Η επική νίκη του Προέδρου της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν, παρότι έχτισε μέσα σε λιγότερο από δυο μήνες κομματικό μηχανισμό από το μηδέν, δείχνει ότι οι Γάλλοι κουράστηκαν από τα παραδοσιακά κόμματα και τα τεχνάσματά τους. Δεν θέλουν Πρόεδρο υπό κηδεμονία και του έδωσαν και την πλειοψηφία των βουλευτών. Ταυτόχρονα τιμώρησαν το ξενοφοβικό κόμμα της Μαρίν Λεπέν που το ποσοστό του είναι σχεδόν το μισό από αυτό που πήρε η ίδια στις προεδρικές εκλογές. Μοναδικό αρνητικό στοιχείο της γαλλικής κάλπης είναι η μεγάλη αποχή, αφού στην πρώτη Κυριακή των βουλευτικών εκλογών ψήφισαν λιγότεροι από τους μισούς ψηφοφόρους.
Έχοντας εκλέξει μόλις προ πέντε εβδομάδων Πρόεδρο τον Εμανουέλ Μακρόν με μεγάλη πλειοψηφία, και συμμετοχή στις κάλπες, οι Γάλλοι αρκέστηκαν να τον φέρουν στην πρώτη θέση και να δώσουν το δικαίωμα στους υποψηφίους του να διεκδικήσουν στον δεύτερο γύρο την είσοδό τους στη Βουλή. Αν επαληθευτούν οι προβλέψεις των δημοσκόπων, ο Μακρόν θα κάνει ρεκόρ, διατηρώντας όχι απλώς αυτοδυναμία, αλλά καθολική επικράτηση, σάρωση των παραδοσιακών κομματικών σχηματισμών, αφού η πιο μετριοπαθής δημοσκόπηση του δίνει για τον δεύτερο γύρο τις 390 από το σύνολο των 577 εδρών.
Το ξεκάθαρο και τολμηρό ευρω-κεντρικό πρόγραμμα για τις εργασιακές μεταρρυθμίσεις, την παιδεία και την οικονομία έπεισε την πλειοψηφία των Γάλλων που μοιάζει να δίνει στον Μακρόν λευκή επιταγή. Το μοναδικό ερώτημα είναι πόσο θα διαρκέσει αυτή η Μακρον-μανία, όπως την αποκαλούν τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης.
Κι ενώ ο Γάλλος πρόεδρος ανοίγει σαμπάνιες, στη Βρετανία η πρωθυπουργός Τερέζα Μέι μαζεύει τα κομμάτια της από τη σκληρή τιμωρία που της επιφύλαξε η λαϊκή ψήφος. Ενώ είχε πλειοψηφία για να κυβερνήσει άνετα μέχρι το 2020, θαμπώθηκε από τις δημοσκοπήσεις που της έδιναν προβάδισμα άνω των 20 μονάδων και σκέφτηκε ότι ήταν ευκαιρία να αποτελειώσει τους Εργατικούς και να θριαμβεύσει.
Ξέχασε ότι όπως έλεγε ο Πλάτωνας, «Ο αληθινός άρχων ου πέφυκε το αυτώ συμφέρον σκοπείσθαι, αλλά το τω αρχομένω» (ο αληθινός κυβερνήτης δεν κοιτάζει το προσωπικό του συμφέρον, αλλά το συμφέρον των πολιτών του) και το πλήρωσε ακριβά. Τώρα απώλεσε και την αυτοδυναμία, αλλά και το κύρος της τόσο στο λαό όσο και στο κόμμα της, όπου οι φωνές που την αμφισβητούν άρχισαν ήδη να γίνονται ηχηρές και οι δελφίνοι ετοιμάζονται για την μετά Μέι εποχή.
Οι ενδοκομματικές ισορροπίες θυμίζουν τις τελευταίες ημέρες του Κάμερον στην πρωθυπουργία, που κι αυτός έβαλε πάνω από το συμφέρον της χώρας του, το μικροκομματικό και προσωπικό του όφελος, με ένα δημοψήφισμα που δίχασε τη χώρα και τελικά την οδηγεί εκτός της ΕΕ.
Η Μέι ήλπιζε ότι η ημέρα των εκλογών θα είναι η δική της μέρα που θα την γράψει στην Ιστορία της Βρετανίας, αλλά τελικά είναι απλώς May-day, σήμα κινδύνου SOS, για την ίδια, για το κόμμα της και για την Βρετανία ολόκληρη.