Την ώρα που η Γαλλία μάτωνε στο Θέατρο Μπατακλάν, στο εστιατόριο Μικρή Καμπότζη, στο μπαρ «Λε Καριγιόν», στην ταράτσα της πιτσαρίας «Κάζα Νόστρα», στο καφέ «Λα Μπελ Εκίπ» και έξω από το Σταντ ντε Φρανς, ολόκληρη η Ευρώπη έμπαινε στο στόχαστρο της τρομοκρατίας του Ισλαμικού Κράτους. Η παλίρροια συμπαράστασης στη Γαλλία εκτός από την αλληλεγγύη μοιάζει να υπαγορεύεται και από τον μύχιο φόβο ότι ίσως αύριο να είναι και η δική μας σειρά.
Ο τρόπος δράσης των τριών ομάδων των τζιχαντιστών καμικάζι, που αιματοκύλησαν το Παρίσι, δείχνει ότι πλέον οι καλά εκπαιδευμένοι κι αδίστακτοι τρομοκράτες δεν θέλουν απλώς να στείλουν τα όποια μηνύματά τους, αλλά επιδιώκουν κυρίως να προκαλέσουν τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό θυμάτων, ανάμεσα στον γενικό πληθυσμό. Με άλλα λόγια επιστρατεύουν τα πιο νοσηρά δολοφονικά ένστικτά τους για να αναστατώσουν με τυφλά κτυπήματα και να σπείρουν τον τρόμο και την ανασφάλεια.
Οι έρευνες των γαλλικών αρχών και οι μαρτυρίες των αυτοπτών οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι τζιχαντιστές στην πλειοψηφία τους ήταν Γάλλοι υπήκοοι, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που είχαν μεγαλώσει στις τοπικές κοινωνίες και είχαν συγκροτήσει με την καθοδήγηση του Ισλαμικού Κράτους πυρήνες εν υπνώσει, περιμένοντας το σύνθημα για τα αποτρόπαια κτυπήματά τους.
Οι διασυνδέσεις με τους βελγικούς πυρήνες και η εμπλοκή του ανθρώπου που πέρασε από τη Λέρο ανάμεσα σε πρόσφυγες από τη Συρία, αποδεικνύουν ότι πλέον έχουμε να κάνουμε με ένα πανευρωπαϊκά οργανωμένο τρομοκρατικό παρακράτος, που είναι πάνοπλο και λαμβάνει τακτικά ενισχύσεις σε υλικό και έμψυχο δυναμικό απευθείας από το Ισλαμικό Κράτος.
Οι αποφασισμένοι κομάντος αυτοκτονίας είναι σχεδόν αδύνατο να εντοπισθούν εγκαίρως, ώστε να αποτραπούν οι επιθέσεις τους. Δεν υπάρχει σύστημα ασφαλούς επιτήρησης τόσων υπόπτων και η λεγόμενη πρόληψη είναι στην παρούσα φάση γράμμα κενό.
Είναι βέβαιο ότι πρώτη η Γαλλία αλλά ασφαλώς θα ακολουθήσουν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες θα επιβάλουν μέτρα επιτήρησης που θα αντιστρατεύονται τις ατομικές ελευθερίες. Ο μεγάλος κίνδυνος για τις ανοικτές δυτικές κοινωνίες είναι ο δυνητικός γιγαντισμός των διωκτικών αρχών αλλά και η απώλεια του μέτρου. Μια φοβισμένη Ευρώπη είναι μια Ευρώπη νικημένη από τους τρομοκράτες.
Μεγάλος κίνδυνος ελλοχεύει και στη διαχείριση από την Ευρώπη των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών στο έδαφός της. Η εμπλοκή του ανθρώπου από τη Λέρο φέρνει όλους τους ηγέτες προ των ευθυνών τους, αλλά ταυτόχρονα πυροδοτεί και κάποια σκοτεινά αντανακλαστικά μισαλλοδοξίας και ξενοφοβίας.
Κλειδί για τη λύση του προβλήματος είναι να αναλάβει η Τουρκία την δημιουργία χοτ σποτς στο έδαφός της ώστε να ελέγξει εκεί τον κίνδυνο παρείσφρυσης τρομοκρατών στις μεταναστευτικές ροές και τα καραβάνια προς την Ευρώπη.
Πώς όμως μπορούν κοινωνίες σαν τη γαλλική, ανοικτές και πολυπολιτισμικές, να προστατευθούν αποτελεσματικά από την τρομοκρατία φανατικών που ρίχνουν στο ψαχνό και ανατινάζονται μαζί με τα θύματά τους; Υπάρχει αποτελεσματική άμυνα ή κινδυνεύουν οι διώκτες να γίνουν θύματα των διωκομένων;