Σαν ένας ιδιότυπος διαγωνισμός ατάκας-σε βάρος της ουσίας που θα μας διαφώτιζε- αλλά εξυπηρετούσε τις ανάγκες στο σίγουρο γήπεδο του blame game. Με μικρές διασκευές ξανακούσαμε τις κασέτες για τα εγκλήματα του προηγούμενου αλλά και του νυν.
Η γνώριμη διελκυνστίδα για το ποιος την έχει μεγαλύτερη…την ευθύνη. Ποιος ήταν όμως ο λόγος της συζήτησης; Οι διαπραγματεύσεις και οι δικές μας προτάσεις μεταρρυθμίσεων από την θετική έγκριση των οποίων κρέμεται ολόκληρη η πραγματική οικονομία.
Η πραγματική οικονομία που πρώτα “στραγγαλίστηκε” από την καταιγιστική ύφεση και τώρα “αφυδατώνεται” εξαιτίας της μαρτυρικής αναμονής για την επανάκτηση ρευστότητας.
Τι έδωσαν χθες Τσίπρας και Σαμαράς στους μικρομεσαίους που βλέπουν ακόμη 8500 λουκέτα μέχρι τέλος του χρόνου; Τι απάντησαν Τσίπρας και Σαμαράς για τις 20.000 θέσεις απασχόλησεις που θα χαθούν μέχρι τον ερχόμενο Δεκέμβρη από τον ίδιο κλάδο; Πως αποκρίθηκαν Τσίπρας και Σαμαράς στην προειδοποίησή τους ότι η έλλειψη πιστώσεων σε επιχειρήσεις και βιομηχανίες φέρνει πιο κοντά την ημέρα που θα παρουσιαστούν ελλείψεις σε προϊόντα;
Απολύτως τίποτα. Γιατί ούτε ο Πρωθυπουργός αλλά ούτε και ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης εστίασαν σε αυτό που πραγματικά καίει την κατά τα άλλα ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας. Αρκέστηκαν σε ένα ανούσιο διάλογο που δεν ανέδειξε παρά ελάχιστα τα μείζονα της συγκυρίας και κυρίως το μεταρρυθμιστικό μας πλάνο με βάση το οποίο επιδιώκουμε να ξεσφίξουμε τους κρουνούς της ρευστότητας.
Σε μιαν άλλη εποχή, σε ένα άλλο σύμπαν ίσως αυτή η μάχη να κέρδιζε και χειροκρότημα. Στην παρούσα φάση ωστόσο θύμιζε πιο πολύ τα κοκοράκια που τσακώνονται μέσα στο κοτέτσι. Και εμείς τα κοιτούμε.