Μια παλιά τούρκικη παροιμία λέει πως ο χαμένος παλαιστής θέλει πάντα τη ρεβάνς. Κι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που έχασε την αυτοδυναμία του κόμματός του πριν από πέντε μήνες, προετοιμάσθηκε από κάθε άποψη και ξαναγύρισε στο πολιτικό ρινγκ, όπου πανηγύρισε μια θριαμβευτική κι εκκωφαντική νίκη.
Ο Ερντογάν γνωρίζει όσο ελάχιστα μέλη της πολιτικής τάξης της χώρας του την ψυχοσύνθεση του τουρκικού πληθυσμού, που μπορεί να έχει εθνική και θρησκευτική ανομοιογένεια, αλλά διατηρεί κυρίαρχο τρόπο σκέψης. Και το απέδειξε με τον πιο ηχηρό τρόπο σε αυτές τις εκλογές.
Απέναντι από τον πολιτικά εφτάψυχο νέο σουλτάνο ήταν οι πάντες και τα πάντα. Και κατόρθωσε με μια σειρά από ρηξικέλευθες και κάποιες φορές απολυταρχικές κινήσεις να εξουδετερώσει τις απειλές και να στρέψει το ποτάμι της κοινής γνώμης υπέρ του.
Το κλείσιμο αντιπολιτευόμενων καναλιών τις παραμονές των εκλογών είναι σίγουρα ένα μέτρο που δεν αντέχει σε κριτική, αν μιλάμε για δημοκρατικά καθεστώτα. Όμως εντάχθηκε στο γενικότερο σχεδιασμό του «σουλτάνου» να ευνουχίσει το φιλικό στον μυστηριώδη ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν βαθύ τουρκικό κράτος και να στείλει το μήνυμα «Ερντογάν ή χάος».
Η καυτή πατάτα του προσφυγικού, στο οποίο η Τουρκία έχει αναδειχθεί σε κλειδοκράτορα, χρησιμοποιήθηκε ως προεκλογικό ατού από τον Ερντογάν, που πλημμυρίζοντας την Ευρώπη με πρόσφυγες, εξασφάλισε μια επίσκεψη της Μέρκελ, μερικά δις. ευρώ και ξεπάγωμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας.
Βλέποντας την άνοδο του φιλοκουρδικού κόμματος HDP στις προηγούμενες εκλογές στόχευσε την εκστρατεία του στις κουρδικές περιοχές όπου καλλιέργησε κλίμα τρόμου και διώξεων, εκμεταλλευόμενος σειρά πολύνεκρων βομβιστικών επιθέσεων, ενώ κορύφωσε τις πολεμικές επιχειρήσεις κατά του ΡΚΚ εντός και εκτός Τουρκίας, ρισκάροντας τις ήδη αμφιβόλου ζέσης σχέσεις με τις ΗΠΑ.
Έβαλε τα τουρκικά F-16 να χορεύουν τσιφτετέλι με τα ρωσικά βομβαρδιστικά στα όρια του τουρκικού εναέριου χώρου, στέλνοντας μήνυμα και στη Μόσχα ότι είναι κομβικός παίκτης στην περιοχή.
Κολάκευσε τα εθνικιστικά αντανακλαστικά μερίδας της τουρκικής κοινής γνώμης με την αδιαλλαξία του στο Κυπριακό, που τη συνόδευσε με το ταξίδι του εκεί για να εγκαινιάσει το έργο της σύνδεσης των Κατεχομένων με το δίκτυο ύδρευσης της Τουρκίας, ενώ συνέχισε να προβάλει τις υπερφίαλες και ανεδαφικές τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο.
Τα υψηλά ποσοστά των ακροδεξιών Γκρίζων Λύκων του Ντοβλέτ Μπαχτσελί ήταν για τον Ερντογάν μια απειλή που μετέτρεψε σε ευκαιρία και δεξαμενή ψήφων, φουντώνοντας την αντιδεξιά ρητορική του κυβερνώντος κόμματος.
Έτσι, παρότι οι κεμαλιστές διατήρησαν τις δυνάμεις τους, ανεβάζοντας μάλιστα κατά μισή μονάδα το ποσοστό τους, ο Ερντογάν εξασφάλισε την εντυπωσιακή άνοδο του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης κατά οκτώ ποσοστιαίες μονάδες κουρσεύοντας τις ψήφους κυρίως των Κούρδων και των ακροδεξιών.
Όμως στην προσπάθειά του αυτή βάθυνε τη διαίρεση της Τουρκίας, όξυνε το κουρδικό πρόβλημα, ποδοπάτησε την ελευθερία του Τύπου, κατέλυσε τους ανεξάρτητους θεσμούς και δυσφήμησε διεθνώς την Τουρκία.
Μετά τον μεγάλο του θρίαμβο, ο Ερντογάν έχει την ευκαιρία είτε να γιατρέψει τις πληγές της Τουρκίας, μερικές από τις οποίες άνοιξε ο ίδιος, είτε να δει το οικοδόμημα που χτίζει στα 13 χρόνια της εξουσίας του να καταρρέει. Μπορεί να συνεργαστεί με την Ευρώπη και την Ελλάδα στο προσφυγικό και να παίξει θετικό ρόλο στην επίλυση του Κυπριακού, να συμβάλει στην εξεύρεση λύσης στο Συριακό και να αντιμετωπίσει με διάλογο το Κουρδικό, αν θέλει να είναι ένας σοβαρός διεθνής γεωπολιτικός παίκτης.
Αν όμως επιλέξει τον ανάδελφο δρόμο της αδιαλλαξίας, της φίμωσης των διαφορετικών φωνών και της απολυταρχικής εξουσίας, τότε η νίκη του θα αποδειχθεί Πύρρειος.