Η «χρυσή» Άννα Κορακάκη πάτησε Ελλάδα. Έφτασε λίγο με τις 13:15, στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, με δίωρη καθυστέρηση, μετά την περιπέτεια που είχε στη Ρώμη στον έλεγχο που πραγματοποίησαν οι αρχές για τα όπλα που είχε μαζί της. Δεκάδες Έλληνες κρατώντας σημαίες, βρέθηκαν στο αεροδρόμιο.
Το κορίτσι που ανέβασε την Ελλάδα στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου, κατέβηκε απο το αεροπλάνο με ένα πλατύ χαμόγελο και με τα δύο μετάλλια, ένα χρυσό κι ένα χάλκινο, κρεμασμένα στο λαιμό της.
Η Άννα που συνοδεύεται από τον πατέρα και προπονητή της Τάσο Κορακάκη παρέμεινε για λίγο στην Αθήνα καθώς αναχώρησε για την Θεσσαλονίκη και από εκεί για τη Δράμα.
Η 20χρονη αθλήτρια στις δηλώσεις της προς τους δεκάδες δημοσιογράφους που την περίμεναν, ευχαρίστησε αποκλειστικά, όπως είπε, την οικογένειά της και τους φίλους της που την στήριξαν και εξακολουθούν να την στηρίζουν.
Κουρουμπλής: Από τις πιο συγκινητικές στιγμές της ζωής μου
Ο Υπουργός Εσωτερικών Παναγιώτης Κουρουμπλής, εκπροσωπώντας την Κυβέρνηση, υποδέχθηκε την χρυσή Ολυμπιονίκη και τον πατέρα της. «Είναι από τις πιο συγκινητικές στιγμές της ζωής μου. Έρχεται η ελπίδα από την προσπάθεια ενός παιδιού, που κάτω από δύσκολες συνθήκες με όπλο την επιμονή και τη θέληση έκανε το όνειρο πράξη. Είναι ένα παράδειγμα για όλους. Να αναμετρηθούμε με τις δυσκολίες και επιστρατεύοντας ο καθένας τα αποθέματα που έχει μέσα του, μπορούμε να κερδίσουμε τη συνολική και την προσωπική προσπάθεια. Η Άννα είναι το παιδί όλων των Ελλήνων. Η πολιτεία θα κάνει όσα δεν έκανε μέχρι σήμερα. Οφείλει να τα κάνει, να μη μένει σε λόγια, αλλά να τα κάνει πράξεις», δήλωσε ο κ. Κουρουμπλής.
Κορακάκη: όνειρο ζωής πριν ακόμη γίνω αθλήτρια
Αμέσως μετά το λόγο πήρε η Άννα Κορακάκη: «Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμη. Θα μου πάρει λίγο καιρό. Με βοηθάτε σε αυτό, γιατί εκεί δεν το είχα καταλάβει. Τα πράγματα ήταν πιο ήρεμα. Ήταν όνειρο ζωής για μένα πριν καν γίνω αθλήτρια, γιατί θαύμαζα τους αθλητές και τους πρωταθλητές. Εγώ του θαυμάζω όλους ανεξάρτητα από αποτελέσματα,» είπε η Άννα Κορακάκη. Δούλεψα πολύ σκληρά για να έρθουν αυτά τα δύο μετάλλια. Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ευτυχισμένη. Ήθελα ένα μετάλλιο, αλλά το όνειρό μου εκπληρώθηκε εις διπλούν. Ευελπιστούσα να είμαι στον τελικό και στα δύο αγωνίσματα, διαχειρίστηκα σωστά τα συναισθήματά μου και πήρα τα δύο μετάλλια», τόνισε η ίδια.
«Είμαι πολύ χαρούμενη που είμαι η πρώτη Ελληνίδα με δύο μετάλλια σε μία διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων και ελπίζω να μην είναι τελευταία. Θέλω να δώσω κίνητρο στα παιδιά να ασχοληθούν με τον ελληνικό αθλητισμό και όσοι ήδη είναι αθλητές να πάνε ακόμη πιο ψηλά. Στόχος μου είναι να γίνει πιο γνωστή η σκοποβολή, γιατί δυστυχώς τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των αθλητών ολοένα μειώνεται».
Τι είπε για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε
Για μία ακόμα φορά η Άννα Κορακάκη αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετώπισε: «Αυτά τα μετάλλια δεν αναιρούν τίποτα. Ακόμη κι αν δεν πετύχαινα, θα τα ανέφερα όλα λεπτομερώς. Θέλω να ευχαριστήσω αποκλειστικά την οικογένειά μου, τους φίλους μου, όσους με στηρίζουν πριν γίνει όλο αυτό και όσους θα με στηρίζουν αφού τελειώσει όλο αυτό».
