Ολόκληρη η Ευρώπη αντιμετώπισε με ανακούφιση τη νίκη του ανεξάρτητου κεντρώου Εμανουέλ Μακρόν, του μόνου από τους 4 επικρατέστερους υποψηφίους με ξεκάθαρο ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Ο άλλος ευρωπαϊστής υποψήφιος, ο κεντροδεξιός Φρανσουά Φιγιόν, είχε δημιουργήσει καχυποψία στα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων λόγω της ειδικής του σχέσης με τη Ρωσία.
Ακόμη κι οι χρηματαγορές αντέδρασαν με ενθουσιασμό στέλνοντας το ευρώ σε υψηλό πεντέμισι μηνών στο 1,0939. Στην πράξη όμως ουδείς γνωρίζει πραγματικά ποιες θα είναι οι μείζονες επιλογές του Μακρόν, καθώς στην προεκλογική του εκστρατεία φρόντισε να χαϊδέψει τα αυτιά ολόκληρου του πολιτικού φάσματος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι την ώρα του θριάμβου του, ο Μακρόν μίλησε για την ανάγκη να δοθεί αγώνας ώστε να αλλάξει η Ευρώπη. Φυσικά έμεινε στη συνθηματολογία, χωρίς να προσδιορίσει ποιες ακριβώς αλλαγές ονειρεύεται για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Ευρώπη χρειάζεται μια αναγεννημένη Γαλλία που θα ανακτήσει τον πρωταγωνιστικό της ρόλο, που η οικονομία της θα γίνει πιο ανταγωνιστική και που θα φέρει έναν αέρα ανανέωσης στην Ένωση και την ευρωζώνη. Μπορεί όμως να το προσφέρει αυτό πρώτιστα στη χώρα του ο Εμανουέλ Μακρόν;
Καθώς η γαλλική οικονομία παραμένει σχεδόν στάσιμη, με πολύ μικρούς ρυθμούς ανάπτυξης και βλέπει την ανταγωνιστικότητά της να αποσαθρώνεται, την ώρα που αδυνατεί να δημιουργήσει θέσεις εργασίας περιορίζοντας το διψήφιο ποσοστό της ανεργίας, χρειάζεται μια παραγωγική και επενδυτική έκρηξη. Ο Εμανουέλ Μακρόν υπόσχεται να το πετύχει, εκσυγχρονίζοντας την γαλλική οικονομία. Ποια θα είναι όμως η συνταγή; Η λιτότητα ή οι κρατικές επενδύσεις; Η φιλεργατική πολιτική ή η συνταγή των φορολογικών ελαφρύνσεων για την ενίσχυση των επιχειρήσεων;
«Σε ένα χρόνο αλλάξαμε το πρόσωπο της πολιτικής στη Γαλλία», είπε ο Μακρόν στον επινίκιο λόγο του κι έχει απόλυτο δίκαιο. Ο κατακερματισμός του πολιτικού σκηνικού με τις 11 υποψηφιότητες διέσπασε την ψήφο της δεξιάς. Και η παρουσία του Κινήματος “En Marche” του ανεξάρτητου κεντρώου υποψηφίου ψάρεψε στα θολά νερά των δυσαρεστημένων από το κομματικό κατεστημένο κυρίως των Σοσιαλιστών αλλά και των δεξιών ηθικολόγων που απέσυραν τη στήριξή τους στον Φιγιόν, κυρίως λόγω του «Πηνελόπη-γκέιτ». Η αργομισθία της συζύγου του κόστισε στον Φιγιόν την εκλογή του και τώρα θα κληθεί να αντιμετωπίσει και τη σχετική δικαστική περιπέτεια.
Το ερώτημα τώρα είναι πώς θα καταφέρει ο Μακρόν να ευχαριστήσει τους ψηφοφόρους του, του πρώτου γύρου. Και κυρίως πώς θα ενσωματώσει όσους τον ψηφίσουν για τον δεύτερο γύρο, προερχόμενοι από άλλους κομματικούς χώρους για να γίνει αδιαμφισβήτητος Πρόεδρος όλης της Γαλλίας.
Στις 11 και 18 Ιουνίου, στο μεγάλο πολιτικό τεστ των βουλευτικών εκλογών, ο 39χρονος Μακρόν θα κληθεί να δημιουργήσει κομματικό μηχανισμό, ο οποίος θα διεκδικήσει την πρωτοπορία από τα παραδοσιακά κόμματα κι ίσως τότε θα φανεί πραγματικά αν έχει όντως πετύχει να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό.
Προέχει ωστόσο η μάχη του δεύτερου γύρου. Παρά την ανοιχτή υποστήριξη των κομμάτων που διοίκησαν τη Γαλλία καθόλη τη διάρκεια της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας, των Σοσιαλιστών και των Ρεπουμπλικανών της δεξιάς, η νίκη του δεν μπορεί να θεωρείται α πριόρι δεδομένη.
Η αντισυστημική ψήφος μπορεί να προέρχεται άνετα από την ακροδεξιά μέχρι και την ακροαριστερά, περιλαμβάνοντας κι όλα τα ενδιάμεσα χρώματα του πολιτικού καλειδοσκοπίου. Με άλλα λόγια δεν έχει σαφή και μοναδική ιδεολογική πατρίδα. Γι’ αυτό δεν μπορούν να την χαρτογραφήσουν οι δημοσκοπήσεις. Το φούσκωμα του μεταναστευτικού κύματος και οι τρομοκρατικές επιθέσεις που κρατούν τη Γαλλία σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης πυροδοτούν την ψήφο διαμαρτυρίας. Κι όπως φαίνεται, τόσο ο ίδιος όσο κι οι συνεργάτες του το έχουν συνειδητοποιήσει και θα δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό στη μεγάλη μάχη. Κι ίσως τότε μάθουμε κάποιες από τις πραγματικές προτεραιότητες του Εμανουέλ Μακρόν.