Διότι το πρώτο βήμα-όπως του μήνυσε εχθές και μια συντροφική ψυχή-για την επίλυση ενός προβλήματος μπορεί να είναι η αποδοχή του, αλλά υπάρχουν κι άλλα πολλά.
Ο πρώην πρωθυπουργός μπορεί να γλίτωσε από εκείνους που του έτρωγαν το συκώτι, αλλά ο ίδιος φαίνεται να παραμένει πιστός στη συνήθεια να ισορροπεί σε δυο βάρκες, να κρατάει δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη.
Διότι βρε αδερφέ δεν γίνεται να παραδέχεσαι τα λάθη που έγιναν, να αναδεικνύεις την αναγκαιότητα του σκληρότερου μνημονίου, και ταυτόχρονα να επιμένεις και να επιτρέπεις το προεκλογικό αφήγημα του κόμματος σου να εμπεριέχει δυο αντιφάσεις: πρώτον ότι εάν δεν ανανεωθεί στο πρόσωπό σου η λαϊκή εντολή, σαν αξιωματική αντιπολίτευση δεν θα ψηφίζεις σκληρά μέτρα που δεν πιστεύεις. Δεύτερον ότι εάν εκλεγείς θα τρέχεις ένα παράλληλο πρόγραμμα για την ανακούφιση των επιπτώσεων του σκληρού μνημονίου που τα δικά σου λάθη γέννησαν.
Και τα δυο φαίνεται να συνθέτουν μια στρατηγική ήττας. Απόδρασης από την αναπόφευκτη και μαρτυρική στενωπό των μνημονίων.
Μου φέρνει στο νου μια ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων. Την αντίδραση ενός μικρού παιδιού στο ποδόσφαιρο που παίζαμε κάτω στην αλάνα, όταν επέμεναν οι μεγαλύτεροι συμπαίκτες μας να το βάζουν στην επίθεση ενώ εκείνο προτιμούσε την σιγουριά του τέρματος.
Και εκείνο σκαρφίζονταν ότι τα στραβά ποδάρια του δεν θα έκαναν τη δουλειά του φουνταριστού αλλά ήταν ότι πρέπει για τα γκολπόστ, κι ενα σωρό άλλα ψέματα για να κάτσει στο τέρμα. Παρότι δεν τα κατάφερνε και μάζευε την μπάλα από τα δίχτυα.
Αυτόν μου θυμίζει ο πρώην πρωθυπουργός. Μόνο που θα πρέπει να σταματήσει να τρώει γκολ και να δείξει οτι ξέρει να σκοράρει. Να πει ομως την αλήθεια τόσο για το αν ξέρει όσο κι για το αν θέλει να σκοράρει. Η μπάλα άλλωστε είναι στα πόδια του αλλά εκείνος επιμένει να δίνει ασίστ στον αντίπαλό του, σερβίροντας έτοιμο γκολ.