Θα παραμείνουμε εντός ευρωζώνης, έχοντας ξυπνήσει από τη φαντασίωση ότι υπάρχει μαγική συνταγή να το πετύχουμε επιβάλλοντας τους όρους μας, έχοντας εγκαταλείψει τα όποια όνειρα για εύκολες κι αναίμακτες λύσεις ή θα οδηγηθούμε στη ρήξη που σημαίνει, πολύ απλά, απόλυτη καταστροφή; Όποιοι, ακόμη σήμερα, εντός της χώρας υποστηρίζουν τη ρήξη ζουν στον κόσμο τους. Σε έναν κόσμο ουτοπικό, εκτός πραγματικότητας, ή οι σκοποί τους είναι ιδιοτελείς.
Για να προχωρήσουμε όμως, έδώ που έχουν οδηγηθεί τα πράγματα, πρέπει να δοθεί τέλος στη μικροπολιτική. Λίγη σημασία έχει τώρα, τι έγινε πέρυσι ή πριν από πέντε χρόνια. Αρμόδια να τα εξετάσει αυτά είναι η ιστορία. Στις 25 Ιανουαρίου, καλώς ή κακώς (κι αυτό η ιστορία θα το διερευνήσει) έγιναν εκλογές και το αποτέλεσμα ήταν ξεκάθαρο. Μας αρέσει δεν μας αρέσει. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι τον ρεαλισμό από την κυβέρνηση και τη σοβαρότητα από την αντιπολίτευση. Και όσο ποτέ άλλοτε χρειαζόμαστε τη συναίνεση εφόσον και η πλειονότης της Βουλής πιστεύει οτι θα πρέπει να τα βρούμε με τους δανειστές μας.
Αρετή είναι η θέληση να προχωρήσουμε και όχι η ελπίδα να προχωρήσουμε. Ο πρωθυπουργός έδειξε στη Γερμανία ένα άλλο πρόσωπο. Έδειξε να αποδέχεται την πραγματικότητα. Έδειξε θέληση να κάνει τη σωστή κίνηση έχοντας πλήρη επίγνωση του ρόλου που έχει αναλάβει. Οφείλει να πάρει σταθερά στα χέρια του το τιμόνι. Χάραξε την πορεία στο Βερολίνο και πρέπει να μείνει αταλάντευτος σε αυτή. Δρόμος άλλος δεν υπάρχει. Το να απασχολείται με τις συνιστώσες του κόμματός του και τα όσα ιδεοληπτικά στελέχη τον περικλείουν αποτελεί χάσιμο χρόνου. Και τούτη την ώρα ο χρόνος είναι πολύτιμος.
Πρέπει να πάρουμε τα χρήματα για να τονωθεί η αγορά και οφείλουμε με βήματα γενναία να προχωρήσουμε στις απαραίτητες αναδιαρθρώσεις και μεταρρυθμίσεις που θα αποδείξουν ότι οι πολιτικοί σκέπτονται επιτέλους την αυριανή γενιά και όχι μόνον τους χθεσινούς ψηφοφόρους, την πελατεία τους. Το πελατειακό φαυλοκρατικό σύστημα, κόμμα, κράτος, υπάλληλοι-ψηφοφόροι πρέπει να ελαχιστοποιηθεί, για να μην πούμε, να εκλείψει.
Ο ρόλος των κυβερνήσεων στο σημείο που έχουμε φθάσει, δηλαδή με το ένα πόδι στον γκρεμό, είναι να λαμβάνουν καθαρές αποφάσεις ούτως ώστε να υπάρχει σταθερότητα και σιγουριά. Αν μείνουμε σε σταθερή ευρωπαϊκή πορεία, με βούληση να διαγράψουμε το αμαρτωλό παρελθόν, τότε μόνον θα μεταβληθούμε σε χώρα σοβαρή η οποία μετά από εύλογο χρονικό διάστημα κι επίπονη ομολογουμένως προσπάθεια, θα μεγαλουργεί με τις δικές της και μόνον δυνάμεις.