Για τον Αλέξη Τσίπρα το ζητούμενο είναι η αυτοδυναμία. Ο λόγος που πάει σε πρόωρες εκλογές δεν είναι μόνο για να απαλλαγεί από την πρώην Αριστερή Πλατφόρμα και νυν Λαϊκή Ενότητα και τον Λαφαζάνη, τον Βαρουφάκη και την Κωνσταντοπούλου. Στόχος του είναι να μπορέσει να κυβερνήσει χωρίς βαρίδια και χωρίς να πρέπει κάθε φορά να βασίζεται στην Αντιπολίτευση. Οι δημοσκοπήσεις που θα δουν το φως της δημοσιότητας τις επόμενες ημέρες εικάζω βάσιμα ότι δεν θα του εξασφαλίζουν την αυτοδυναμία.
Πρόσθετο κίνητρο είναι η αναβάπτισή του στη λαϊκή ψήφο μετά τη διαπραγμάτευση και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, ενός λεπτομερούς οδικού χάρτη για τα επόμενα τρία χρόνια που προβλέπει επώδυνα και σκληρά μέτρα έναντι της ελάφρυνσης του χρέους με στόχο να γίνει βιώσιμο. Το μνημόνιο αυτό δεν έχει καμία σχέση με όσα προεκλογικά έταζε ο κ. Τσίπρας και για αυτό θεωρεί σωστά ότι θα πρέπει να θέσει στο λαό προς έγκριση το νέο του αφήγημα, απέναντι στους πρώην συντρόφους του, που εμμένουν στις αρχικές κοινές τους θέσεις.
Αν θεωρούσαμε αμετακίνητο το εκλογικό σώμα, το ζητούμενο του Τσίπρα θα ήταν ανέφικτο και μάλιστα ο πήχυς δεν θα ανέβαινε ψηλότερα από την εξασφάλιση της πρώτης θέσης και του μπόνους των 50 εδρών, επίτευγμα που γενικά θεωρείται αυτονόητο, αλλά δεν είναι, καθώς εξαρτάται από το πώς θα πάει ο Λαφαζάνης και από τις επιδόσεις του Μεϊμαράκη. Το 36,34% του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο με τις ψευδαισθήσεις ότι θα σκίσουμε τα μνημόνια κι ότι θα χορέψουμε την Ευρώπη στο ταψί, πόσο μπορεί να γίνει μετά τις περιπέτειες του τελευταίου επταμήνου, τις κλειστές τράπεζες και τα capital controls, αλλά και την απόσχιση Λαφαζάνη; Φθάνει ο αδιαμφισβήτητος παράγοντας της προσωπικής δημοφιλίας του Τσίπρα για να υπερκεράσει όλα αυτά τα εμπόδια;
Στους υπολογισμούς της ΝΔ, το μέγεθος της επιτυχίας του Παναγιώτη Λαφαζάνη είναι το κλειδί για την πρωτιά και γι’ αυτό ο κ. Μεϊμαράκης κάνει ό,τι μπορεί για να ενισχύσει επικοινωνιακά την Λαϊκή Ενότητα. Έφτασε μέχρι του σημείου να καταπιεί τις πολύ πρόσφατες -απολύτως δικαιολογημένες κατά τη γνώμη μου- ύβρεις του κατά της κ. Κωνσταντοπούλου, για να τιμήσει τον θεσμικό της ρόλο. Θεσμικά έπραξε άριστα, αλλά η πολιτική του στόχευση ήταν προφανής.
Ο πήχυς για την Αξιωματική Αντιπολίτευση δεν μπορεί παρά να είναι η κατάκτηση της πρώτης θέσης. Όμως ακόμη κι οι επιτελείς του κόμματος δείχνουν στις ιδιωτικές τους συνομιλίες να μην το πολυπιστεύουν. Έτσι προσωπικά για τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη ο πήχυς είναι έστω και μια ψήφο πάνω από το 27,81% του Αντώνη Σαμαρά, ενώ για τη Νέα Δημοκρατία οποιοδήποτε ποσοστό πάνω από το 30% θα είναι μεγάλη επιτυχία και θα την βάζει ξανά στο παιχνίδι διεκδίκησης της εξουσίας.
Τρίτη δύναμη στην παρούσα Βουλή είναι η Λαϊκή Ενότητα. Η απήχησή της όμως στον λαό δεν έχει ανεξάρτητα μετρηθεί. Κινήσεις όπως ο προσεταιρισμός του Αλέκου Αλαβάνου, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η βαθμιαία προσχώρηση στελεχών που ασπάζονται τις ίδιες ιδέες όσο θα πλησιάζουμε στις εκλογές είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσουν μια δυναμική, που μπορεί να διατηρηθεί στον λίγο χρόνο που απομένει για τις κάλπες. Η πόλωση όμως και η πολεμική που θα αναπτυχθεί στην πορεία προς τις κάλπες από τον ΣΥΡΙΖΑ και από το ΚΚΕ θα ψαλιδίσουν ίσως τις υψηλές προσδοκίες. Ο πήχυς είναι στην ανάδειξη σε τρίτη δύναμη της Λαϊκής Ενότητας, η οποία διεκδικεί μεν να ψαρέψει στα θολά νερά της δεξαμενής του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, αλλά θα πρέπει στη χειρότερη περίπτωση, τουλάχιστον να διασφαλίσει την παρουσία της στη Βουλή.
