Η γερμανική δημοσιονομική ορθοδοξία μισεί και «τρέμει» την έστω και έμμεση ποσοτική χαλάρωση σε οποιαδήποτε μορφή της. Και φυσικά δεν κρύβει ότι φοβάται την «αγορά» κόκκινων δανείων που κατέχουν οι ελληνικές και οι κυπριακές τράπεζες. "Έτσι όπως πάει ο Ντράγκι, θα μετατρέψει την ΕΚΤ σε προβληματική τράπεζα", προειδοποιούν.
Όμως ο Ντράγκι βλέπει πιο μακριά. Στόχος του δεν είναι να συσσωρεύσει στο σεντούκι της ΕΚΤ κέρδη από τόκους και χρεολύσια, στεγνώνοντας τις οικονομίες των χωρών μετόχων, μόνο και μόνο για να δώσει στις κεντρικές τους τράπεζες κάποια κέρδη. Θέλει να τονώσει τις οικονομίες ώστε να γίνουν πιο αποδοτικά και προπαντός διασφαλισμένα και τα δάνεια που χορηγεί η ΕΚΤ.
Η απόφαση που αναμένεται να παρουσιάσει και να τύχει της έγκρισης του ΔΣ σήμερα, δεν λύνει το πρόβλημα ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας. Δίνει όμως στις τράπεζες μια μεγάλη ανάσα, της τάξης των 10 δισ. ευρώ. Αν το χρήμα αυτό πέσει στην αγορά, έστω και κατά ένα μέρος του, μπορεί με τη μόχλευση να πυροδοτήσει μια αναπτυξιακή δυναμική.
Σε εποχές που η Ελλάδα βρισκόταν στο μικροσκόπιο, μια τέτοια κίνηση θα αποτελούσε casus belli. Μετά όμως από έξι χρόνια ύφεσης και συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 25% όλοι θα πρέπει να αποδεχθούν ότι είναι το ελάχιστο να δίνει ο κεντρικός τραπεζίτης μια μικρή βοήθεια στις τράπεζες για περαιτέρω εξυγίανση των οικονομικών τους και στις χειμαζόμενες οικονομίες μια ανάσα ρευστότητας.
Γι’ αυτό η καγκελάριος Μέρκελ δεν έστρεψε τα πυρά της προς την πλευρά της ΕΚΤ, αλλά αλληθώρισε προς τη Γαλλία, χθες που μίλησε για τους κινδύνους της συνεχιζόμενης κρίσης και τις ευθύνες των κρατών «να τηρήσουν τις δεσμεύσεις και τις υποχρεώσεις τους με αξιόπιστο τρόπο», όπως είπε, επισημαίνοντας: «Αυτό μπορεί να γίνει μόνο από τα ίδια τα κράτη μέλη. Αποτελεί ευθύνη καθενός κράτους να κάνει τη δουλειά του για να προωθήσει την ανταγωνιστικότητά του».
Η καγκελάριος είναι ενοχλημένη από την απόφαση του Γάλλου πρωθυπουργού Μανουέλ Βαλς να αναβάλει μέχρι το 2017 την τήρηση της οροφής του 3% στο έλλειμμα, παρότι ήδη έχουν δοθεί δυο χρόνια παράτασης αφού υποτίθεται ότι ο όρος αυτός θα επιτυγχανόταν το 2013. Με τη δημοτικότητα όμως του Ολάντ και του κυβερνώντος κόμματος να κατρακυλάει και την ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν να σαρώνει και να ρίχνει τα κάστρα το ένα μετά το άλλο, η λιτότητα δεν ήταν δημοφιλής επιλογή.
Εκτός από το Παρίσι και η Ρώμη φαίνεται ότι στον προϋπολογισμό που θα καταθέσει θα περιορίζει τη λιτότητα, σε μια προσπάθεια εξόδου από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης και της υψηλής ανεργίας. Το σημαντικό ωστόσο πρόβλημα και των δύο χωρών είναι ο υψηλός δανεισμός και τα χρέη που ξεπερνούν τα 2 τρισεκατομμύρια ευρώ ο καθένας. Κι αν οι αγορές αποφασίσουν ξαφνικά να κλείσουν την κάνουλα των φτηνών δανείων, τότε δεν τους σώνει ούτε ο Ντράγκι…