Την ώρα που η διαπραγμάτευση με τους θεσμούς για την πρώτη αξιολόγηση κρέμεται κυριολεκτικά από μια κλωστή, οι αποκαλύψεις του Wikileaks για τον διάλογο του Πόουλ Τόμσεν με την Ντέλια Βελκουλέσκου έβαλαν φωτιά στις σχέσεις Ελλάδας - ΔΝΤ.
Η επιστράτευση της τρομοκράτησης για πιστωτικό γεγονός στην Ελλάδα, ως διαπραγματευτικού ατού από τους επιτελείς του Ταμείου, δεν περιποιεί τιμή στο ΔΝΤ για τις τακτικές του, ειδικά όταν ένας ολόκληρος λαός είναι όμηρος των παρασκηνιακών αυτών μεθοδεύσεων, που δήθεν αποσκοπούν στο καλό του. Αλλά ουδέποτε το ΔΝΤ είχε τη φήμη καλοκάγαθου εταίρου που τον απασχολεί μόνον η ευημερία των λαών.
Η επιστολή Ταίπρα και η οργισμένη απάντηση της γενικής διευθύντριας του ΔΝΤ ανεβάζουν τους τόνους της αντιπαράθεσης και δημιουργούν εκρηκτικό μίγμα. Θα χρειαστεί τρομερή διαπραγματευτική δεινότητα από τους Έλληνες διαπραγματευτές για να ξεπεραστούν οι σκόπελοι της υποβόσκουσας σύγκρουσης.
Στο κρίσιμο δεκαήμερο που ακολουθεί, ενόψει της διακοπής των διαπραγματεύσεων για την εαρινή Σύνοδο του ΔΝΤ, πρέπει να κλείσουν όλα όσα δεν έκλεισαν τους προηγούμενους μήνες, στους οποίους υπήρξαν και περίοδοι εντατικών διαβουλεύσεων. Το έργο ήταν από μόνο του δύσκολο και υπό τις συνθήκες που δημιουργήθηκαν μετά τις αποκαλύψεις μοιάζει με ηράκλειο άθλο.
Η συζήτηση για γενναία ελάφρυνση του ελληνικού χρέους και για να χαμηλώσουν αισθητά οι δημοσιονομικοί στόχοι, που αναδεικνύεται και μέσα από τις διαρροές και μέσα από την επιστολή Λαγκάρντ, είναι ταυτόχρονα στοιχείο των ελληνικών επιδιώξεων. Θα μπορούσε εδώ το Ταμείο να είναι σύμμαχος της ελληνικής κυβέρνησης με σωστούς χειρισμούς. Αλλά τώρα έχουν στηθεί πολεμικά χαρακώματα.
Οι διαφορές μεταξύ των «θεσμών» είναι εδώ και καιρό κοινό μυστικό, καθώς μάλιστα συχνά – πυκνά διατυπώνονται δημόσια. Όποτε όμως η ελληνική πλευρά πόνταρε σε αυτές, εναποθέτοντας τις ελπίδες της είτε στους Ευρωπαίους εταίρους είτε στο ΔΝΤ, διαψεύσθηκε οικτρά. Οι εταίροι της τρόικας τα έβρισκαν μεταξύ τους και η έξοδος από τα μνημόνια αναβαλλόταν συστηματικά, ενώ η Ελλάδα πλήρωνε με σκληρότερα μέτρα λιτότητας τον χαμένο χρόνο.
Τώρα δεν υπάρχει ούτε ώρα για χάσιμο. Και καλό θα ήταν να μπούμε στην ουσία των διαφορών με τους θεσμούς, να μειώσουμε την απόσταση και να τελειώνουμε το ταχύτερο δυνατόν με την αξιολόγηση. Η όποια καθυστέρηση βολεύει μόνο εκείνους που απεργάζονται σενάρια πιστωτικού γεγονότος.