Ήταν στα φόρτε η συζήτηση για τον νόμο 4024/2011, που θα επέφερε νέες οδυνηρές ανατροπές-μετά τα δώρα και τα επιδόματα-στα εισοδήματα των δημοσίων υπαλλήλων.
Τιτλοφορήθηκε μάλιστα ως ενιαίο μισθολόγιο, διότι εκτός από το κλείσιμο στην ψαλίδα των αποδοχών μεταξύ υπαλλήλων των ίδιων ειδικοτήτων, με τα ίδια προσόντα, θα επεκτείνονταν από το 2012 και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Το μεγάλο «μαχαίρι» θα «έπεφτε» στα λεγόμενα «ρετιρέ», όπως οι πολιτικοί αρέσκονταν να αποκαλούν οι πολιτικοί, τους υπαλλήλους οι οποίοι ανεξαρτήτως σπουδών, καθηκόντων και ειδικότητας, έπαιρναν έναν μισθό και απολάμβαναν ακόμη έναν χάρη στα επιδόματα.
Η ανθρωπιστική προσέγγιση, ήταν να γίνουν σταδιακά αυτές οι περικοπές. Υπό φυσιολογικές από φέτος τον Νοέμβριο, οι αποδοχές τους θα έπρεπε να έχουν φτάσει στα επίπεδα που προέβλεπε το νέο σύστημα πληρωμών. Και ουδείς μπορούσε να διαφωνήσει, αφού ο προγραμματισμός και οι συνήθειες των ζωών χιλιάδων οικογενειών, θα κατέρρεε. Δόθηκε μάλιστα και μάχη με την τρόικα για να περάσει.
Οι μειώσεις ξεκίνησαν από τα μισθολογικά «υπόγεια», που πήγαν ακόμη χαμηλότερα και παρέμειναν υπόγεια. Ακούμπησαν και τα «ρετιρέ», που σε ορισμένες περιπτώσεις έχασαν ένα μεγάλο μέρος, αλλά παρέμειναν «ρετιρέ». Με πρόσχημα την αδυναμία καταβολής του κινήτρου επίτευξης στόχων και δημοσιονομικών στόχων, το 2012, θεσμοθετήθηκε η διατήρηση της προσωπικής διαφοράς σε κάποια από τα «ρετιρέ».
Επί της ουσίας το μισθολόγιο δεν ήταν ποτέ, ούτε νέο αλλά και ούτε και ενιαίο. Τη νύφη πλήρωσε η συντριπτική πλειοψηφία, αλλά οι γνωστοί λίγοι, βοηθήθηκαν για να τη σκαπουλάρουν. Διότι μια τριετία μετά την εφαρμογή του, δεν δικαιολογείται ένας απόφοιτος δημοτικού να αμείβεται περισσότερο από έναν υπάλληλο πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.
Κι αυτό στο δημόσιο διάλογο, προτιμάται με την εξωραϊσμένη ονομασία του: στρέβλωση. Εμένα πάντως στο χωριό μου αλλιώς το λένε.