Τον είχα αγοράσει πριν χρόνια από ένα κατάστημα παιχνιδιών για τα κορίτσια μου. Περνούσαν ώρες μπροστά του ζωγραφίζοντας με χρωματιστές κιμωλίες και είχε γίνει ένα από τα αγαπημένα τους παιχνίδια. Όταν άρχισαν να γράφουν και να διαβάζουν, έπαιζαν "σχολείο". Η μία έκανε τη δασκάλα η άλλη τη μαθήτρια. Θυμάμαι τις παρατηρούσα χωρίς να με προσέχουν και χαμογελούσα κρυφά. Στο μυαλό μου ερχόταν εκείνα τα χρόνια στο σχολείο, όταν ο δάσκαλος σε σήκωνε στον πίνακα και δεν ήξερες μάθημα. Τι εφιάλτης!! Και κάπως έτσι ο μαυροπίνακας γινόταν ο φόβος και ο τρόμος. Τί ανόητες ανησυχίες είχαμε σαν παιδιά....
Τα κορίτσια πάντως μεγάλωσαν, το παιχνίδι ξεχάστηκε και ο μαυροπίνακας έμεινε να αραχνιάζει στην αποθήκη. Μια μετακόμιση όμως τον έφερε και πάλι στο προσκήνιο. Βρήκε τη θέση του στο καινούργιο σπίτι κι έγινε κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Απέκτησε ρόλο και μάλιστα πρωταγωνιστικό, αφού έχει αναλάβει να κουβαλά το μήνυμα της ημέρας...
Σύντομες φράσεις γραμμένες με κιμωλία, άλλες προς σκέψη και προβληματισμό, άλλες για να δώσουν μια αισιόδοξη νότα κι άλλες δίχως βαθυστόχαστο νόημα , έτσι μόνο για μας φτιάξουν τη διάθεση.
Ο μαυροπίνακάς μας έχει γίνει μέσο επικοινωνίας και έκφρασης μεταξύ μας. Ξέρεις ποια έχει νεύρα σήμερα, ποια πέρασε δύσκολη μέρα, ποια έχει κέφια, αφού το mood of the day, έχει καταγραφεί ορθά κοφτά. Πρόσφατα άρχισαν και φίλοι που μας επισκέπτονται να αφήνουν το δικό τους στίγμα. Άλλοι έχει τύχει να προσθέσουν μια λέξη στο ήδη γραμμένο μήνυμα, αλλάζοντας όλο το νόημα. Άλλοι γράφουν τις δικές τους σκέψεις. Άλλοι, που έχουν καιρό να ‘ρθουν, μας τηλεφωνούν πότε πότε και ρωτούν, τί λέει ο πίνακας.
Ο κύκλος της παρέας του μαυροπίνακα άνοιξε. Η δεύτερη ευκαιρία που του δώσαμε άξιζε και με το παραπάνω.