Το πρώτο παιχνίδι της εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου,με το Σέρχιο Μαρκαριάν στο πάγκο της, κόντρα στην Ουγγαρία, άφησε ανάμεικτα συναισθήματα σε όσους το παρακολούθησαν. Ικανοποίηση γιατί επιτέλους το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα ήταν και πάλι ομάδα, αλλά και πικρία γιατί δεν καταφέραμε να πάρουμε το τρίποντο που θα μας έβαζε και πάλι με αξιώσεις στο παιχνίδι της πρόκρισης για το Euro 2016.
Η εθνική μας ομάδα έκανε χθες αυτό που μπορεί και ξέρει καλά. Έβγαλε ψυχή στο γήπεδο, ήταν πολύ καλή αμυντικά και αφόπλισε με τη τακτική της τους Μαγυάρους. Άλλωστε ήταν το πρώτο παιχνίδι που καταφέραμε να κρατήσουμε το μηδέν στην άμυνα, σε αυτή τη προκριματική φάση. Βέβαια είχαμε πρόβλημα στην επιθετική γραμμή και αυτό δεν μας άφησε να πανηγυρίσουμε τη νίκη.
Το ζητούμενο πρόκριση βέβαια απομακρύνθηκε κι άλλο. Για να είμαστε ρεαλιστές οι δύο πρώτες θέσεις του ομίλου είναι άπιαστο όνειρο. Ρουμανία και Βόρειος Ιρλανδία, έχουν 13 και 12 βαθμούς αντίστοιχα με την εθνική μας να είναι στο βυθό της βαθμολογίας του ομίλου με μόλις 2 βαθμούς, στο πρώτο μισό των προκριματικών.
Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε ουσιαστικά είναι η κατάληψη της τρίτης θέσης που οδηγεί σε αγώνες μπαράζ. Από αυτήν που καταλαμβάνει προσωρινά η Ουγγαρία απέχουμε 6 πόντους κι έχουμε το παιχνίδι με τους Μαγυάρους στην έδρα μας.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που «απαιτούμε» από την εθνική είναι να παλέψει μέχρι τέλους και να αποδείξει ότι άφησε πίσω της, τη καταστροφική περίοδο με το Ρανιέρι στο πάγκο της. Από εκεί και πέρα αν η πρόκριση έρθει καλοδεχούμενη, άλλωστε πλέον δεν είναι κάτι που περνάει αποκλειστικά από τα δικά μας χέρια.