Το Καστελλόριζο είναι το θησαυροφυλάκιο της Ελλάδας. Με την υφαλοκρηπίδα του και μαζί με τα άλλα 13 τριγύρω νησάκια, ανάμεσά τους τη Στρογγύλη και τη Ρω, οριοθετούν το απώτατο ανατολικό σύνορο και ταυτόχρονα ορίζουν τον πλουσιότερο σε υδρογονάνθρακες, με τα μέχρι σήμερα γνωστά στοιχεία, ελλαδικό χώρο.
Η Τουρκία, για να αμφισβητήσει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, σκαρφίζεται κάθε λογής εφεύρημα που δεν πατάει ούτε στη λογική, ούτε στο διεθνές δίκαιο: Τη μια λέει ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα, λες και φύτρωσαν στη μέση της Μεσογείου και του Αιγαίου από το πουθενά και επιπλέουν πάνω στο αρχιπέλαγος σαν σημαδούρες. Την άλλη ισχυρίζεται ότι η αποκλειστική οικονομική ζώνη των νησιών στρεβλώνεται και κάμπτεται όταν συναντάται με την οικονομική ζώνη μιας χέρσου ή ότι δεν υπάρχει ΑΟΖ για νησιά που βρίσκονται πολύ κοντά στις τουρκικές ακτές, παρά το γεγονός ότι η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 προβλέπει ρητά ότι όλα τα κατοικημένα νησιά διαθέτουν τη δική τους ΑΟΖ.
Με άλλα λόγια το Καστελλόριζο είναι αγκάθι στο μάτι της Τουρκίας, η οποία έχει προβεί σε αλλεπάλληλες προκλήσεις, συμπεριλαμβανομένων και στρατιωτικών ασκήσεων στην περιοχή, που αποσκοπούν στην έμπρακτη αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στο θαλάσσιο χώρο γύρω από το Καστελλόριζο και τα άλλα νησιά του συμπλέγματος.
Υπήρξαν μάλιστα στο παρελθόν καταγγελίες ότι σε καιρούς εντάσεων στα ελληνοτουρκικά, Τούρκοι κομάντος αποβιβάζονται στο νησί μέσα στην νύκτα και ανεβάζουν τουρκικές σημαίες. Ένα τέτοιο περιστατικό είχε καταγραφεί και στο νησάκι της Ρω, όταν η κυρά της Ρω, η Δέσποινα Αχλαδιώτη, που κάθε πρωί έκανε έπαρση της ελληνικής σημαίας, αρρώστησε και πήγε στο νοσοκομείο το 1978. Μάλιστα το σχετικό φωτορεπορτάζ της εποχής από τη Βραδυνή μού είχε επιδείξει τον καιρό των Ιμίων ο διευθυντής τότε της Χουριέτ Ερντουγκρούλ Οζκιόκ, που ήταν ο ιθύνων νους στην πρόκληση της κρίσης με τη φωτογράφηση του Τζεσούρ Οσέρτ, του πρώην δημοσιογράφου με την κοτσίδα, να υψώνει την τουρκική σημαία στα Ίμια, προφανώς για να με πείσει ότι δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται μια τέτοια πρόκληση.
Από εκεί λοιπόν που δίνεται εδώ και δεκαετίες ένας αγώνας χαρακωμάτων, μού τηλεφώνησε χθες βράδυ ο πρώην δήμαρχος Μεγίστης, αυτό είναι το αρχαίο όνομα του Καστελλόριζου, ο ανεψιός της κυράς της Ρω, ο Γιώργος Αχλαδιώτης, για να μού πει ότι τους άφησαν χωρίς νερό. Αυτό συμβαίνει κάποιες φορές τους καλοκαιρινούς μήνες που σώνεται το νερό λόγω των πολλών τουριστών στο νησί. Αλλά μήνα Οκτώβριο σπάνια ξεμένουν. Τον ρώτησα πότε θα τους πάνε νερό. «Ποιος ξέρει, σε τέσσερις, πέντε ημέρες», μού απάντησε.
Είναι δυνατόν ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα, όπως η ύδρευση του ακριτικού Καστελλόριζου να έχει αφεθεί αποκλειστικά και μόνο στα γρανάζια της γραφειοκρατίας εν καιρώ κρίσης; Τι κάνουν οι υπεύθυνοι; Αποφασίσαμε να υποστείλουμε σημαίες;