Άκουγα κι εγώ, ότι συμβαίνει μερικές φορές να περιμένεις τη βαλίτσα σου μετά την πτήση, αλλά εκείνη να μην φθάνει ποτέ. Αλλά και μόνο με την τρομακτική ιδέα ότι ενδέχεται να την παραλάβεις τελικά την τελευταία ημέρα του ταξιδιού σου ή αρκετές ημέρες αργότερα, αφού επιστρέψεις στο σπίτι σου ή ακόμα και ποτέ - σενάρια πιο σπάνια είναι η αλήθεια - απλώς δεν το σκέφτεσαι ποτέ.
Έτσι και εγώ. Frequent flyer σου λέει είσαι, τι τύχη που δεν το έχεις πάθει ποτέ...! Μπα, αλήθεια; Και frequent driver είμαι, αλλά λάστιχο μια φορά έπαθα στα 15 χρόνια, που οδηγώ...
Και έτσι όπως εκτιμώ ότι έχω στενή συγγένεια με τον Μέρφι και τον νόμο του, συνέβη. Ταξιδεύω τελευταία πτήση, ήτοι 10.30 το βράδυ. Μαζί με το παιδί, και με τα πράγματα του. Έχει καθυστέρηση περίπου μισάωρο, εντάξει συμβαίνει. Φτάνουν οι αποσκευές. Όλες όλων. Πλην μιας: του παιδιού! Ομορφιές. Τι να πρωτοέχεις μαζί σου στη χειραποσκευή; Και τι να βρεις στη 1.30 τη νύχτα, όταν τελικά ξεμπέρδεψες με την χωρίς αποτέλεσμα επικοινωνία με τους εμπλεκόμενους αερολιμένες...
Τελικά, η αποσκευή με όλα τα απαραίτητα του μικρού μου είχε κολλήσει στην ταινία, που τις μεταφέρει στο αεροσκάφος στο Ελευθέριος Βενιζέλος και έφθασε στα χέρια μας το επόμενο πρωί.
Στην απόγνωσή μου, όμως, όπως καταλαβαίνετε, και, κυρίως, λόγω του ότι δεν επείσθην από τις χαλαρές μεταμεσονύκτιες διαβεβαιώσεις, έψαξα και έμαθα: κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο χάνονται "προσωρινά" τουλάχιστον 50.000 αποσκευές, σύμφωνα με το Συμβούλιο Αεροπορικών Μεταφορών (AUC), ενώ από αυτές 1,2 εκατ. δεν βρίσκονται ποτέ. Μάλιστα, το AUC προέβλεψε ότι το νούμερο αυτό θα εκτοξευθεί σε 70 εκατομμύρια χαμένες βαλίτσες έως το 2019...
Ε ρε γλέντια...