Πάω πίσω κοντά στα 18-19 χρονιά. Τότε που κάλυπτα τη βάρδια του νυχτερινού αστυνομικού ρεπορτάζ στη τηλεόραση του ΑΝΤΕΝΝΑ. Στο ιστορικό κτίριο της Λεωφόρου Κηφισίας, εκεί στον 3ο όροφο που το 80% καταλάμβανε η «σύνταξη της TV και το υπόλοιπο 20% το ραδιόφωνο»!
Κόντευε 08.00 το πρωί κι ετοιμαζόμουν να φύγω για το σπίτι. Τον βλέπω να έρχεται από το μέρος του ραδιοφώνου προς εμένα. «Καλημέρα σας κε Γιάννη» μου λέει. Καλημέρα του απαντώ. «Με λένε Λάμπρο Χαβέλα κι έχω έρθει στο ραδιόφωνο από τη Σχολή. Μου είπαν να σας ρωτήσω αν έχει κάτι από το βράδυ». Μαζί του είχε στυλό και σελίδες Α4, έτοιμος να σημειώσει ότι θα του έλεγα.
Του είπα αυτά που ήθελε, με ευχαρίστησε χαμογελώντας κι επέστρεψε στη «βάση του». Αυτό συνεχίστηκε για κάποιο διάστημα, μέχρι που η δίκη μου βάρδια, «μετακόμισε» σε άλλο χώρο, στο Σύνταγμα. Οι επαφές μας πλέον έγιναν τηλεφωνικές, πάντα την ίδια ώρα, νωρίς το πρωί. Πάντα ευγενικός και μετρημένος, περίμενε να ακούσει τι θα του πεις και στη συνέχεια ρωτούσε τις απορίες του!
Χρόνια αργότερα ο Λάμπρος βρέθηκε στην τηλεόραση και το τεράστιο χαμόγελο του, το «χάριζε» σε κάθε σπίτι. Όπως και την ευγένεια του, αλλά και το ήθος του που ξεχείλιζε! Κάποια στιγμή έφυγε από τον ΑΝΤΕΝΝΑ, αλλά δεν χάθηκε από το χώρο. Βρήκε αμέσως δουλειά και συνέχισε να ενημερώνει και να πληροφορεί το κόσμο.
Πλέον τον έβλεπα πιο αραιά, αλλά πάντα εκεί στο ρεπορτάζ, «στο πεζοδρόμιο» που λέμε στη γλώσσα μας. Κι ο Λάμπρος «περπάτησε σε πολλά πεζοδρόμια της Αθήνας και του Πειραιά»! Πάντα στη πρώτη γραμμή, μάχιμος που λένε! Πόσες φόρες δεν «στήσαμε καραούλια» έξω από κάποιο υπουργείο ή από κάποιο σπίτι», έτσι γιατί απλά οι ανάγκες του ρεπορτάζ το επέβαλαν!
Τους τελευταίους μήνες «τα λέγαμε» σχεδόν κάθε εβδομάδα. Συναντιόμασταν στο «σημείο» του ρεπορτάζ, ανταλλάσαμε απόψεις και στοιχεία, κι όταν το «πράγμα ηρεμούσε», θυμόμασταν τα παλιά και εκεί ήταν που το πράγμα ξέφευγε! Γιατί όπως και να το κάνουμε, σε κάτι τέτοιες στιγμέ η γλώσσα μας… ξέφευγε!
Πάντα πρόσχαρος κι ευγενής, μετρημένος αλλά και με «το μάτι και το αυτί» σε ετοιμότητα! Όπως κι όλοι μας δηλαδή.
Και ξαφνικά εκείνο το βράδυ της Κυριακής… μου κοπήκαν τα πόδια, όταν άκουσα τη Ρίτσα Μπιζόγλη να «παρουσιάζει» στο δελτίο του ΑNT1, την είδηση του θανάτου του. «Γιατί άσπρισες μπαμπά; Τη έπαθες!», με ρώτησε η κόρη μου βλέποντας με «χαμένο» στα απόνερα της τραγικής στιγμής!
Και το χειρότερο, η οθόνη της τηλεόρασης είχε γεμίσει με το τεράστιο χαμόγελο του! Πιστεύω ότι το ίδιο θα κάνει κι εκεί που βρίσκεται. «Γεια σου ρε φίλε»!