Αν έβαζα έναν τίτλο σε αυτό το πραξικόπημα θα ήταν: Οι ειρωνείες της Ιστορίας.
Πρώτη και χτυπητή ειρωνεία ήταν ότι ο Ερντογάν που κάθε τρεις και λίγο έκλεινε τους διακόπτες στα κοινωνικά δίκτυα, κατηγορώντας τα ότι υιοθετούν αντεθνική γραμμή, έσωσε την ίδια του την υπόσταση, χάρις στα κοινωνικά δίκτυα που τόσο πολέμησε.
Ειρωνεία δεύτερη: Ο λαός που βγήκε στους δρόμους για να υπερασπιστεί τη δημοκρατική νομιμότητα και προέταξε τα στήθη του στις ερπύστριες και τα πυροβόλα των τανκς, πληρώνοντας μάλιστα βαρύ φόρο αίματος, ήταν ο ίδιος λαός που ο Ερντογάν είχε δραστικά καταστείλει στην εξέγερση του πάρκου Γκεζί.
Ειρωνεία τρίτη: Το πρώτο κόμμα που τάχθηκε ανοικτά και ανεπιφύλακτα κατά του πραξικοπήματος ήταν το κόμμα των Κούρδων, το HDP, που ο Ερντογάν προσπαθεί να σβήσει από τον πολιτικό χάρτη φυλακίζοντας όλους τους βουλευτές του, με την κατηγορία ότι συνεργάζονται με τρομοκράτες, με το ΡΚΚ.
Μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος, όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα προσυπέγραψαν σε μια ιστορική συνεδρίαση της Βουλής μια Ωδή στη Δημοκρατία, σε μια πρωτοφανή επίδειξη εθνικής ενότητας. Ο Ερντογάν αντί να χτίσει πάνω σε αυτή την πρωτόγνωρη ενότητα, χαρακτήρισε το πραξικόπημα «δώρο Θεού», γιατί του δίνει την ευκαιρία να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με τους πολιτικούς του αντιπάλους στις ένοπλες δυνάμεις, στο δικαστικό σώμα και ιδιαίτερα στο Συνταγματικό Δικαστήριο και σε όλον τον δημόσιο τομέα.
Το εύρος των εκκαθαρίσεων με συλλήψεις, ξυλοδαρμούς και διαπόμπευση δείχνει ότι ο Ερντογάν δεν θα σταματήσει στους οπαδούς του ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν, που είναι πρώτοι στο στόχαστρο, αφού ήδη δέκα χιλιάδες άνθρωποι έχουν συλληφθεί ή παυθεί από τα καθήκοντά τους.
Σκοπός του φαίνεται πως είναι να σαρώσει τις οποιεσδήποτε νησίδες ελευθερίας και αντίδρασης στη μονολιθική του εξουσία, ώστε να βάλει στην ημερήσια διάταξη το πρόγραμμά του για μετάβαση σε προεδρικό σύστημα με υπερεξουσίες για τον απόλυτο άρχοντα, τον σύγχρονο σουλτάνο.
Ίσως αυτός ο δρόμος περάσει μέσα από πρόωρες εκλογές που θα μπορούσαν να αποκρυσταλλώσουν σε εκλογικά ποσοστά για το κυβερνών κόμμα τη λαϊκή οργή για το πραξικόπημα και τους πραξικοπηματίες. Έτσι οι συνταγματικές αλλαγές που απαιτούνται για τη μετάβαση σε προεδρικό σύστημα με υπερεξουσίες θα μπορούσαν να εγκριθούν από μια νέας σύνθεσης Βουλή.
Όπως λέει ο Άντριου Φίνκελ, δημοσιογράφος με έδρα την Κωνσταντινούπολη, όπου ίδρυσε το P24, μια οργάνωση για την ελευθερία του Τύπου, «το modus operandi του Ερντογάν είναι όταν δει μια μισάνοιχτη πόρτα να την κλοτσάει για να ανοίξει». Κι όλα δείχνουν ότι ο Ερντογάν αντί να δει τη λαϊκή ενότητα που μετέτρεψε σε πεντάωρη παρένθεση το πραξικόπημα ως εντολή και ευκαιρία μιας ενωτικής πολιτικής, ποντάρει στον διχασμό για να προωθήσει την προσωπική του ατζέντα. Κι ίσως αυτό να αποδειχθεί η μεγαλύτερη ειρωνεία της Ιστορίας που θα έχει μακροπρόθεσμο κόστος για την Τουρκία.