Την επίζηλη τρίτη θέση επιζητούν όμως και άλλες δυνάμεις. Η Χρυσή Αυγή που ήταν τρίτο κόμμα μετά τις εκλογές, με 6,28%, ποντάρει στα ξενοφοβικά αντανακλαστικά μερίδας της ελληνικής κοινωνίας και θεωρεί ότι με τη διόγκωση του μεταναστευτικού θα μπορούσε να διεκδικήσει ακόμη και διψήφιο ποσοστό. Πιστεύει δε, ότι καθώς η αντιμνημονιακή σημαία έχει πλέον λιγότερους σημαιοφόρους, μπορεί να ευνοηθεί περαιτέρω. Όσο κοντή μνήμη όμως κι αν έχει ο Έλληνας, το κατηγορητήριο κατά της εγκληματικής οργάνωσης δεν έχει ξεχαστεί.
Το Ποτάμι, με δυναμική παρουσία στη δημόσια σφαίρα τους τελευταίους μήνες και με τις επιτυχημένες πρωτοβουλίες του προέδρου του κυρίως για το μεταναστευτικό, θέτει τον πήχυ στην κατάκτηση της τρίτης θέσης για να αποτελέσει αξιόπιστο εταίρο για κυβερνητική σύμπραξη. Το 6,05 % των τελευταίων εκλογών μπορεί να αυξηθεί και σε περίπτωση πολυδιάσπασης της ψήφου να αποτελεί επαρκή προίκα για την τρίτη θέση.
Το ΚΚΕ, που έχει επιδείξει θαυμαστή σταθερότητα και ακαμψία στις θέσεις του, και μεγάλες εκλογικές αντοχές θα βρεθεί για πρώτη φορά να ανταγωνίζεται με έναν τόσο όμορο ιδεολογικά χώρο όσο είναι η Λαϊκή Ενότητα. Επομένως η διατήρηση του 5,47% θα είναι επίτευγμα.
Η απόφαση του Πάνου Καμένου να κατέβει αυτόνομα στις εκλογές και να μην προσχωρήσει σε κάποιου είδους σύμπραξη με τον Αλέξη Τσίπρα, όπως έλεγαν οι φήμες, δείχνει ότι εκτιμά πως θα μπει άνετα στη Βουλή. Ο πήχυς επομένως δεν μπορεί παρά να είναι στο 4,75% των προηγούμενων εκλογών.
Το ΠΑΣΟΚ με τη Φώφη Γεννηματά στο τιμόνι, αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη πρόκληση της ιστορίας του. Το 4,68% των εκλογών του Ιανουαρίου, που ήταν η χαμηλότερη καταγραφή σε μια ταχύτατα φθίνουσα πορεία, δείχνει ότι η είσοδος στη Βουλή είναι ζητούμενο. Η νέα ηγέτης με σαφώς διακριτό λόγο από την υπόλοιπη αντιπολίτευση και με εύστοχες πολιτικές επισημάνσεις θα δώσει μάχη για την είσοδο στη Βουλή και με τις κινήσεις της για ενότητα του σοσιαλδημοκρατικού κεντροαριστερού χώρου.
Τέλος οι μικρότεροι σχηματισμοί που άγγιξαν την είσοδο στη Βουλή, όπως το ΚΙΔΗΣΟ του Γιώργου Παπανδρέου με 2,46% (αν δεν επιλέξει την κοινή κάθοδο με το ΠΑΣΟΚ), η Ένωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη με 1,79% και η Τελεία του Απόστολου Γκλέτσου με 1,77% θα διεκδικήσουν την είσοδό τους και αν τα καταφέρουν, ο κατακερματισμός του πολιτικού σκηνικού θα δώσει νέο χάρτη και θα ανοίξει τον δρόμο για εξαιρετικά ενδιαφέρουσες συμμαχίες.
Κλειδί πάντως για την πολιτική γεωγραφία της επόμενης μέρας θα είναι το ποσοστό αποχής. Στις τελευταίες εκλογές παρ’ ολίγο θα ήταν το «πρώτο κόμμα» (36,13%). Στόχος όλων θα πρέπει να είναι ο περιορισμός αυτού του επονείδιστου ποσοστού για τη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία.