Δεν ξέρω αν είχε πιάσει την πορτοκαλί μπάλλα στην ηλικία αυτή. Κατόπιν τούτου είμαι σχεδόν βέβαιος ότι δεν θα περίμενε τότε ότι θα γινόταν ένας εκ των σπουδαιοτέρων αθλητών του ελληνικού μπάσκετ .
Είμαι της άποψης ότι όπως ο Γκάλης έτσι και ο Διαμαντίδης με την συνολική ποιότητά και προσφορά τους αποτελούν σύμβολα για νεότερες γενιές αθλητών και πρέπει να προστατεύονται. Με κάθε τρόπο.
Γιατί τα γράφω αυτά σήμερα που ο Παναθηναικός δίνει τον δεύτερο αγώνα του στη Μόσχα με την ΤΣΣΚΑ; Διότι έτυχε να βρεθώ με κόσμο να παρακολουθώ τον πρώτο αγώνα εναντίον της ρωσικής ομάδας. Ο 34χρονος πλέον Διαμαντίδης έχασε μία επίθεση στο τέλος της κανονικής διάρκειας του παιγνιδιού και τις τρεις τελευταίες επιθέσεις των πρασίνων στην παράταση από τις οποίες η μία ήταν δύο ελεύθερες βολές. Ήταν αυτό που ποδοσφαιρικά θα λέγαμε ο μοιραίος παίκτης των πρασίνων...
Ο αρχηγός, το καμάρι του Παναθηναικού, ο παίκτης σημαία, μετά τον σημερινό προπονητή του Φραγκίσκο Αλβέρτη, άκουσε τα εξ αμάξης. Αυθόρμητα. Από πολλούς Παναθηναικούς. Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο τελευταία...
Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, το τεράστιο αυτό κεφάλαιο του Παναθηναικού, του μπάσκετ και του ελληνικού αθλητισμού γενικότερα και η διοίκηση της ομάδας, θα πρέπει να βρουν τρόπους να προστατέψουν έναν μεγάλο αθλητή, με την προσφορά του Δημήτρη Διαμαντίδη. Ενδεχομένως να παίζει λιγότερο. Ίσως πρέπει να φτιαχτεί η ομάδα έτσι ώστε να μην ζει ή να πεθαίνει μόνο από τα δικά του σουτ. Εμείς όμως δεν είμαστε οι αρμόδιοι. Διαπιστώσεις κάνουμε.
Διότι δεν είναι δυνατόν να εκτίθεται με τέτοιον τρόπο ένας τόσο σπουδαίος καλαθοσφαιριστής. Υπήρξαν στιγμές στον προχθεσινό αγώνα που ο αρχηγός του Παναθηναικού δεν «είχε στα πόδια» τον Κρίστιτς, έναν υπό φυσιολογικές συνθήκες πολύ πιό αργό παίκτη. Τα χρόνια περνούν και τα πόδια βαραίνουν... Αδυσώπητος ο νόμος της ζωής. Γι’ αυτό και ο Δημήτρης Διαμαντίδης χρειάζεται τώρα την προστασία των φιλάθλων, του προπονητή και της διοίκησης.