Ίσως επειδή πολλές φορές αυτά τα απομεινάρια αποτελούν σημαντικό κομμάτι των εμπειριών μας, στο χώρο της δημοσιογραφίας, για να μας κάνουν πιο σοφούς, πιο ουσιαστικούς και λιγότερο άδικους όταν καλούμαστε να περάσουμε από το στάδιο της ορθής καταγραφής των γεγονότων στο σαφώς πιο υπεύθυνο πρίσμα του σχολιασμού..
Αυτό το καλοκαίρι μας περιμένουν στιγμές έντονων «πατριωτικών» συναισθημάτων με αφορμή τη συμμετοχή των Ελληνικών εθνικών ομάδων στις μεγάλες γιορτές του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ. Κι αν πολλοί έχουν να διηγηθούν ιστορίες - όντας τυχεροί και προνομιούχοι ως αυτόπτες μάρτυρες – από τα εθνικά επιτεύγματα με διεθνή αντίκτυπο, έτσι και στο δικό μου μυαλό στριφογυρίζουν πολλές φορές οι μνήμες των ημερών εκείνου του απίστευτου καλοκαιριού του 2004 στην Πορτογαλία, κάθε φορά που ακούω ή χρειάζεται να αναφερθώ σε μια προετοιμασία εθνικής ομάδας πριν από κάθε μεγάλη διοργάνωση.
Πίσω από τις εικόνες της απονομής του τροπαίου στα χέρια των διεθνών μας με φόντο την απογοήτευση του συγχωρεμένου του Εουσέμπιο λίγα μέτρα δίπλα από τον τότε πρόεδρο της ΟΥΕΦΑ Λέοναρντ Γιόχανσον στο βάθρο, περισσότερο σκέφτομαι την σιγουριά ορισμένων παικτών της εθνικής για τη νίκη στις παραμονές του τελικού, μα πιο πολύ θυμάμαι τι ήταν αυτό που τους μαγνήτισε μπροστά στις τηλεοράσεις στα δωμάτια του ξενοδοχείου μετά τις νίκες επί της Γαλλίας στα προημιτελικά και της Τσεχίας στον εξίσου αλησμόνητο ημιτελικό του Οπόρτο.
Πιο πολύ κι από το να απαντούν στις προτάσεις για συνεντεύξεις από κάθε μεριά του πλανήτη, λίγες ώρες μετά το φινάλε των ιστορικών επιτυχιών, οι Έλληνες διεθνείς προτιμούσαν να βλέπουν στο CNN, στο BBC αλλά και στο Πορτογαλικό RTP, τις εικόνες από την Αθήνα, όπως κι από άλλα μέρη εντός κι εκτός Ελλάδος, με τους συμπατριώτες τους σε στιγμές πρωτοφανούς εθνικής ομοψυχίας να πανηγύριζαν κατά μυριάδες τις νίκες μας. Πιστέψτε με, σε ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο που είχε καταλύσει η εθνική μας για τον ημιτελικό του Euro 2004 είχαν μαζευτεί καμιά δεκαριά παίκτες και με δάκρυα στα μάτια παρακολουθούσαν για πάνω από μια ώρα τις Live ανταποκρίσεις των μεγάλων διεθνών δικτύων (δεν είχαμε περάσει ακόμα στον «θαυμαστό» κόσμο του Youtube) παίρνοντας είναι αλήθεια, ακόμα περισσότερες δυνάμεις ενόψει της επόμενης πρόκλησης που τους περίμενε…
Ναι… Την αγαπάνε οι παίκτες την εθνική τους ομάδα γιατί πιο πολύ κι από μισθό που «κόβει» η ΕΠΟ σε καθέναν που μετέχει στις εκδηλώσεις της όσο αποτελεί μέλος, αγαπάνε αυτό που αντιπροσωπεύουν εκείνη την ώρα φορώντας το εθνόσημο. Θαρρώ πως κάτι ανάλογο ισχύει και γι’ αυτούς του μπάσκετ με περισσότερες εμπειρίες και διεθνείς κατακτήσεις από τότε που για πρώτη φορά είδαμε, το 1987, τον πανηγυρισμό για μια επιτυχία της εθνικής να αποκτά το χαρακτήρα της έκστασης…
