Της Λίας Κοντοπούλου
Μορφή χιονοστιβάδας παίρνουν οι αλλεπάλληλες αποφάσεις ανωτάτων δικαστηρίων που κρίνουν αντισυνταγματικές τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις υπαλλήλων που αμείβονται βάσει ειδικών μισθολογίων.
Αυτή τη φορά το Ελεγκτικό Συνέδριο δικαίωσε τους συνταξιούχους Πανεπιστημιακούς, οι οποίοι είχαν προσφύγει ζητώντας να κριθούν αντισυνταγματικές οι αναδρομικές από 1-8-2012 περικοπές στις συντάξεις τους.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δημοσιονομικού Δικαστηρίου με την υπ΄ αριθμ. 1506/2016 απόφασή της έκρινε ότι οι αναδρομικές περικοπές των συντάξεων των πρώην μελών ΔΕΠ των ΑΕΙ παραβιάζουν τις διατάξεις του Συντάγματος που κατοχυρώνουν την ισότητα, την αναλογικότητα και την αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου, αλλά και την υπερνομοθετικής ισχύ της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).
Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης που δημοσιεύτηκε, οι λόγοι δημοσίου συμφέροντος που επικαλέστηκε το Υπουργείο Οικονομικών για να δικαιολογήσει τις περικοπές των συντάξεων, δηλαδή την επίτευξη των στόχων του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, «δεν αρκούν για να καταστήσουν συνταγματικά ανεκτές τις συγκεκριμένες περικοπές».
Η Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου υπογραμμίζει ότι «ανεξαρτήτως του ότι το δημόσιο συμφέρον, για την εξυπηρέτηση του οποίου επιβλήθηκαν οι νέες μειώσεις, δεν ήταν τόσο έντονο όσο εκείνο που δικαιολογούσε την υιοθέτηση των αρχικών μέτρων των νόμων 3833/2010 και 3845/2012 που ελήφθησαν, προ του κινδύνου άμεσης χρεωκοπίας και εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη, οι επίμαχες περικοπές συνιστούν μέτρα που λαμβάνονται μεν για την αντιμετώπιση της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, επιβαρύνουν όμως και πάλι-κατά παράβαση του άρθρου 25 του Συντάγματος υποχρέωσης όλων των πολιτών για εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης- την ίδια κατηγορία πολιτών».
Επιπλέον οι δικαστές τονίζουν ότι από τις συνταγματικές επιταγές συνάγεται ότι σε περίπτωση παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, «ο κοινός νομοθέτης δύναται να θεσπίζει μέτρα περιστολής των δημοσίων δαπανών που συνεπάγονται σοβαρή οικονομική επιβάρυνση μεγάλων κατηγοριών του πληθυσμού και ιδίως όσων λαμβάνουν μισθό ή σύνταξη από το δημόσιο Ταμείο». Όμως, η δυνατότητα αυτή «δεν μπορεί να είναι απεριόριστη αλλά έχει ως όριο τις αρχές της αναλογικότητας, της ισότητας στην κατανομή των δημοσίων βαρών και του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, οι οποίες επιτάσσουν το βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής να κατανέμεται μεταξύ όλων των κατηγοριών απασχολουμένων τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, όπως και των ασκούντων ελευθέριο επάγγελμα, δεδομένου μάλιστα ότι η βιωσιμότητα των δημοσίων οικονομικών είναι προς όφελος όλων».