Κι αναρωτιέμαι αν το τέρας όχι μόνο το συνηθίσαμε και του μοιάζουμε αλλά μήπως μας έχει κιόλας καταπιεί κι έχουμε γίνει ένα.
Οι μισοί τρομοκρατούν και οι άλλοι μισοί τρομοκρατούνται. Οι μισοί εκβιάζουν και οι άλλοι μισοί εκβιάζονται. Οι μισοί εκφοβίζουν και οι άλλοι μισοί εκφοβίζονται. 'Η γίναμε από γενιά σε γενιά πιο βίαιοι και επιθετικοί, ή κρύβαμε καλά το κτήνος μέσα μας, ή αδιαφορήσαμε και το τέρας γιγαντώθηκε κατατρώγοντάς μας. Φωνάζουμε δυνατά, χειρονομούμε, χειροδικούμε. Με την παράμικρή αφορμή ξεσπάμε βίαια ο ένας στον άλλο. Κι όποιος πάρει το "πάνω" χέρι.
Στο σχολείο το λένε bullying, η ενδοσχολική βία. Στο διαδίκτυο cyber-bullying.
Στις οικογένειες , κακοποίηση. Παιδιών, γυναικών.
Στη ερωτική διαφορετικότητα, ομοφοβία.
Στον ξένο, ρατσισμό, ξενοφοβία.
Στην αντίθετη άποψη, στην άλλη θρησκευτική πεποίθηση, μισαλοδοξία.
Φασισμός, ναζισμός. Τζιχαντισμός, Τρομοκρατία. Σοκ και δέος.
Παντού κρύβεται ένας φόβος, γέννημα ενός εκφοβισμού. 'Ενας φόβος που "φυλάει τα...έρμα" είτε για να τα μουδιάσει και να τα υποτάξει είτε για να τα εξαφανίσει εντελώς.
Κι αν το "κόλπο" "πιάνει" μεταξύ μας, στους μικρόκοσμούς μας, στην κοινωνία τότε "πιάνει" παντού. Στην πολιτική, στην οικονομία...
Λουκέτο θα έβαζαν οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης αν δεν εκφόβιζαν κάθε τόσο με υποβαθμίσεις τις οικονομίες του κόσμου.
Χωρίς νόημα θα ήταν, διαφορετικά, τα προεκλογικά διλλήματα.
Να το σκοτώσουμε το τέρας κι έξω και μέσα μας. Να μην το φοβόμαστε, να μην μας φοβίζει.