Στοιχεία ικανά από μόνα τους για να αποθεώσουμε το ανθρώπινο στίγμα σε μια τόσο μεγάλη εθνική και προσωπική συνάμα υποχρέωση που μπορεί να φτάσει τον αθλητή έως και στην υπέρτατη ψυχική δοκιμασία.
Ξεκινώντας από την τελευταία παράμετρο των συγκεκριμένων μνημειωδών στιγμών οφείλω να πω ότι ακόμα και τώρα που καταγράφω τούτες τις διαπιστώσεις, δεν μπορώ ακόμα να βγάλω από το μυαλό μου το ακατάπαυστο κλάμα του Ιβοριανού Σερέϊ Ντιέ κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου της Αφρικανικής χώρας. Αρχικά διέρρευσε πως αυτό οφείλονταν στην είδηση του θανάτου του πατέρα του, όμως ο ίδιος αμέσως μετά το ματς μέσα από το Instagram ξεκαθάρισε πως η συγκινησιακή του «έκρηξη» οφείλονταν στα έντονα πατριωτικά συναισθήματα που εισέπραξε την ώρα του καθιερωμένου τελετουργικού. Εξάλλου όπως επεσήμανε ο ίδιος ζει χωρίς πατέρα εδώ και δέκα χρόνια, από τα 18 του..
Πρόκειται για την ιστορία ενώ ποδοσφαιριστή που μεγάλωσε στην ταλαιπωρημένη πατρίδα του, από τις πιο αξιοποιημένες Γαλλικές αποικίες ως το 1960 οπότε και έγινε ανεξάρτητο κράτος, και η οποία από τα τέλη της δεκαετίας του ΄90 σπαράσσεται από εμφυλίους και πολιτικά πραξικοπήματα.
Ο συγκεκριμένος παίκτης βγαλμένος από την σχολή «Centre National des Sports de Haut Niveau» (Εθνικό Αθλητικό Κέντρο Υψηλού Επιπέδου) που λειτουργεί στην πρωτεύουσα Αμπιντζάν όπου έχουν πρόσβαση οι περισσότεροι μάνατζερ παικτών στις Γαλλόφωνες Ευρωπαϊκές χώρες, μπόρεσε να αναζητήσει επαγγελματική στέγη εκτός των συνόρων στα 24ου χρόνια, αφήνοντας πίσω του μια πάμφτωχη οικογένεια, προκειμένου να πάει στην Τυνησία και την Αλγερία μέχρι να έρθει δύο χρόνια μετά το πολύτιμο για κάθε συμπατριώτη του εισιτήριο για τα Ευρωπαϊκά γήπεδα φορώντας τη φανέλα της Σιόν και από πέρυσι της Βασιλείας.
Ας μην ξεχνάμε πως οι περισσότεροι μετέχοντες στη διοργάνωση, μπορεί να είναι στην πλειοψηφία τους επαγγελματικά ευκατάστατοι αθλητές, ινδάλματα σε πολλές περιπτώσεις, όμως παραμένουν άνθρωποι σχετικά νεαρής ηλικίας με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται στην διαχείριση τόσο δυνατών βιωμάτων και συγκινήσεων ..
Η 2η συγκλονιστική στιγμή αποτυπώθηκε στον αγώνα της Αγγλίας με την Ουρουγουάη. Κάπου στα μισά του 2ου ημιχρόνου, όταν η αναμέτρηση είχε αποκτήσει έναν ξέφρενο ρυθμό, η αδρεναλίνη βρίσκονταν στα ύψη και ο αμυντικός Περέϊρα δέχθηκε μια γερή γονατιά στο κεφάλι από τον Στέρλιγκ που είχε ως αποτέλεσμα την προσωρινή απώλεια των αισθήσεών του ενώ ο γιατρός της εθνικής του ομάδας πράττοντας το επιστημονικό αυτονόητο τον προέτρεψε επιτακτικά να βγει εκτός αγώνα. Κι όμως ο ίδιος κόβοντας τις ανάσες συμπαικτών, ποδοσφαιριστών της αντιπάλου ομάδας και εκατομμυρίων θεατών αγνόησε ακόμη και την ίδια τη λογική συνεχίζοντας με το ίδιο πάθος κι ακόμα μεγαλύτερο τον κίνδυνο της υποτροπής από τον τραυματισμό του στο κεφάλι..
Η δύναμη της θέλησης και το πάθος μαζί σε ένα μίξερ για να βγει ως προϊόν η ανθρώπινη αντοχή, αντλούμενη από την καρδιά, ικανή να ξεπεράσει κάθε πόνο.. Οι περιπτώσεις του Σερέϊ Ντιέ και του Άλβαρο Περέϊρα μας καθήλωσαν στέλνοντας μηνύματα προς κάθε αποδέκτη στη ζωή - κι όχι απαραίτητα μέσα στον θαυμαστό κόσμο του λαοφιλέστερου αθλήματος - πέραν και από τον καθέναν μας που ζει και θέλει να εισπνεύσει όλες αυτές τις ημέρες την αγωνία, τη λαχτάρα και τις φιλοδοξίες του μεγαλύτερου και πιο οικουμενικού συναπαντήματος των λαών της υφηλίου.
Το ποδόσφαιρο, σε μια τόσο προβεβλημένη μορφή κάτω από τα άσβηστα φως της δημοσιότητας, προσφέρει τα πιο τρανταχτά και ανεξίτηλα μαθήματα ζωής όπου τα δάκρυα και ο ιδρώτας δύσκολα ξεχωρίζουν, βγάζοντας όμως τόσο έντονη λάμψη..