Όσα είπε ο πατέρας και προπονητής της
Στη συνέχεια μίλησε ο πατέρας της Τάσος Κορακάκης, που είναι φυσικά και ο προπονητής της: «Υπήρχαν δυσκολίες με τις προπονήσεις, εντάσεις μεγάλες, αλλά πρώτα είναι η σχέση πατέρα-προπονητή. Υπήρχε μεγάλη πίεση το τελευταίο διάστημα και έγιναν σκληρές προπονήσεις. Δεν γινόταν να καθίσουμε κι άλλο χρόνο εκεί για να γυρίσουμε με την υπόλοιπη αποστολή, γιατί θέλαμε να ξεκουραστούμε».
Θερμή υποδοχή για την Κορακάκη στο αεροδρόμιο «Μακεδονία»
«Πνίγηκε» στις αγκαλιές συγγενών, φίλων, συναθλητών της, αλλά και εκπροσώπων του Τύπου, η Αννα Κορακάκη φτάνοντας, λίγο πριν από τις 17.30, στην αίθουσα αφίξεων του αεροδρομίου «Μακεδονία» στη Θεσσαλονίκη. Χώρος που από νωρίς το απόγευμα γέμισε από τον κόσμο που ήθελε να την υποδεχτεί, με «ζεστασιά», για τη μεγάλη της επιτυχία στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο. Με πλατύ χαμόγελο διαρκώς η Ελληνίδα χρυσή Ολυμπιονίκης, έχοντας πάντα στο πλευρό της τον πατέρα και προπονητή της, Τάσο, τη μαμά και τον αδερφό της να την περιμένουν καρτερικά σε απόσταση και φορώντας στο κεφάλι στεφάνι ελιάς, δεν αρνήθηκε να αγκαλιάσει, να φωτογραφηθεί και να μιλήσει σε όλους όσοι της το ζήτησαν.
«Νιώθω φανταστικά. Δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμη τι έκανα. Η υποδοχή στην Αθήνα, αλλά και εδώ, με βοηθούν να καταλάβω τι έχει γίνει. Το επίτευγμά μου με κάνει αισιόδοξη για περισσότερα μετάλλια στο μέλλον», ανέφερε αρχικά η Κορακάκη. Μιλώντας για τον τελικό στα 25μ, που της έδωσε το χρυσό μετάλλιο στο Ρίο, είπε: «Ηταν στο τέλος η αντίπαλός μου ή εγώ. Είχα πολύ άγχος, διαχειρίστηκα τις σκέψεις μου και τα κατάφερα». Συνέχισε επισημαίνοντας: «Δεν ξέρω αν θα μπορώ τώρα να μπω στο σπίτι μου (σ.σ. στη Δράμα), αν κρίνω από τις υποδοχές εδώ και στην Αθήνα. Θα γιορτάσω την επιτυχία με τους φίλους και τους συγγενείς μου, που με στήριζαν πριν γίνει όλο αυτό και θα με στηρίζουν αφού τελειώσει όλο αυτό, γιατί κάποια στιγμή θα τελειώσει».
Για το γκρέμισμα του σκοπευτηρίου που έκανε προπονήσεις στη Δράμα, επισήμανε: «Εχω τους τελικούς των παγκοσμίων Κυπέλλων τον Οκτώβριο, θα πρέπει σε λίγες μέρες να αρχίσω να προπονούμαι γι’ αυτούς. Θα πρέπει, λοιπόν, να μεριμνήσει ο Δήμαρχος Δράμας για το που θα προπονηθώ, καθώς αυτοβούλως και βίαια γκρέμισε το σκοπευτήριο στο νταμάρι. Είχαμε και εξοπλισμό μέσα, δεν ενημερωθήκαμε για ό,τι έγινε. Λίγες ώρες μετά την κατάκτηση του μεταλλίου αποφάσισε να το γκρεμίσει! Απογοητεύθηκα πάρα πολύ όταν το έμαθα χθες, μπαίνοντας στο ίντερνετ για να δω φωτογραφίες. Εξοργίστηκα, για να είμαι ειλικρινής». Κατέληξε αναφέροντας: «Πρέπει η Πολιτεία να βοηθά όλους τους αθλητές πριν καταφέρουμε από μόνοι μας να κατακτήσουμε μετάλλια. Χρειαζόμαστε υποδομές για να φτάσουμε στην επιτυχία. Όταν εμφανίζονται όλοι μετά, δεν έχει νόημα».
Αμφότεροι η Αννα Κορακάκη και ο πατέρας της αφιέρωσαν την επιτυχία στους Ολυμπιακούς στο Ρίο «Στη γυναίκα μου και μαμά της Αννας, που έχει υπομείνει πολλά τόσα χρόνια και στον αδερφό της, που τη βοηθά στις προπονήσεις», όπως τόνισε ο Τάσος Κορακάκης. Συμπλήρωσε η Ελληνίδα Ολυμπιονίκης, λέγοντας ακόμη: «Και στον πατέρα μου που πίστεψε σε μένα και σε στιγμές που δεν πίστευα εγώ στον εαυτό μου, μου έδινε κίνητρο και με ενθάρρυνε».