Αυτή την σχέση του «αδίστακτου» και «δεινού» επαγγελματία αθλητή με το εθνόσημο λίγοι μπορούν να την καταλάβουν εφόσον πρώτα δεν νιώσουν τις στιγμές χαράς ή και απογοήτευσης όπως αυτό το ίνδαλμα για τους οπαδούς του συλλόγου, όπου κι αν αγωνίζεται, τις εισπράττει και ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του τις αφήνει να εξωτερικευθούν.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, πως μέσα σε στιγμές έντονου θυμού και απογοητεύσεων ο επιτυχημένος «εργοδότης» - παράγοντας (πρόεδρος ή και αντιπρόεδρος) ενός συλλόγου μπορεί να βάλει αυτά τα εθνικά συναισθήματα των αθλητών του σωματείου του ως διαπραγματευτικό χαρτί ή ακόμα χειρότερα ως αντίποινο μέτρο, κόντρα σε αυτούς που πιστεύει πως «συνωμοτούν κατά συρροή» εναντίον του κι εναντίον της ομάδας της τις τύχες της οποίας διαφεντεύει...
Η πρόσφατη δήλωση του κ. Γιώργου Αγγελόπουλου μετά την ήττα του Ολυμπιακού στον 4ο τελικό των Play-Off’s στο πρωτάθλημα του μπάσκετ περί αποκλεισμού των παικτών της ομάδας του από τις προσεχείς υποχρεώσεις της εθνικής μας, ήχησε βαριά, περνώντας μπροστά – μπροστά στη λίστα των αξιομνημόνευτων του δραματικού αγώνα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας...
Δεν θα σταθούμε στο μεταίχμιο του δικαίου και του άδικου της όλης διαδικασίας, όπου οι ιδιοκτήτες της ομάδας του Πειραιά (πρωταθλήτριας Ευρώπης το 2012 κα το 2013 στα χέρια, κυρίως, των Ελληνόπουλών της) τα βάζουν με τη διαιτησία, την Ομοσπονδία και ότι άλλο τους έχει πικράνει. Μπορούν με βάση το βίντεο του αγώνα να «κατοχυρώνονται» στο ρόλο του αδικημένου όμως αυτό δεν μπορεί να δικαιολογήσει την οποιαδήποτε σπασμωδική αντίδραση…
Προσωπικά θυμήθηκα μια ανάλογη τοποθέτηση του Ντέμη Νικολαΐδη ως παίκτη της ΑΕΚ πριν από 15 χρόνια όταν τότε αποχώρησε από την εθνική μας ομάδα ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την διαιτησία παρασύροντας σε αυτή την «απόφαση» και δύο συμπαίκτες του, τον Ατματζίδη και τον Κασάπη. Ναι, ήταν αυτός ο Μιχάλης Κασάπης που σκέφτονταν ακόμα και να σταματήσει την σύντομη, τότε, καριέρα του όταν δεν ενσωματώθηκε το ’94 με την «γαλανόλευκη» αποστολή και αντί για το Μουντιάλ των Ηνωμένων Πολιτειών βρέθηκε σε ένα τουρνουά Θράκη Καπ που διοργάνωση η Ξάνθη με τη συμμετοχή της ΑΕΚ, της Κόβεντρι και της Πότσμουθ.
Ο Ντέμης πάντως επέστρεψε στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα δύο χρόνια μετά την «αποχώρησή» του, και είχε την τύχη να περάσει στο πάνθεον της ιστορίας ως ένας εκ των πρωταγωνιστών της εθνικής στο ποδοσφαιρικό «έπος» της Πορτογαλίας τρία χρόνια αργότερα. Εκεί αγωνίστηκε, όσο μπόρεσε, κάνοντας 27 ενέσεις στη γάμπα λίγο πριν την έναρξη της διοργάνωσης σε μια ακόμα άγνωστη, για τους περισσότερους, πτυχή της διαδρομής της «γαλανόλευκης» στα γήπεδα της Ιβηρικής χώρας.
