Το τι πραγματικά μπορεί να είναι ευκαιρία, νομίζω είναι σχετικό. Ανάλογα πώς το βλέπει κανείς. Κι όταν θεωρείς πως η ευκαιρία κρύβεται πίσω από μια κλειστή πόρτα, κάνεις τα πάντα για να την ανοίξεις.
Κι αυτό δεν είναι διόλου εύκολη υπόθεση, διότι υπάρχουν και πόρτες σφαλισμενες καλά, με διπλό και τριπλό μάνταλο κι άιντε να βρεις τα κλειδιά να τις ανοίξεις.
Κι όσο δεν τα καταφέρνεις, τόσο πεισμώνεις, κι όσο πεισμώνεις, τόσο προσπαθείς. Και χτυπάς και ξανά χτυπάς, μήπως και κάποιος σου ανοίξει. Και στέκεις μερόνυχτα, μπρος της κι ελπίζεις, να δεις μια χαραμάδα. Και στο τέλος το άνοιγμα της, σου γίνεται πια εμμονή. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις και ποια είναι η κρυμμένη ευκαιρία πίσω της.
Σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο, έχω χτυπήσει πολλές πόρτες.
Κάποιες άνοιξαν. Άλλες εύκολα κι άλλες δύσκολα, μα πραγματικά , έκρυβαν μια ευκαιρία.
Κάποιες, μετάνιωσα που τις άνοιξα,. Λυπήθηκα το χρόνο που χαράμισα, μέχρι να τα καταφέρω, θεώρησα πως πήγε τσάμπα ο κόπος, γιατί τελικά το περιεχόμενο, δεν άξιζε.
Κάποιες, δεν άνοιξαν ποτέ. εκ των υστέρων, αυτές νομίζω, έκρυβαν τις μεγαλύτερες ευκαιρίες.
Ίσως κάτι παραπάνω να ξέρουν αυτοί που λένε "κάθε εμπόδιο σε καλό".
Γιατί αυτές οι κλειδαμπαρωμενες πόρτες, με έκαναν κάθε φορά να αξιολογώ καλύτερα την κατάσταση. Να ζυγίζω αν πραγματικά αξίζει η "μεγάλη" ευκαιρία. Να αποφασίζω αν στα αλήθεια αυτό είναι που μου ταιριάζει ή αν πρέπει να προχωρήσω παρακάτω. Οι κλειστές πόρτες, έστρεψαν στο τέλος το ενδιαφέρον μου αλλού. Με βοήθησαν να ανακαλύψω, αυτό που πραγματικά ήθελα να κάνω. Μου έδειξαν έναν άλλο δρόμο, που τελικά ήταν καλύτερος. Μου άνοιξαν άλλες προοπτικές που ούτε καν είχα φανταστεί.
Μερικές πόρτες είναι φτιαγμένες να μένουν κλειστές.
Ευτυχώς.