Ριχάρδος ΙΙ του Σαίξπηρ, ονομάζεται η θεατρική παράσταση που ανεβαίνει στο θέατρο Βυρσοδεψείο, ένα Ελισσαβετιανό δράμα που παίχτηκε μόνο μία φορά στην χώρα μας πριν από 7 δεκαετίες.
Πρόκειται για την ιστορία του Ριχάρδου ΙΙ, που 10 μόλις ετών ανέλαβε την εξουσία στη μεσαιωνική Αγγλία, καταδίωξε τους αντιπάλους του και ανατράπηκε βίαια από τον ξάδερφό του Μπόλιμπροκ, γραμμένη με ποιητικότητα, οξύτητα και χιούμορ μιλά για την εξουσία, την απληστία, την προδοσία. Για τη δύναμη «που πρέπει να κάνουμε ό,τι θέλει εκείνη να κάνουμε».
Αγγλία: 1593. Ο Ριχάρδος ΙΙ και ο Μπόλιμπροκ, καθρέφτες ο ένας του άλλου σ’ ένα θανάσιμο εναγκαλισμό σώμα με σώμα. Ένα αμείλικτο παιχνίδι εξουσίας. Γύρω τους αναρίθμητες παραλλαγές του ίδιου μοτίβου, πρόσωπα όλων των κοινωνικών τάξεων επιδίδονται στον ίδιο αγώνα, καίγονται από την ίδια απληστία.
Ελλάδα: 2014. Στο Θέατρο Βυρσοδεψείο ο χρόνος κυλάει αντίστροφα για τους θεατές. Και η βία είναι θέμα ορισμού/αντίληψης. Η διασκευή της Έλλης Παπακωνσταντίνου, αποδιαρθωμένη, ποιητική, ωμή, επιθετική, σύγχρονη μας παίρνει μαζί της να ζήσουμε την σκανδαλώδη ιστορία του Ριχάρδου ΙΙ του Σαίξπηρ.
«Τι καταλύεται πιο εύκολα; Μια σαιξπηρική σκηνή ή το Σύνταγμα;» αναρωτιούνται οι ηθοποιοί της παράστασης που ερμηνεύουν τους ρόλους χωρίς να χάνουν την ιδιότητα του πολίτη μιας χώρας που ταλανίζεται από το σύνδρομο: «Ο Βασιλιάς λείπει».
Στοιχεία λαϊκού θεάτρου, μπουρλέσκ, τσίρκου, τραγούδια με μπρεχτική αποστασιοποίηση, αίμα... Οι ηθοποιοί βγαίνουν από το ρόλο τους. Τον σαρκάζουν. Παρατηρούν τον εαυτό τους. Σχολιάζουν το κείμενο του Σαίξπηρ, μάς παροτρύνουν να πάρουμε θέση. Μπορούν, άραγε, οι θεατές να αλλάξουν την Ιστορία;