Του Νίκου Ρογκάκου
Και στα εργασιακά το ΔΝΤ δεν κάνει πίσω και μάλιστα προχωρά ένα βήμα πιο μπροστά στο θέμα του λεγόμενου “lock out” και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις.
Ειδικότερα, στην πολυσέλιδη έκθεσή του το ΔΝΤ, θεωρεί ότι:
1. Πρέπει να λαμβάνονται υπόψη «οι βέλτιστες διεθνείς πρακτικές» στην αγορά εργασίας και δεν κάνει καμία αναφορά στο «ευρωπαϊκό κεκτημένο» όπως επιμένει η ελληνική πλευρά και το Υπουργείο Εργασίας.
2. Είναι λάθος η επιστροφή στο προηγούμενο, λιγότερο ευέλικτο πλαίσιο εργασιακών σχέσεων, αφού κάτι τέτοιο θα θέσει σε κίνδυνο τα ως τώρα επιτεύγματα στην ανάκτηση μέρους της χαμένης ανταγωνιστικότητας.
3. Η επαναφορά των κλαδικών συμβάσεων, σε συνδυασμό με τη μετενέργεια και την επεκτασιμότητα σε επιχειρήσεις που δεν συνυπογράφουν τις συμβάσεις, θα δημιουργήσει πρόβλημα στην απασχόληση.
4. Πρέπει να αυξηθεί το ποσοστό των απολύσεων αλλά και να καταργηθεί κάθε είδους διοικητικής έγκρισης των ομαδικών απολύσεων.
5. Πρέπει να γίνει αλλαγή στην νομοθεσία για την προκήρυξη των απεργιών. Υποστηρίζουν ότι το ρυθμιστικό πλαίσιο για τις απεργίες, που παραμένει αμετάβλητο από τη δεκαετία του 1980 και ζητά εναρμόνιση με τις διεθνείς πρακτικές και αύξηση των αναγκαίων ποσοστών παρουσίας των εργαζομένων κατά τη λήψη των αποφάσεων προκήρυξης απεργιών, με την επισήμανση ότι σήμερα απαιτείται μόλις 25- 33% απαρτίας στα πρωτοβάθμια σωματεία.
Επιμένει τέλος στην επαναφορά του “lock out”. Δηλαδή του δικαιώματος της ανταπεργίας από τους εργοδότες, με το επιχείρημα ότι η απαγόρευση της είναι ασυνήθης και συναντάται μόνο στη Γαλλία, στη Λιθουανία, στην Πορτογαλία και στη Σλοβενία.