Ο «πόλεμος της τουλίπας» έχει εκτραπεί σε πρωτοφανή για τη διπλωματική ιστορία επίπεδα, με ευθύνη κυρίως της Τουρκίας. Ο Ερντογάν βλέποντας τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων για το δημοψήφισμα να μην του εξασφαλίζουν τον περίπατο που επιθυμούσε, αλλά αντίθετα να κινδυνεύει να χάσει την ευκαιρία να γίνει σουλτάνος, αν προχωρήσει σε τίμιες εκλογές, κάνει σπασμωδικές κινήσεις, δημιουργώντας παντού γύρω του εχθρούς.
Ξεκίνησε με τα σύνορα της καρδιάς του, που περιλαμβάνουν την Κύπρο, τη Θράκη, τα νησιά του Αιγαίου, από όπου ακούει τα κοκόρια να λαλούν, μια σειρά από βαλκανικές χώρες και φθάνουν μέχρι και τη μακρινή (ρωσική πλέον) Κριμαία, αμφισβήτησε τη συνθήκη της Λωζάννης και έκτοτε απασφάλισε.
Με αφορμή τη μη έκδοση από την Ελλάδα των οκτώ κατηγορούμενων για συμμετοχή στο πραξικόπημα, άρχισε τους τσαμπουκάδες στο Αιγαίο, όπου επιχείρησε όχι μόνο να ανοίξει ξανά θέμα γκρίζων ζωνών, αλλά ακόμη και να διεκδικήσει έμμεσα νησίδες και νησιά που έχει βάλει στο μάτι. Μετά το μπαράζ παραβιάσεων και προκλήσεων, ακολούθησε μια εκστρατεία παραπληροφόρησης των συμμάχων στο ΝΑΤΟ, που όμως λόγω και της παρουσίας της ΝΑΤΟϊκής δύναμης στο Αιγαίο για το προσφυγικό είχαν ιδία άποψη. Έβλεπαν είτε στα ραντάρ τους, είτε ακόμη και με γυμνό μάτι τις τουρκικές πτήσεις πάνω από ελληνικά νησιά.
Παράλληλα, επιδίωξε να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του που ζουν στην Ευρώπη, απαιτώντας αρχικά από τη Γερμανία να κάνει εκεί ανοικτές συγκεντρώσεις οπαδών του. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με τις γερμανικές υπηρεσίες, ένα νέο κατασκοπευτικό δίκτυο πιστών στο σουλτάνο ανθρώπων άρχισε να φακελώνει και να εκβιάζει όσους διατηρούν επαφές με την αντιπολίτευση, κατηγορώντας τους για γκιουλενιστές και να καλλιεργεί κλίμα φοβίας ανάμεσα στους Τούρκους της διασποράς.
Ηχηρό ήρθε το γερμανικό «όχι» για να απαγορεύσει τις ανοικτές συγκεντρώσεις κι ο Ερντογάν που θίχτηκε άρχισε να ξιφουλκεί κατά του Βερολίνου, κατηγορώντας τη Γερμανία για έλλειψη δημοκρατίας, αυτός ο Αρχιδημοκράτης, που είχε προλάβει εν τω μεταξύ να συλλάβει και να φυλακίσει τον ανταποκριτή της Ντι Βελτ ως δήθεν συνεργάτη τρομοκρατικών οργανώσεων. Η Τουρκία προκάλεσε και με τη συγκέντρωση του Τσαβούσογλου, που επειδή του είχαν κόψει την άδεια «για λόγους ασφαλείας», έκανε την ομιλία του μέσα από το τουρκικό προξενείο έχοντας φροντίσει να συγκεντρωθεί μέγα πλήθος στον περιβάλλοντα δημόσιο χώρο.
Η Ολλανδία το κατέγραψε αυτό. Κι όταν η Υπουργός Οικογενειακής Πολιτικής αποπειράθηκε να μπει στο τουρκικό προξενείο στο Ρότερνταμ, ενώ τριγύρω είχε συγκεντρωθεί πλήθος Τούρκων, την απέλασαν. Είχε προηγηθεί η πρόκληση του Τσαβούσογλου να απαιτήσει να προσγειωθεί στο Ρότερνταμ, παρότι του είχαν διαμηνύσει ότι δεν θέλουν να πάει και να μιλήσει σε ανοικτή συγκέντρωση. Η ολλανδική απάντηση ήταν ασυνήθιστα δυναμική και λόγω της εκλογικής αναμέτρησης της Τετάρτης 15 Μαρτίου. Με άλλα λόγια συγκρούσθηκαν δυο εκλογικές σκοπιμότητες και τελικά νίκησε η εντοπιότητα.
Οι σκηνές που ακολούθησαν σε Ρότερνταμ από τη μια και Άγκυρα και Κωνσταντινούπολη από την άλλη στοιχειοθετούν τη μεγαλύτερη κρίση στις σχέσεις της Τουρκίας με κράτος της κεντρικής Ευρώπης στην πρόσφατη ιστορία. Και φυσικά δεν έχουν προηγούμενο στα διπλωματικά χρονικά των τελευταίων δεκαετιών, με εξαίρεση την ισλαμική επανάσταση στο Ιράν και τις σχέσεις Αγγλίας – Αργεντινής κατά τον πόλεμο των Φόκλαντς. Οι Τούρκοι βέβαια το έχουν ξανακάνει και στην κρίση του Μαβί Μαρμαρά με το Ισραήλ, αλλά δεν ήταν σε αμοιβαία βάση.
Ωστόσο, αποκαλώντας ο Ερντογάν την Ολλανδία «μπανανία», τους Ολλανδούς φασίστες και Ναζί και απειλώντας ευθέως το Άμστερνταμ, ότι θα μετανιώσει για την όξυνση με την Άγκυρα, δεν βάλλει μόνο κατά των «Οράνιε». Στρέφεται εναντίον ολόκληρης της Ευρώπης, την οποία ο σουλτάνος δεν δίστασε να χαρακτηρίσει ρατσιστική.
Η απάντηση ήρθε με την περικοπή των προενταξιακών κονδυλίων προς την Άγκυρα από τον Γιοχάνες Χαν αλλά και με τη δήλωση του Σόιμπλε ότι υπό αυτές τις συνθήκες είναι δύσκολη η συνέχιση της συνεργασίας με την Τουρκία, την οποία κάλεσε να επιστρέψει στον δρόμο της λογικής.
Η περίπτωση Ερντογάν πάντως απαιτεί πιο δυναμική τακτική για να κοπούν οι τσαμπουκάδες. Όπως απέδειξε η πρόσφατη κρίση με τη Ρωσία, όταν η απάντηση είναι αυστηρή, ο σουλτάνος γίνεται αρνάκι. Κι από εχθρός στα λόγια γίνεται πειθήνιος σύμμαχος και πρόθυμος εταίρος στην πράξη.