Πέθανε, σήμερα, σε ηλικία 92 ετών, ο γνωστός φωτορεπόρτερ Γιάννης Κυριακίδης, ο οποίος έγραψε ιστορία στον χώρο του φωτορεπορτάζ με το δικό του, μοναδικό στυλ.
Ένας από τους κορυφαίους φωτορεπόρτερ στην Ελλάδα, ζωντανός θρύλος της Θεσσαλονίκης, ο Γιάννης Κυριακίδης γεννήθηκε το 1924 και με το φωτογραφικό του φακό κατέγραψε τα μεγαλύτερα γεγονότα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, φωτογραφίζοντας -μεταξύ άλλων- πρωθυπουργούς, βασιλείς, δικτάτορες, αλλά και απλούς ανθρώπους της καθημερινότητας.
Ο επί 70 χρόνια μάχιμος φωτογράφος ήταν το «μάτι» της Θεσσαλονίκης, την οποία ποτέ δεν εγκατέλειψε, παρά τις προσκλήσεις που του είχαν γίνει.
Με τη σκάλα και τη μηχανή στο χέρι του, φωτογράφισε τις μεγαλύτερες πολιτικές προσωπικότητες, της Ελλάδας και του εξωτερικού. Από τον Σαρλ ντε Γκωλ μέχρι τον Γκορμπατσώφ και από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, μέχρι τον Ανδρέα Παπανδρέου και την Μελίνα Μερκούρη, όλοι στάθηκα μπροστά στο φακό του.
Από τις 10 Μαΐου του 1924 που γεννήθηκε -στον "λασπότοπο" της Καλαμαριάς από πρόσφυγες Πόντιους γονείς- μέχρι πρόσφατα, επέμενε (κι ας τον "χρύσωσαν" κάποτε για να κατέβει στην Αθήνα) να μένει και να κάνει "είδηση" τη Θεσσαλονίκη.
"Φωτογράφισα τη γέννηση και το θάνατο, φωτογράφισα τις ...φεγγαρόστρατες του Θερμαϊκού, φωτογράφισα όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, όλους τους καλλιτέχνες, όλες τις επίσημες - ιστορικές διοργανώσεις της πόλης, γεγονότα εντυπωσιακά, λαμπερά και θλιβερά" θυμόταν, μέχρι πρόσφατα, σε κουβέντες με παλιούς του φίλους και νεώτερους δημοσιογράφους που πάντα ήθελε να συναντά.
"Κυριακίδη, είσαι ο μοναδικός τύραννος που απέμεινε στη δημοκρατία» του είχε φωνάξει "αγανακτισμένος" το Σεπτέμβριο του 1964 ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου που πήγε στη Θεσσαλονίκη για τα εγκαίνια της προ 50ετίας και πλέον ΔΕΘ.
"Κυριακίδη, είσαι ο τελευταίος δικτάτορας" επανέλαβε, το ίδιο ταλαιπωρημένος από τις "εντολές" του φωτορεπόρτερ, αλλά εμφανώς γοητευμένος από τους φακούς του, ο "εραστής" της φωτογραφίας του Ανδρέα Παπανδρέου τού 1984.
Φωτογράφισε τα πάντα. Και τη γέννηση και το θάνατο και τις φεγγαρόστρατες και τη Διεθνή Έκθεση και τον πρώτο τηλεοπτικό σταθμό της ΔΕΗ και τη μαύρη μπύρα και τον Άλκη Στέα και τα λουκάνικα Φρανκφούρτης και τη δεξίωση στο ρώσικο περίπτερο, όπου οι "κυρίες της Θεσσαλονίκης με τις γούνες γέμιζαν με χαβιάρι τις κομψές τσαντούλες τους..." και τους συνταγματάρχες και τους χουντικούς και τις διαδηλώσεις και τους σεισμούς και τις πλημμύρες και τα θέατρα και τις συναυλίες και...
Τα θυμόταν όλα μέχρι και σήμερα που "έφυγε" για πάντα, μέχρι πριν από περίπου μια τριετία, που χρίστηκε από τους "επιγόνους" του φωτογράφους και δημοσιογράφους "επίμονος Θεσσαλονικεύς" και τιμήθηκε σε σχετική εκδήλωση από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας - Θράκης. Θυμόταν και ...απαθανάτιζε με τα λόγια του πια τα πάντα. Ενενήντα δύο χρόνια από τη γέννησή του, 78 χρόνια μετά το πρώτο "κλικ" στον αναβάτη του ιππικού ομίλου στο Καραμπουρνάκι με μια μηχανή "Kodak", που αγόρασε με τα κουπόνια της "Μακεδονίας", 76 χρόνια από το καμένο αεροπλάνο που φωτογράφισε στην πλατεία Αριστοτέλους, 54 χρόνια μετά την πρώτη μεταπολεμική Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.
"Δεν με θυμούνται πια ούτε οι παλιοί μου φίλοι. Κάποιοι τυμβωρύχοι εμφανίζονται που και που να πάρουν τζάμπα φωτογραφίες, να παριστάνουν τους ειδικούς, να 'χουν ντοκουμέντα" έλεγε τα τελευταία χρόνια κι όλο δάκρυζε. Ήταν κι αυτά τα τελευταία χρόνια που του στέρησαν τους άμεσους φίλους, τους "σκηνοθέτες" και πρωταγωνιστές συνάμα των ιστορικών "χάπενινγκς" της δεκαετίας του ΄80.
«Ο Γιάννης Κυριακίδης υπήρξε θρύλος του ελληνικού φωτορεπορτάζ που το υπηρέτησε σχεδόν 70 χρόνια. Ευτύχησε να βιώσει τη μεγάλη αγάπη και το σεβασμό γενιών δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ. Όμως, κυρίως, ευτύχησε να ζήσει μέσα στην αγάπη της λατρεμένης του Θεσσαλονίκης. Μια ζωή άξια να τη διηγούμαστε. Καλό ταξίδι αγαπημένε μας Γιάννη», τονίζει σε μήνυμά του ο Σταύρος Θεοδωράκης.