"Νιάρχος Αθανάσιος, Δρακόπουλος Ιωάννης, Τζούμας Ανδρέας: ήταν και οι τρεις παρόντες στο κάλεσμα. Αθάνατοι"
Δώδεκα χρόνια πέρασαν από εκείνο το μαρτυρικό απόγευμα στην στροφή της Αρτέμιδας. Σε εκείνο το σημείο που η φωτιά έκοψε το νήμα της ζωής εικοσιπέντε συνολικά ανθρώπων μεταξύ των οποίων και των τριών εποχικών πυροσβεστών που υπηρετούσαν στο κλιμάκιο της Κρέστενας.
Δώδεκα χρόνια….αλλά τα μάτια των συναδέλφων τους δακρύζουν ακόμα.
Η Πυροσβεστική Υπηρεσία στη μνήμη των 25 θυμάτων που πέθαναν λίγο έξω από το χωριό Αρτέμιδα τέλεσε το Σάββατο το πρωί, το καθιερωμένο μνημόσυνο, στην στροφή του θανάτου.
Ημέρα μνήμης η χθεσινή για τους κατοίκους της Αρτέμιδας και τις Μακίστου, οι οποίοι τιμούν όπως κάθε χρόνο τα θύματα των φονικών πυρκαγιών που έπληξαν την περιοχή τους. Το απόγευμα του Σαββάτου τελέστηκε χοροστατούντος του Μητροπολίτη Μητροπολίτη Τριφυλίας και Ολυμπίας Χρυσόστομου, το δεύτερο μνημόσυνο από τους συγγενείς των θυμάτων, στην στροφή του θανάτου και στο εκκλησάκι της οικογένειας του Γιώργου Παρασκευόπουλου.
Δώδεκα χρόνια μετά , οι γυμνές και κατάμαυρες τότε πλαγιές , τώρα φέγγουν καταπράσινες. Αν κάποιος δεν ξέρει τι έγινε σε αυτόν τον τόπο στις 24 Αυγούστου του 2007, η φύση θα μπορούσε να τον ξεγελάσει. Όχι και οι άνθρωποι. Στη στροφή προς Αρτέμιδα, στο σημείο όπου εκείνη την ημέρα γράφτηκε η πιο μαύρη σελίδα της σύγχρονης ιστορίας της Ηλείας, εκεί όπου έχασαν τη ζωή τους εικοσιπέντε άνθρωποι, όταν εγκλωβίστηκαν από τις φλόγες στην προσπάθειά τους να διαφύγουν. Εκεί 14 εκκλησάκια στέκουν το ένα δίπλα στο άλλο. Το καθένα μαρτυρά τον ανθρώπινο πόνο .
Είναι οι τρεις εποχικοί πυροσβέστες που μέχρι τέλους έδωσαν την δική τους μάχη με τις φλόγες, είναι ζευγάρια και αδέρφια, κάτοικοι μόνιμοι αλλά και επισκέπτες που είχαν έρθει για διακοπές, είναι ηλικιωμένοι και μικρά παιδιά.
Είναι η Αθανασία Παρασκευοπούλου με τα τέσσερα ανήλικα παιδιά της, την Αγγελική, την Μαρία, την Αναστασία και τον Κωνσταντίνο, με τα οποία την βρήκαν αγκαλιά στην πλαγιά, όπου η φωτιά τούς πρόφτασε. Σε αυτή την στροφή, πόσος πόνος κρύβεται . Είναι σχεδόν αβάσταχτο να βρίσκεσαι εδώ. Και δε φταίει η ζέστη ή ο αδυσώπητος ήλιος του Αυγούστου. Φταίει αυτή η περίεργη φορτισμένη σιωπή, ίσως επειδή ξέρεις πού βρίσκεσαι και τι έγινε εδώ. Όσο και αν προσπαθεί η φύση να σε ξεγελάσει, αυτό το τοπίο, αυτή η στροφή κρύβει κάτι απόκοσμο. Έχει κρατήσει, έχει κάνει δικές της εικοσιπέντε ψυχές.