Την ιστορία των διαζυγίων την έχω ζήσει έμμεσα στον οικογενειακό και στο φιλικό μου περίγυρο. Και τα τρία μου αδέρφια έχουν βιώσει από ένα διαζύγιο. Είμαι ο μόνος στην οικογένεια που ακόμη αντιστέκεται.
Όταν έρθει η ώρα του χωρισμού, ο καθένας κοιτάζει να πάρει όσο γίνεται περισσότερα και συνήθως ακούγονται, ακόμη και μεταξύ των πιο πολιτισμένων υπό διάζευξη ζευγαριών, και κάποια πικρά λόγια.
Είναι κλασικές οι ατάκες, δικιά μου η τηλεόραση, δικός σου ο καναπές, καθώς η ώρα που ο καθένας θα τραβήξει το δικό του δρόμο είναι ταυτόχρονα μια ώρα απολογισμού της κοινής ζωής και μια ώρα κοστολόγησης των πάντων.
Το κακό είναι ότι ο καθένας, κάνοντας τον απολογισμό, βλέπει μόνο τη δική του πλευρά και κρύβει κάτω από το χαλί τα κενά, τις ατέλειες και τα «χρέη» του, ενώ χρησιμοποιεί μεγεθυντικό φακό για τις υποχρεώσεις της άλλης πλευράς.
Κάπως έτσι εξελίσσεται η διαπραγμάτευση με την τρόικα για την τελευταία αξιολόγηση του παρόντος μνημονίου: Σαν διαζύγιο. Η κάθε πλευρά διεκδικεί το μάξιμουμ και επιρρίπτει την ευθύνη στην άλλη πλευρά για την ασυνεννοησία και τις παλινωδίες. Φτάσαμε μέχρι του σημείου να βγαίνουν ανακοινώσεις για τις ευθύνες ματαίωσης μιας τηλεδιάσκεψης.
Το πρόβλημα είναι ότι το ασφυκτικό χρονικό πλαίσιο του προαναγγελθέντος αυτού διαζυγίου δεν αφήνει περιθώρια ούτε ελιγμών ούτε καθυστερήσεων.
Το, προφανώς οργισμένο από την προαναγγελία, ΔΝΤ έχει σκληρύνει τη στάση του και ζητάει λαγούς με πετραχήλια, θέλοντας να πετύχει τους καλύτερους δυνατούς όρους της «νέας σχέσης» μετά το διαζύγιο χωρίς να θέλει να πληρώσει εγκαίρως και τη «διατροφή».
Στη σκληρή τελική διαπραγμάτευση, οι δανειστές θυμούνται όλες τους τις πικρίες από τις δεσμεύσεις που δεν υλοποίησε στα χρόνια της αναγκαστικής συμβίωσης η ελληνική πλευρά, ξεχνώντας ότι με αιματηρές θυσίες πέτυχε τη μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή στην ιστορία του πλανήτη κι ότι έφερε το πρωτογενές πλεόνασμα ένα χρόνο πριν την ώρα του. Ξεχνούν ακόμη τις επανειλημμένες τους αστοχίες στις προβλέψεις και οχυρώνονται πίσω από τη νέα πρόβλεψη για το δημοσιονομικό κενό ζητώντας κι άλλα μέτρα.
Απαιτούν δικολαβικά το παράλογο για να πετύχουν το μέγιστο εφικτό. Ζητούν να λύσουμε μέσα σε ένα τριήμερο το ασφαλιστικό, να μειώσουμε μισθούς και συντάξεις και να κάνουμε εν μια νυκτί παρά μία τεσσαράκοντα μεταρρυθμίσεις. Με άλλα λόγια θέλουν να μας πάρουν και τον καναπέ και την τηλεόραση και …το βόδι, χωρίς να δεσμεύονται ότι θα μας δώσουν συναινετικά το βελούδινο και πολυπόθητο διαζύγιο από το μνημόνιο.
Το θέμα είναι τι κάνει η δική μας πλευρά.