Ήταν η μέρα εκείνη που η Κωνσταντινούπολη έπεσε στα χέρια των «ξένων»! Ήταν η μέρα αυτή που οι Έλληνες δεν θα ξεχνούσαν ποτέ, όπως και κάνουν μέχρι σήμερα.
Κι ο λαός αυτός θα περίμενε 368 χρόνια για «να πάρει το αίμα του πίσω»! Ήταν στις 23-9-1821 που το διοικητικό κέντρο των Οθωμανών στο Μοριά, η Τριπολιτσά (σημερινή Τρίπολη) θα «αλώνονταν», από τους Έλληνες αυτή τη φορά!
Από το ξέσπασμα της επανάστασης στις αρχές του `21 ο Κολοκοτρώνης είχε στόχο να «πιάσει» την πόλη. Εκεί ήταν η έδρα του τούρκου στρατιωτικού διοικητή της Πελοποννήσου, βάση ισχυρών στρατιωτικών δυνάμεων, τόπος διαμονής του 50% των τούρκων του Μοριά, ενώ υπήρχε και πλούτος (χρυσάφι). Ήταν στο κέντρο της Πελοποννήσου κι όσο θα παρέμενε σε «ξένα χέρια» θα αποτελούσε απειλή για τον αγώνα, σύμφωνα με τα όσα έλεγε ο Γέρος του Μοριά!.
Απ` τις αρχές Μαΐου, το σχέδιο του Κολοκοτρώνη τέθηκε σε ισχύ. Η πόλη περικυκλώθηκε από ισχυρές Ελληνικές δυνάμεις. Είχε προηγηθεί η ενίσχυση της φρουράς της με 3.000 άνδρες υπό τον Μουσταφάμπεη. Νέες προσπάθειες για ενισχύσεις, «διαλυθήκαν» από τους ξεσηκωμένους στο Βαλτέτσι και τα Δολιανά, με φρικτές απώλειες ( για τις τουρκικές δυνάμεις).
Μέσα στη Τριπολιτσά υπήρχαν 10.000 ένοπλοι και 30.000 άμαχοι, Τούρκοι, Χριστιανοί, Εβραίοι, Αλβανοί κα. Το φαγητό, το νερό και τα φάρμακα εξαφανίστηκαν, πείνα και ασθένειες θέριζαν – όταν οι Ελληνικές δυνάμεις έφτασαν έξω από την πόλη!
Με διαταγή του Γέρου σκάφτηκε μια τάφρος γύρω από την πόλη (Γράνα) κι η πολιορκία έγινε ασφυκτική! Οι πολιορκημένοι αποφάσισαν να επιτεθούν πρώτοι στις 18-8-1821 με το ιππικό τους. Η επιχείρηση διάσπασης των Ελληνικών δυνάμεων αποτυγχάνει με ολέθριες απώλειες για τους Τούρκους. Η πόλη είναι στο έλεος των πολιορκητών, όσο δεν φαίνεται να στέλνονται ενισχύσεις (δεν ήρθαν ποτέ)!
Οι αξιωματούχοι συσκέπτονται για τους όρους παράδοσης στους Έλληνες, βλέποντας πως δεν υπήρχε περίπτωση να σωθούν με άλλο τρόπο.
Ξημέρωνε Παρασκευή 23-9-1821 κι η πόλη ακόμα κρατούσε! Τότε 4-5 άνδρες του Κολοκοτρώνη καταφέρνουν να αναρριχηθούν στα τείχη της πόλης από ένα «ερημικό» σημείο. Ανοίγουν την «Πύλη του Μυστρά» και μέσα σε ελάχιστα λεπτά οι επαναστατημένοι εισβάλουν στην πόλη! Επί τρεις ημέρες οι μαινόμενου επαναστάτες σκοτώνουν στρατιώτες, γυναίκες, παιδιά , γέροντες. Μάταια οι ηγήτορες τους προσπαθούν να τους σταματήσουν. «Λες κι ήθελαν να εκδικηθούν για τα όσα έγιναν τότε στην Κωνσταντινούπολη και στα χρόνια της σκλαβιάς», θα γράψουν κάποιοι αργότερα εξιστορώντας τα γεγονότα. 32.000 ψυχές χαθήκαν εκείνο το τριήμερο, με τους Έλληνες να μετρούν λίγες δεκάδες σε απώλειες!
Μόνο οι Αλβανοί γλύτωσαν τη σφαγή, αφού κατόπιν συμφωνίας με τον Κολοκοτρώνη, αποχώρησαν από την πόλη συνοδεία Ελλήνων μαχητών.
Φυσικά δεν είχε προηγούμενο και το πλιάτσικο στην .Τ, που φημιζόταν για τα πλούτη της! Είχε έρθει η ώρα για την «δική τους άλωση» θα πει κάποιος.
Το ουσιαστικό γεγονός έχει να κάνει με την εδραίωση της επανάστασης στην Πελοπόννησο, μετά την άλωση της Τριπολιτσάς. Οι επαναστατημένοι κατέλαβαν το «κέντρο του Μοριά» και μόνο τα φρούρια σε Πάτρα, Ναύπλιο και Κορώνη, παρέμεναν σε τουρκικά χέρια. Η επανάσταση είχε πλέον γερές βάσεις!