Τη μέρα που έχασα την ελπίδα, βγήκα από την αδράνεια. Πριν να συμβεί όμως αυτό, απλά περίμενα. Πως κάτι θα αλλάξει, πως τα πράγματα θα φτιάξουν, πως σύντομα κάτι όμορφο θα συμβεί.
Μπούρδες, φυσικά. Καλή η ελπίδα, δε λέω, αλλά σε φρενάρει, από τόσα άλλα που μπορείς να κάνεις. Κυρίως, δεν μιλούσα. Τις ανησυχίες μου, τους φόβους μου, τα προβλήματά μου, τα κρατούσα μέσα μου. Λες και θα μπορούσε κανείς να διαβάσει τη σκέψη μου και να δώσει μαγικές λύσεις για όλα.
Η περίπτωση της 22χρονης από τη Νέα Σμύρνη, μου θύμισε πως έχουμε μάθει να κρυβόμαστε. Να κλεινόμαστε στον μικρόκοσμό μας. Να μην επικοινωνούμε.
Με σοκάρει που μια νεαρή γυναίκα, κράτησε κρυφή μια εγκυμοσύνη, γέννησε μόνη, πέταξε το νεογέννητό της και το άφησε να σβήσει στο ακάλυπτο της πολυκατοικίας. Με σοκάρει περισσότερο, που επί εννέα μήνες, δεν ένιωσε την ανάγκη να μιλήσει για την εγκυμοσύνη της σε κάποιον. Με τρομάζει η σκέψη ότι ίσως ήθελε να το μοιραστεί, αλλά δεν βρήκε τη δύναμη να το κάνει. Τρέμω στην ιδέα, ότι ίσως και να μίλησε σε κάποιους και την αγνόησαν…
Δεν την δικαιολογώ σε καμία περίπτωση. Όποιοι κι αν ήταν οι φόβοι της, η απόφαση που πήρε ήταν τραγική. Φταίμε όμως κι εμείς. Κάτι κάνουμε λάθος. Αλλιώς, δεν εξηγείται, πώς μια νέα γυναίκα, φέρνει στον κόσμο ένα παιδί και το εγκαταλείπει αβοήθητο, το καταδικάζει σε θάνατο, δεν του δίνει μια ευκαιρία στη ζωή.
Έχουμε μάθει να μιλάμε, χωρίς να λέμε τίποτα. Να ακούμε, χωρίς να αφουγκραζόμαστε. Να κοιτάμε, χωρίς να βλέπουμε. Να προσπερνάμε τους φόβους και τα προβλήματα των άλλων, γιατί τα δικά μας … εννοείται πως είναι πιο σοβαρά. Και κάπως έτσι θα το ξεχάσουμε κι αυτό. Κάτι άλλο, θα έρθει να μας σοκάρει εξίσου. Και κάθε φορά, που θα πέφτουμε από τα σύννεφα, χωρίς να κάνουμε κάτι για αυτό, θα είμαστε εξίσου υπεύθυνοι για όσα συμβαίνουν.