ευχέρεια αραβικά, αγγλικά, ελληνικά και γαλλικά. Επίσης λίγα ιταλικά και τούρκικα.
Υπεβλήθη το 1992 σε εγχείρηση τριπλού μπαϊπάς και υπέφερε από ελαφρύ καρδιακό επεισόδιο το 1994. Μέχρι το μπαϊπάς, ο Σαρίφ κάπνιζε πενήντα τσιγάρα την ημέρα, αλλά έπειτα από την περιπέτειά του το έκοψε εύκολα.
Στις 5 Αυγούστου 2003, καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός μηνός με αναστολή επειδή χτύπησε αστυνομικό σε ένα καζίνο στα προάστια του Παρισιού τον Ιούλιο. Έλαβε επίσης πρόστιμο $1700 και διατάχθηκε να πληρώσει τον αστυνομικό $340 σαν αποζημίωση. Για την ακρίβεια πρόσβαλε και έριξε κουτουλιά στον αστυνομικό, όταν εκείνος προσπάθησε να επέμβει στη διαμάχη του ιδίου με έναν κρουπιέρη ρουλέτας. Στις 13 Φεβρουαρίου 2007, ο Σαρίφ κρίθηκε ένοχος για επίθεση σε έναν υπάλληλο πάρκινγκ στο Μπέβερλυ Χιλς και σπάσιμο της μύτης του.
Ο Σαρίφ, κάποτε ανάμεσα στους διασημότερους παίκτες μπριτζ παγκοσμίως, συν-έγραφε μια στήλη αναφορικά με το παιχνίδι για την εφημερίδα Chicago Tribune για αρκετά χρόνια. Έχει επίσης γράψει αρκετά βιβλία για το μπριτζ και δώσει το όνομά του σε ένα σχετικό ηλεκτρονικό παιχνίδι. Αρχικά λανσαρισμένο σε έκδοση DOS το 1992, το Omar Sharif Bridge πωλείται ακόμη για Windows και σε εκδόσεις κινητής πλατφόρμας. Για σειρά ετών ο συμπαίκτης του σε διεθνή τουρνουά ήταν ο προπονητής ράγκμπυ Τόμμυ Πρόθρο.
Το 2006, ο Σαρίφ αποχώρησε από το χώρο και δήλωσε: «Σταμάτησα εντελώς. Αποφάσισα πως δεν ήθελα να ήμουν σκλάβος πια κανενός πάθους εκτός από τη δουλειά μου. Είχα πολλά πάθη, μπριτζ, άλογα, τζόγο. Επιθυμώ να ζήσω ένα άλλο είδος ζωής, να είμαι περισσότερο με την οικογένειά μου γιατί δεν της αφιέρωσα αρκετό χρόνο».