Υπάρχει κόσμος που δεν ασχολείται με το διεθνές ποδόσφαιρο. Δεν τον συναρπάζουν τα γκολ στη Μπουντεσλίγκα, δεν τον συγκινούν οι τακτικές του Καμπιονάτο, δεν θα στηθεί στην τηλεόραση για το Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – Λίβερπουλ. Θα ψάξει όμως την πιο κοντινή καφετέρια για να παρακολουθήσει το clasico της Ισπανίας. Γιατί το Ρεάλ – Μπαρτσελόνα είναι μια διαφορετική ιστορία!
Του Βαγγέλη Αυγουστή
Από την ίδρυση των δύο ομάδων και για λόγους… γεωγραφικούς , πολιτικούς (οι Καταλανοί θεωρούν τους εαυτούς τους αυτόνομους) η έχθρα ριζώθηκε για τα καλά. Το άσβεστο μίσος καθιερώθηκε την εποχή του στρατηγού Φράνκο.
Υποστηρικτές του στην πλειοψηφία τους οι οπαδοί της Ρεάλ σε αντίθεση με τους «barcelonistas» που ήθελαν να παραμείνει το καθεστώς που υπήρχε πριν τον εμφύλιο, μια και η δημοκρατία είχε παραχωρήσει προνόμια αυτονομίας στην Καταλονία.
Η σταγόνα ξεχείλισε το ποτήρι όταν στρατεύματα του Φράνκο εκτέλεσαν τον πρόεδρο της Μπαρτσελόνα, Γιόσεπ Σουνιόλ, μέλος τότε του αυτόνομου καταλανικού συμβουλίου. Ιστορίες χιλιοειπωμένες όπως και ο περίφημος αγώνας του 1943 που έληξε με 11-1 υπέρ της Ρεάλ, σε μια περίοδο που η Μπαρτσελόνα ήταν ανώτερη (είχε κερδίσει με 3-0 δύο εβδομάδες νωρίτερα) αλλά ο εκφοβισμός για τη ζωή τους από άνδρες της εθνικής ασφάλειας που τους επισκέφτηκαν με πιστόλια στα αποδυτήρια, έφερε τη μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία των αναμετρήσεών τους, σε ένα αγώνα που πέρασε στην ιστορία ως το σκάνδαλο του Τσαμαρτίν.
Έκτοτε, το μίσος επικεντρώθηκε περισσότερο σε πρόσωπα. Από τον Αλφρέντο Ντι Στέφανο, τον… παραλίγο «Καταλανό», που με προεδρικό διάταγμα έγινε «Μαδριλένος» χαρίζοντας πέντε συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών στη Ρεάλ, μέχρι τον Γιόχαν Κρόιφ που αποτέλεσε μήλον της έριδος για τους «αιωνίους», αλλά μεγαλούργησε τελικά φορώντας τη φανέλα της Μπαρτσελόνα.
Αλλά και πιο πρόσφατα! Ποιος μπορεί να ξεχάσει την υποδοχή του «προδότη» Λουίς Φίγκο στη Βαρκελώνη, που έκανε το… λάθος να αλλάξει στρατόπεδο! Το «καλοσώρισμα» στο «Καμπ Νου» με μπουκάλια ουίσκι και… γουρουνοκεφαλές, χαραγμένο στη μνήμη του!
Για να φτάσουμε στη σημερινή εποχή, που ο Μέσι αποτελεί τον «Μεσία» των Καταλανών και ο Κριστιάνο τον «Θεό» των Μαδριλένων. Αμφότεροι έχουν αναλάβει να κάνουν τους οπαδούς τους να κυκλοφορούν με το κεφάλι ψηλά την επομένη!
Η αντιπαλότητα, η πίεση, η ανάγκη επικράτησης περνούσε ενίοτε και σε προπονητικό επίπεδο, αναγκάζοντας μέχρι και το μειλίχιο Πεπ Γκουαρντιόλα να χαρακτηρίζει τον Ζοσέ Μουρίνιο «γαμ… αφεντικό των μίντια»! Λογικό! Η παρουσία του «Special One» στη «βασίλισσα» την έκανε να μη φοβάται την ισοπεδωτική τότε «Μπαρτσα» (με 6 νίκες σε 7 ματς) , και να της δίνει σιγά σιγά το ρόλο του φαβορί.
Έχτισε μια Ρεάλ με μαχητές, όχι με τα αστέρια που είχαν συνηθίσει οι οπαδοί της να τη βλέπουν, όπως την εποχή των «galacticos» με τους Ζιντάν, Μπέκαμ, Φίγκο, Ραούλ, Ρομπέρτο Κάρλος και άλλους. Βέβαια ο γαλαξίας των αστέρων της Ρεάλ τότε, ανάγκασε την μισητή της αντίπαλο να την χειροκροτήσει ιπποτικά.
Η «ντροπή» αυτή ξεπλύθηκε λίγα χρόνια αργότερα με την επικράτηση μέσα στο «Μπερναμπέου» με 2-6.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του στην Μπαρτσελόνα, ο Μπόμπι Ρόμπσον είχε πει για το clasico. «Ρίξε μέσα όλη την ιστορία, την πολιτική και το κλίμα που δημιουργούν τα μέσα ενημέρωσης και έχεις το τέλειο εκρηκτικό μείγμα».
Προσθέστε και το μίσος που περνάει στους παίκτες λέω εγώ και μετά αντιλαμβάνεσαι γιατί τα παιχνίδια Ρεάλ – Μπαρτσελόνα είναι μια διαφορετική ιστορία!
Υπήρξε χρονιά που έφερε αντιμέτωπες τις δύο μισητές αντιπάλους επτά φορές καθώς διασταύρωσαν τα ξίφη τους για το Σούπερ Καπ, για το πρωτάθλημα, το Κύπελλο, το Τσάμπιονς Λιγκ. Τόσα απανωτά συναπαντήματα ενδεχομένως να κούραζαν. Όχι όμως όταν μιλάμε για Μπαρτσελόνα και Ρεάλ. Γιατί κάθε τους αγώνας είναι μια ιστορική στιγμή. Όπως λένε και οι Ίβηρες, «un momento historico»…