Επετειακή εκδήλωση για τα 211 χρόνια από τη μάχη του Σέλτσου και την τελευταία θυσία των 1.400 Σουλιωτών και Ροδοβιζινών το 1804, που έπεσαν στον γκρεμό δίπλα από την Ιερά Μονή Σέλτσου στην Κοιλάδα του Αχελώου, για να μην παραδοθούν ύστερα από πολύμηνη πολιορκία στα στρατεύματα του Αλή-Πασά, πραγματοποιήθηκε το πρωί στον μαρτυρικό τόπο.
Το ολοκαύτωμα των Σουλιωτών το ζοφερό διήμερο της 22ας και της 23ης Απριλίου του 1804, χαρακτηρίζεται ως ένα δεύτερο Ζάλογγο, τραγικότερο και υπέρτερο ίσως, σχετικά άγνωστο στο ευρύ κοινό.
Από τους περίπου 1.400 Σουλιώτες που κατέφθασαν στην Ιερά Μονή που υπήρχε στο Σέλτσο, διασώθηκαν μόνο 65 μαχητές. Για να τιμηθεί η ημέρα της ανείπωτης αυτής θυσίας, η Αδελφότητα Πηγιωτών Άρτας και ο σύλλογος γυναικών δήμου Γ. Καραϊσκάκη «Η Λένω Μπότσαρη», με τη συνδρομή και του δήμου Γ. Καραϊσκάκη, πραγματοποίησαν μια λιτή εκδήλωση το πρωί, στον ιερό χώρο της Μονής.
Πλήθος κόσμου προσήλθε για να προσκυνήσει στο Μοναστήρι της Κοιμήσεως, αλλά και να αποδώσει ελάχιστο φόρο τιμής στους Σουλιώτες που μαρτύρησαν.
Μετά την τέλεση Θείας Λειτουργίας ακολούθησε επιμνημόσυνη δέηση, ενώ οι παρευρισκόμενοι έριξαν στεφάνια στο βάραθρο της Γκούρας, τον «Πέτακα», πίσω από την Μονή, εκεί όπου έπεσαν τα 250 και πλέον γυναικόπαιδα των Σουλιωτών.
Ο Γάλλος ιστορικός Πουκεβίλ αναφέρει: «Η φάλαγξ [1148] των αρχηγών Κίτσου και Νότη Μπότσαρη -που γνωρίζω- βαδίζει προς Σέλτσο. Οι Σουλιώται χωρίς εφόδια, άσιτοι, κυκλωμένοι, θέλουν έξοδον ή θάνατος ήρωος.
Ξιφήρεις 300 ακάλυπτοι σαρώνουν το παν πλην γέφυρας Κοράκου. Ο Νότης πίπτει με 5 πληγάς. Σχεδόν όλοι οι άνδρες φονεύονται. Αι γυναίκες μαχόμεναι φωνάζουν ΘΑΝΑΤΟΣ. Υπερδιακόσιοι και παιδιά πηδούν και πνίγονται στον Αχελώο. Χαλασμός. Μόνο 10 και ο Κίτσος σώζονται».