Πολλοί ήταν εκείνοι που ανέπτυξαν αυτή τη θεωρία, πως οι Έλληνες της οικονομικής δυσπραγίας βρήκαν λόγο να χαμογελάσουν... Ελάτε τώρα... Αφού τα γκολ του Ανδρέα (Σάμαρη) και του Γιώργου (Σαμαρά) δε μας λύνουν τα προβλήματα, λένε οι πιο προσγειωμένοι, οι ρεαλιστές. Σωστό. Όμως, ας σκεφτούμε πόσες αλήθειες γνωρίζουμε, αλλά προτιμάμε να τις αγνοούμε, μόνο και μόνο επειδή θέλουμε χάιδεμα, θέλουμε το κάτι παραπάνω από τους γύρω μας, θέλουμε να μην είμαστε αυτάρκεις, αν και έχουμε όλες τις εμπειρίες ζωής, για να γίνουμε επιτέλους αυτάρκεις...
Είναι έτσι φτιαγμένη η ανθρώπινη φύση, τελικά. Σε κάποιο χρονικό σημείο της ζωής του, κάθε ενήλικας (ελπίζω) αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα είναι πιο απλά, ξέρει τον τρόπο να ηρεμεί, συνειδητοποιεί το χάσιμο χρόνου και ενέργειας αν αναλώνεται σε ανούσιες καταστάσεις ή σχέσεις, αλλά, λίγο ή πολύ, παραμένει σε αυτές. Γιατί;
Επειδή είναι μάλλον ανάγκη του ανθρώπινου οργανισμού να χρειαζόμαστε τους άλλους... Επειδή μόνος του ο άνθρωπος είναι είτε θηρίο είτε θεός (Αριστοτέλης)... Επειδή η αλληλεπίδραση με τους άλλους ανθρώπους (είτε θετική είτε επιβαρυντική) μας δίνει λόγο να υπάρχουμε μαζί, να γελάμε ή να θυμώνουμε, να ζητάμε και να περιμένουμε, ακόμα και αν συχνά βαθιά μέσα μας ίσως ακόμα - ακόμα να γνωρίζουμε ότι δύσκολα θα γίνει το χατήρι μας...
Το ξέρω ότι πολλά θέματα θα τα επιλύατε αποτελεσματικότερα μόνοι σας, όμως εσείς αποφασίσατε να μοιράζεστε αρμοδιότητες. Ξέρω ότι θα ήσασταν πιο ήρεμοι μόνοι σας από ο,τι σε έναν γάμο ή μια σχέση, που σας παίρνει περισσότερα από το "είναι" σας από όσα σας δίνει...
Εκμεταλλευθείτε, παρ´όλα αυτά, την αυτάρκειά σας με μέτρο. Είναι αδιαμφισβήτητο προσόν, αλλά πρέπει να παλέψετε και με την μοναχικότητα, που κουβαλάει μαζί της.