Όπως και να το δεις, ποτέ με τίποτα δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Ένας λόγος παραπάνω σε ότι έχει να κάνει με τα εργασιακά, που τα τελευταία χρόνια περνούν κι από 40 κύματα. Λίγο οι εργαζόμενοι - λάστιχα, λίγο το ευέλικτα ωράρια, λίγο οι μισθοί που κατεβαίνουν, που δεν καταβάλλονται στην ώρα τους, ε, δεν θέλει και πολύ.
Βαρέθηκα όμως. Βαρέθηκα τη μιζέρια.
Δεν ζω σε κανένα ροζ συννεφάκι. Κι εμένα το εισόδημά μου μειώθηκε και φίλους έχω που εργάζονται και είναι απλήρωτοι. Και συναδέλφους που έμειναν άνεργοι και παλεύουν κάτι να βρουν. Και γνωστούς που δουλεύουν με μαύρα, χωρίς ασφάλεια και με το άγχος εάν θα έχουν και αύριο δουλειά. Τα προβλήματα είναι πολλά. Άλλα δίπλα μας, άλλα μέσα στο ίδιο μας το σπίτι.
Βγάζει πουθενά όμως η γκρίνια; Κάποιον να μου πει κάτι που θα με εμπνεύσει θέλω. Καλές οι πορείες, οι απεργίες, οι διαμαρτυρίες. Αυτές τις – ίδιες κάθε χρόνο - δηλώσεις για βάρβαρες πολιτικές που εξαθλιώνουν, τί τις θέλετε ρε παιδιά; Σαν χιλιοπαιογμένη κασέτα ακούγονται. Και δεν λέω ότι οι πολιτικές των τελευταίων χρόνων ήταν ευνοϊκές για τους εργαζόμενους. Ίσια ίσα. Και άδικες ήταν και εξοντωτικές σε πολλές περιπτώσεις.
Και για τους νέους ανθρώπους, που είναι το μέλλον, αλλά και για ανθρώπους της δικής μου γενιάς, που ακόμη έχουν πολλά να προσφέρουν, που βρίσκονται στην πιο δημιουργική και παραγωγική ηλικία και που χτυπήθηκαν ίσως και περισσότερο, απ’ όλους.
Ναι, θέλω ένα ισχυρό εργατικό κίνημα. Να με στηρίζει. Να προστατεύει τα δικαιώματά μου. Να αγωνίζεται στο πλευρό μου. Να μιλάμε την ίδια γλώσσα. Αυτό πιστεύω θέλουν και οι περισσότεροι νέοι, που αν ψάξεις σήμερα, δεν θα τους βρεις στις πορείες, αλλά στις παραλίες. Έχετε αναρωτηθεί γιατί;