Είναι δύσκολο ανθρώπινος νους να πιστέψει όσα σχετίζονται με το φρικτό έγκλημα με δράστη και θύμα δύο 14χρονους, συμμαθητές και φίλους όπως λένε οι συγχωριανοί τους.
Σοκάρει το ίδιο το γεγονός της ηλικίας τους, ο φρικτός τρόπος της δολοφονίας με το κουζινομάχαιρο που έκοψε τον λαιμό του παιδιού, εξαγριώνει το γεγονός ότι ο δολοφόνος, «ανίδεος τάχα» είχε βγει μαζί με το υπόλοιπο χωριό και έψαχνε για ώρες τον συνομήλικο του, ο οποίος δεν είχε δώσει σημεία ζωής, από την στιγμή που όπως κατέθεσε «είχαν χωρίσει, τραβώντας ο καθένας τον δρόμο για το σπίτι του», το βράδυ του Σαββάτου.
Η ουσία είναι ότι ένα αθώο πλάσμα χάθηκε από τα χέρια ενός επίσης «αθώου» παιδιού μόλις 14 χρόνων «δι΄ ασήμαντον αφορμή», όπως ανέφεραν παλαιότερα οι ανακοινώσεις της Αστυνομίας. Μαζί με αυτά, υψώθηκε ένας «Γολγοθάς» για την οικογένεια του θύματος που θρηνεί τον χαμό του κι άλλος ένας «Γολγοθάς» για την οικογένεια του δράστη, που «στιγμάτισε» την ζωή του και την ζωή των οικείων του για πάντα.
Πέρα από αυτό, το πιο σημαντικό έχει να κάνει με την εγρήγορση όλης της κοινωνίας, που ήδη έχει καθυστερήσει να αναλάβει δράση, για να μην επαναληφθεί ανάλογο ή άλλο παρεμφερές «κακό» σε οποιαδήποτε γωνιά της χώρας.
Σύμφωνα με όσα φέρεται να αναφέρει στους αστυνομικούς ο καθ΄ ομολογίαν «άγουρος φονιάς», αυτό που του όπλισε το χέρι δεν ήταν άλλο παρά τα προσβλητικά σχόλια που τα τελευταία δύο χρόνια δεχόταν από το θύμα του για την οικονομική κατάσταση της οικογένειας του και όχι μόνο, με «σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι» το μοιραίο βράδυ οι δηκτικές αναφορές του στο τρακτέρ που κατείχε ο αγρότης πατέρας του δράστη.
Δυο ολόκληρα χρόνια μαινόταν ένας «αθώος» - για τα παιδικά μυαλά – πόλεμος, ο οποίος δηλητηρίαζε ψυχές, φαρμάκωνε σκέψεις, φούσκωνε τον θυμό και εν τέλει «όπλιζε» το χέρι του 14χρονου. Κανείς δεν κατάλαβε ούτε στο σπίτι ούτε στο σχολείο ούτε στην γειτονιά ούτε στο χωριό που έπαιζε με τα άλλα παιδιά ούτε πουθενά πόσο «πληγωμένο» ήταν αυτό το παιδί;
Δεν μπόρεσε κανείς να διαβάσει το βλέμμα του; Δεν επεσήμανε κανείς την αυξανόμενη "επιθετικότητα" του, που εκ των υστέρων αναφέρουν διάφοροι συγχωριανοί; Δεν μπόρεσε κάποιος να ακούσει τον βρυχηθμό που ανέβλυζε από το βάθος της καρδιάς του για να αποτρέψει το φονικό; Θα μπορούσε κάποιος;
Φυσικά θα μπορούσε πχ. ένας ψυχολόγος αν υπήρχε στο σχολείο για να παρακολουθεί τα παιδιά. Μα δεν υπάρχει! Φυσικά, ένας ειδικός αν το ίδιο το παιδί είχε μάθει να «ανοίγεται» στους γύρω του και να εξωτερικεύει τα συναισθήματα και την πίεση που αισθανόταν, αλλά προφανώς δεν ήταν τόσο «ανοιχτό παιδί».
Κι όμως, η ουσία μάλλον είναι πιο απλή! Φυσικά θα μπορούσε να το καταλάβει ο οιοσδήποτε, αρκεί να έδειχνε λίγο μεγαλύτερο ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ. Ο καθένας: από τους δασκάλους, τους φίλους, τους γείτονες, τους συγγενείς, τους συμμαθητές, τους γονείς, τους πάντες. Κανείς δεν το είδε ή κανείς δεν το εκτίμησε σωστά; Κανείς δεν το αντιλήφθηκε ότι ο 14χρονος «βράζει» ή όποιος το είδε είπε «σιγά, παιδιά είναι, θα πειραχτούν μεταξύ τους, δεν τρέχει και τίποτα»;
Τώρα δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα για τα δύο παιδιά και τις οικογένειες τους, το …τρακτέρ των ευθυνών έχει δυστυχώς «οργώσει» ζωές και συνειδήσεις. Ας το δούμε ως ευκαιρία, να «σπείρουμε» ενδιαφέρον για τους γύρω μας και κυρίως για τα παιδιά, με μόνιμη σκέψη ότι στις μέρες μας «τίποτα δεν είναι δεδομένο, για όλα χρειάζεται εγρήγορση κι επαγρύπνηση.