Η αυξημένη επταμελής σύνθεση του Δ΄ Τμήματος του ΣτΕ έκρινε συνταγματική και νόμιμη τη σχετική μεταβίβαση, μετά την εξέταση των προσφυγών κατοίκων του πρώην Δήμου Βουλιαγμένης και νυν Δήμου Βούλας-Βουλιαγμένης-Βάρκιζας, που ζητούσαν την ακύρωση της παραχώρησης της συγκεκριμένης έκτασης στο ΤΑΙΠΕΔ.
Παράλληλα, απέρριψε ως αβάσιμους όλους τους ισχυρισμούς των προσφευγόντων, κρίνοντας, μεταξύ άλλων, ότι η μεταβίβαση της έκτασης στο ΤΑΙΠΕΔ δεν συνεπάγεται την άρση της προστασίας που απολαμβάνει από το άρθρο 24 του Συντάγματος, αλλά ούτε συνεπάγεται οποιαδήποτε μεταβολή του δασικού χαρακτήρα της.
Οι προσφεύγοντες χαρακτήριζαν «αντισυνταγματική και αντίθετη στη δασική νομοθεσία» την παραχώρηση της έκτασης, υποστηρίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι αυτή προστατεύεται από το αναπαλλοτρίωτο των δημοσίων κοινοχρήστων χώρων και ότι στο μεγαλύτερο τμήμα της είναι δασική.
Σημειώνεται ότι η εν λόγω έκταση μεταβιβάστηκε το 1958 από τον Οργανισμό Διοικήσεως Εκκλησιαστικής και Μοναστηριακής Περιουσίας στον ΕΟΤ.
Στη συνέχεια, το 1975 υπεγράφη σύμβαση μεταξύ του Δημοσίου, του ΕΟΤ, της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος και της εταιρείας «Αστήρ Ανώνυμος Ξενοδοχειακή Εταιρεία» και ανεγέρθηκε το 1980 στην εν λόγω έκταση ξενοδοχειακή μονάδα.
Η έκταση συνορεύει με το ακίνητο της εταιρείας «Αστήρ Παλλάς Βουλιαγμένης». Βάσει του νόμου 4046/2012, η έκταση αυτή - την υψηλή κυριότητα της οποίας έχει ο ΕΟΤ - παραχωρήθηκε στο ΤΑΙΠΕΔ.