Θέατρο Municipal de Girona. Η αυλαία ανοίγει. Η μπαλαρίνα Amelie Segarra φοράει τις πουέντ της, στις οποίες έχουν προσαρμοστεί κουζινομάχαιρα, και ανεβαίνει στο καπάκι ενός πιάνου.
Με τη βοήθεια σκοινιού, που κρέμεται από την οροφή, επιχειρεί αρχικά να σταθεί πάνω στο πιάνο, κατορθώνει να ισορροπήσει και αρχίζει να χορεύει, ενώ η κάμερα περιστρέφεται γύρω της, τονίζοντας τη μοναχική προσπάθειά της μέσα στο άδειο θέατρο.
Τα πρώτα βήμα διστακτικά, πιο έντονα όσο περνάει η ώρα. Χαρακώνει και καρφώνει με τα κοφτερά πουέντ την επιφάνεια του πιάνου συνοδεία, αντί μουσικής, τις κραυγές της, που δυναμώνουν λεπτό με λεπτό. Χορεύει , μέχρι εξαντλήσεως, και όταν πέφτει η αυλαία βγάζει μια ουρανομήκη κραυγή και καταρρέει
Πουέντ και μαχαίρια, αρμονία και βία, "ζωή" και "θάνατος", στο άδειο θέατρο. Ασύμβατες έννοιες, οι οποίες μέσα από το φακό και την αλληγορική ματιά του Javier Pérez περιγράφουν το μοναχικό δρόμο για την κατάκτηση της τελειότητας.