Από τον καιρό που μπήκα στη δημοσιογραφία, τρεις δεκαετίες και κάτι ψιλά, σχεδόν κάθε Κυριακή διάβαζα στις πολιτικές στήλες των εφημερίδων βαθυστόχαστες αναλύσεις για τα σενάρια των πρόωρων εκλογών. Τις περισσότερες φορές παρέμεναν σενάρια. Ήταν το «λύκος στα πρόβατά μου» του πολιτικού συστήματος.
Η διαρκής αναπαραγωγή και από τα μέσα ενημέρωσης του μπαμπούλα των εκλογών που εξυπηρετούσε άλλοτε την κυβέρνηση για να συσπειρώσει τις δυνάμεις της κι άλλοτε την αντιπολίτευση για να ασκήσει πίεση, οδήγησε το πολιτικό μας σύστημα σε μια παθολογική εκλογολαγνεία, που αντίκειται στο πνεύμα και το γράμμα του Συντάγματος. Ο σοβαρός εθνικός λόγος που επικαλούνται οι ταγοί του Έθνους έφθασε να είναι η αυτονόητη λειτουργία του κυβερνώντος κόμματος η εκπόνηση και κατάθεση στη Βουλή του προϋπολογισμού.
Αν η ημερομηνία των εκλογών ήταν ορισμένη από πριν, όπως φερειπείν στο αμερικανικό πολιτικό σύστημα, είναι βέβαιο ότι θα είχαμε βγει πολύ νωρίτερα από την κρίση και τα μνημόνια, διότι δεν θα υπήρχε η διέξοδος στην εκάστοτε κυβέρνηση της δραπέτευσης διά των εκλογών. Παράλληλα θα έκλεινε η στρόφιγγα των τακτικισμών και των πιέσεων από τους δανειστές που θα ήξεραν ότι θα είχαν να κάνουν με κυβέρνηση τετραετίας.
Το πολιτικό κόστος των σκληρών μέτρων λιτότητας που μας έχουν επιβληθεί για να αποπληρώσουμε τα υπέρογκα χρέη της χώρας μας, είναι βαρύ. Έτσι η κάθε κυβέρνηση όταν βλέπει στις δημοσκοπήσεις τα συντριπτικά εναντίον της ποσοστά μπαίνει στον πειρασμό να ασκήσει κοινωνική πολιτική, με έκτακτα επιδόματα βγαλμένα από το αίμα των φορολογούμενων πολιτών. Να χύσει με άλλα λόγια την καρδάρα με το γάλα για να δροσίσει όσο γίνεται περισσότερους μπας και δει το χρώμα της ψήφου τους, οψέποτε γίνουν οι πρόωρες εκλογές.
Στις προ μνημονίου εποχές οι δέκτες των έκτακτων ενισχύσεων ήταν συνήθως οι αγρότες που επωφελούμενοι των καιρικών συνθηκών, που δεν επέτρεπαν και πολλές αγροτικές εργασίες, έβγαιναν με τα τρακτέρ στις εθνικές οδούς πιάνοντας όμηρο τη χώρα κι αναγκάζοντας τον εκάστοτε υπουργό να σκύψει εκών άκων στα προβλήματά τους και να τείνει ευήκοον ους στα αιτήματα. Κάπως έτσι διατέθηκαν το 2009 τα διαβόητα πλέον 500 εκατομμύρια του τότε υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Σωτήρη Χατζηγάκη, που κρίθηκαν ως παράνομες κρατικές επιδοτήσεις από τα κοινοτικά όργανα. Έτσι όσοι αγρότες είχαν λάβει πάνω από 15 χιλιάδες ευρώ από εκείνες τις έκτακτες επιδοτήσεις τις καταβάλλουν σήμερα με συμψηφισμό στις ενισχύσεις που κανονικά θα έπαιρναν.
Οι συνταξιούχοι που θα λάβουν τώρα το έκτακτο επίδομα είναι σαφώς περισσότεροι και το μέσο ποσό κυμαίνεται γύρω στα 380 ευρώ. Όποιος πει ότι τα χρήματα αυτά δεν τα χρειάζονται οι συνταξιούχοι, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει. Ήταν όμως η κατάλληλη ώρα και ο κατάλληλος τρόπος για να διασφαλισθεί το αναγκαίο αυτό ποσό «από το πλεόνασμα του κρατικού προϋπολογισμού;» χωρίς τη συναίνεση των δανειστών ή μήπως έπρεπε να έχει προηγηθεί η διαπραγμάτευση της εκταμίευσης;
Οι κακές δημοσκοπήσεις για την κυβέρνηση και η βαριά προϊστορία, φωτογραφίζουν στα μάτια των αναλυτών απόπειρα ηρωικής εξόδου της κυβέρνησης διά των εκλογών, με στόχο τον περιορισμό των απωλειών. Τα κυβερνητικά στελέχη μιλούν για κυβέρνηση τετραετίας και αποκλείουν πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Όμως ο πολιτικός χρόνος στους καιρούς της κρίσης είναι πολύ πυκνός και οι πρωθυπουργοί αναλίσκονται ανά διετία. Ο Αλέξης Τσίπρας κλείνει δυο χρόνια στο τιμόνι της χώρας τον Ιανουάριο, αλλά ήδη έχει κάνει μια εκλογική αναμέτρηση κι ένα δημοψήφισμα. Εκλογολαγνεία, ή «λύκος στα πρόβατά μου»;