Αυτή είναι η παρομοίωση που χρησιμοποιείται ευρέως στο δημόσιο λόγο από τα κυβερνητικά στελέχη, με πρώτον τον πρωθυπουργό, για να περιγραφούν οι προοπτικές εξόδου από την κρίση και επιστροφής στην ανάκαμψη.
Ένα ελατήριο, οι σπείρες του οποίου κρατούνται συμπιεσμένες. Το σήμα της «απελευθέρωσής» τους, θα εκτοξεύσει την οικονομία. Φρονώ, όμως ότι αυτή είναι η περιγραφή της εικόνας της ελπίδας. Όχι μόνο της κυβέρνησης, αλλά κυρίως όλων όσοι, χειμάζονται εδώ και έξι χρόνια, από την περιοριστική πολιτική. Ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς και δύσβατος.
Όλοι εμείς αποτελούμε αυτές τις σπείρες. Με τους κόπους μας. Τις θυσίες μας, μαζί με τις νέες αποδείξεις «πατριωτικής συνείδησης» που θα κληθούμε να δώσουμε και από το ερχόμενο φθινόπωρο. Ο πρόεδρος Γιούνκερ, δήλωσε θαυμαστής του ελληνικού κουράγιου. Οχι μόνο για να υπενθυμίσει όσα έγιναν θυσιάστηκαν στο βωμό των μνημονίων, άλλα κυρίως εκείνα που θα επακολουθήσουν.
Η κυβέρνηση λοιπόν, πρέπει να αφήσει τη σταυροβελονιά της παρηγοριάς, με τα απίθανα εφευρήματα που εξωραΐζουν τη δική της πενιχρή, διαπραγματευτική αποτελεσματικότητα. Να παραμερίσει την ένοχη ανοχή στις επικοινωνιακές πομφόλυγες των στελεχών της και να ασχοληθεί μεθοδικά με την εφαρμογή πολιτικών που θα παράξουν πραγματική προστιθέμενη αξία στην οικονομία.
Η υπεραξία δεν θα έρθει ως μαννα εξ’ ουρανού. Ούτε θα δοθεί ως μπόνους στα δανεικά των πακέτων στήριξης. Θα είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που θα αποτρέπει καταρχήν την αποεπένδυση ταυτόχρονα με την προσέλκυση νέων παραγωγικών χρηματοδοτήσεων. Στο δεύτερο σκέλος ειδικά, δεν μπορεί ο σχεδιασμός να εστιάζει στην αναζητήση του Μεσσία από το εξωτερικό, εξ’ολοκλήρου στο Come to Greece «Θείε Σαμ».
Υπάρχει και ο «θείος Βάγιας». Ένας αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας που γνώρισα πριν απο αρκετό καιρό. Η βιομηχανία του, με σταθερά ελληνική έδρα, έχει ανοιξει εδώ και δεκαετίες τα εξαγωγικά «φτερά» της, συνεχίζοντας παράλληλα να «αιμοδοτεί» οικονομικά τον βασικό του συνεταίρο: το κράτος. Εκατομμύρια φόρων, μαζί με δεκάδες-αυθεντικά και όχι γιαλαντζί- μισθολόγια κόντρα στη λογική. «Όλοι μεταναστεύουν» μου είπε τις προάλλες. «Κι όμως, εγώ είμαι ακόμα εδώ! Και ρόδες να είχαν τα μηχανήματά μου, δεν θα τα τσούλαγα.»
Είναι ακόμη εδώ, διακινδυνεύοντας να μπει στον «γύψο» ενός κατεξοχήν αντιεπιχειρηματικού περιβάλλοντος. Διότι όσο οι κυβερνώντες περιμένουν το σήμα για να απελευθερώσουν το ελατήριο, προσπερνούν ότι μια από τις σπείρες του βρίσκεται και ο θείος Βάγιας. Σε αυτόν και δεκάδες, εκατοντάδες γνήσιους εκπροσώπους του ελληνικού επιχειρείν, πρέπει καταρχήν, να απευθύνεται το ελληνικό επενδυτικό branding.
Η προσπάθεια οφείλει να στοχεύει και στα μεγαθήρια αλλά στη διαλογή της δεν μπορεί να λησμονεί εκείνους που είναι ακόμα εδώ. Εκείνους που αξιοπιστία στηρίζουν και με συνέπεια προσφέρουν στην εθνική προσπάθεια.