Ένας καλός μου φίλος επισκέφθηκε τη βρετανική πρωτεύουσα και καθώς βαδίζαμε για να πάρουμε το μετρό μετά από μια ωραία κυριακάτικη βόλτα στη γραφική αγορά του Camden Lock, είδαμε κοντά στο σταθμό έναν άνθρωπο πεσμένο στο πεζοδρόμιο. Έμοιαζε λιπόθυμος. Μάλλον από ναρκωτικά σκέφτηκα, καθώς τότε το Camden Town ήταν μια υποβαθμισμένη περιοχή.
Προσπεράσαμε κι εμείς όπως και οι εκατοντάδες βιαστικοί διαβάτες. Ο φίλος μου αναφώνησε ξαφνικά: Μπράβο, αυτός είναι πολιτισμός! Αν αυτό γινόταν στην Ελλάδα θα πήγαινε η κάθε μάνα και θα ρωτούσε: Τι έχεις παιδάκι μου; Θα μαζεύονταν εκατοντάδες άνθρωποι από πάνω του, θα φώναζαν ασθενοφόρα κι όλο και κάποιος θα βρισκόταν να ειδοποιήσει και την αστυνομία. Θα γινόταν πανζουρλισμός. Ενώ εδώ ουδείς ασχολείται. Προβλέπω, μου είπε ο καλός μου φίλος, ότι σε μια δεκαετία θα έχουμε εκπολιτισθεί και στην Ελλάδα.
Επαναστάτησα. Τι σόι εκπολιτισμός είναι αυτός; Αρχίσαμε μια μεγάλη κουβέντα για τις παραδόσεις μας, για το τι είναι πραγματικός πολιτισμός και γιατί κάποιος θα ήθελε να μεταμορφώσει την κοινωνικά ευαίσθητη –τότε- Ελλάδα σε μια κοινωνία αδιάφορων πολιτών που δεν νοιάζονται για τον πόνο του άλλου, του διπλανού και κοιτάζουν μόνο τη δική τους άνεση και βολή.
Δυστυχώς από τότε έχω θυμηθεί τον φίλο μου και την κουβέντα μας πάμπολλες φορές. Τον θυμήθηκα παραμονές του Πάσχα το 2004, τότε που στην «ισχυρή Ελλάδα της αφθονίας και της ευημερίας» είδα για πρώτη φορά έναν σχετικά καλοντυμένο ασπρομάλλη να ψάχνει στον κάδο των απορριμμάτων έξω από το σούπερ μάρκετ του Βασιλόπουλου και δίπλα να περνούν φορτωμένες με τσάντες οι νοικοκυρές χωρίς καν να τον κοιτάζουν. Λες και ήταν αόρατος. Έπαθα σοκ, έπεσα από τα σύννεφα. Γίνονται αυτά στην Ελλάδα; Είναι αυτό πολιτισμός;
Οι εικόνες αυτές έχουν επαναληφθεί πολλές φορές μπροστά στα μάτια μου και νομίζω και στα δικά σας τα μάτια. Ειδικά τώρα τον καιρό της κρίσης, οι «αόρατοι» έχουν πολλαπλασιασθεί. Κι είμαστε κι εμείς ένοχοι όταν αποστρέφουμε το βλέμμα. Αυτός είναι ο πολιτισμός μας;
Ξαναθυμήθηκα τον φίλο μου τις προάλλες που ένας γιατρός άφησε τον ασθενή συνταξιούχο ναυτικό να πεθάνει επειδή δεν του έδινε φακελάκι, ώστε να επισπεύσει την αναγκαία εγχείρησή του. Ωραίος πολιτισμός!
Κι αυτό με την τετραπληγική στα Χανιά που της έκοψε το ρεύμα η ΔΕΗ και την σκότωσε, πώς να το χαρακτηρίσεις; Στην Ελλάδα του 1988 ο «κυρ-Μήτσος», αν δεν του άνοιγαν την πόρτα, πριν κόψει το ρεύμα θα πήγαινε στη γειτονιά και θα ρωτούσε.
Αν ρωτούσε, θα μάθαινε ότι η 56χρονη γυναίκα που είχε χρέη στη ΔΕΗ ήταν τετραπληγική για 20 χρόνια και ζούσε μόνο χάρις στη μηχανική υποστήριξη. Επομένως δεν μπορούσε και δεν έπρεπε να της κόψει το ρεύμα. Είναι επιτέλους και ποινικό αδίκημα!
Αν ρωτούσε, θα μάθαινε ότι το Μάρτιο η γυναίκα είχε κάνει δημόσια έκκληση να της αποκαταστήσει ο ΟΓΑ τη σύνταξη που της έκοψε και δεν μπορούσε να πληρώσει τους λογαριασμούς, όχι μόνο στη ΔΕΗ, αλλά ούτε καν για την επείγουσα θεραπεία της.
Αν ρωτούσε θα μάθαινε ότι η γυναίκα έπασχε από Αμυοτροφική Πλευρική Σκλήρυνση. Αν ρωτούσε…
Ο σημερινός υπάλληλος χτύπησε το κουδούνι κι αφού η πόρτα δεν άνοιξε, κατέβασε το μοχλό σβήνοντας το φως της πονεμένης ζωής μιας 56χρονης τετραπληγικής. Χωρίς ερωτήσεις, χωρίς έννοια για τον πόνο του άλλου. Είδες η ΔΕΗ; Είδες η Ελλάδα του 2014; Αυτό σημαίνει πολιτισμός!