Ποιος λοιπόν τιμωρείται από μια τέτοια απόφαση σαν κι αυτή που επιθυμεί να εφαρμόσει η διοίκηση της ΚΑΕ Ολυμπιακός; Αυτοί που σφύριξαν ανάποδα; Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας ή η ίδια η εθνική ομάδα με ότι μπορεί να αντιπροσωπεύει για τον Ελληνισμό σε κάθε γωνία του πλανήτη ενόψει ενός Παγκοσμίου πρωταθλήματος; Από μια άλλη οπτική γωνία, δύσκολα γίνεται πιστευτή μια τέτοια προτροπή – απόφαση, που να αφορά την εικόνα της χώρας μας διεθνώς, έστω και μέσα από μια αθλητική κοινωνία, από ένα μέλος της οικογένειας του μεγάλου δωρητή και ευεργέτη Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου ο οποίος μεταξύ άλλων είναι ο βασικός και κύριος χρηματοδότης του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
Ίσως οι αδερφοί Αγγελόπουλοι να έκριναν διαφορετικά εάν πάνω από τα σφυρίγματα των διαιτητών, αποφασίσουν να βάλουν ορισμένες αγωνιστικές λεπτομέρειες που αφορούν ευθέως το αγωνιστικό προφίλ του φετινού Ολυμπιακού όπως για παράδειγμα το πώς χρειάστηκε να ανατρέξουν σε αποφάσεις που πήραν ή δεν πήραν οι τρεις «άρχοντες» του αγώνα σε αναμετρήσεις με τον χειρότερο Παναθηναϊκό των τελευταίων χρόνων.
Να θυμηθούν το πώς κόντεψε να χάσει η ομάδα τους τον 3ο τελικό εφαρμόζοντας ένα καλαθοσφαιρικό «κατενάτσιο» στο ξεκίνημα του τελευταίου δεκαλέπτου με τη διαφορά από το +17 να εξανεμίζεται σε ματς όπου στο φινάλε διαμαρτυρήθηκε εντόνως και με πολύ πιο άσχημο τρόπο προς τους διαιτητές, ο επιρρεπής σε τέτοιες συμπεριφορές ομόλογός τους στην ΚΑΕ Παναθηναϊκός, κ. Δημήτρης Γιαννακόπουλος.
Η εθνική ομάδα ήταν, είναι και πρέπει να είναι κάτι το ξεχωριστό, πάνω από συλλογικά «συμφέροντα» μιας και αυτό που μπορεί να προσφέρει δεν έχει τιμή ούτε μπορεί να μπει σε κάποια ζυγαριά. Μήπως θυμάστε πότε για τελευταία φορά βγήκαν εκατομμύρια Ελλήνων στους δρόμους της Αθήνας και όπου αλλού θα μπορούσε να κυματίσει η γαλανόλευκη προκειμένου να πανηγυρίσουν δίχως να τους χωρίζει τίποτε απολύτως; Μήπως θυμάται ο καθένας μας τα δάκρυα στα μάγουλά μας τις ώρες τις απονομών; Και πως εγώ να ξεχάσω τα συγχαρητήρια που δέχθηκα (!!) στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης την επομένη του τελικού του Euro 2004 από δεκάδες ταξιδιώτες άλλων χωρών, μόνο και μόνο επειδή έβλεπαν το διαβατήριό μου επιστρέφοντας από τη Λισαβόνα με ενδιάμεσο σταθμό το διεθνές αεροδρόμιο της Γερμανικής πόλης.. Όχι, αυτά δεν λησμονιούνται και ούτε θέλω να φύγουν ποτέ από τα ζωντανά όνειρά μας!!