Το καλό με την υπομονή είναι πως μπορεί να σε γλιτώσει από πολλές φασαρίες. Δίνεις τόπο στην οργή, λες ένα “έλα μωρέ, δεν πειράζει”, “δεν βαριέσαι τώρα, που να κάθεσαι να μαλώνεις” και τελειώνει η …μπουγάδα.
Το κακό είναι πως κάποια στιγμή εξαντλείται. Και τότε ουαί κι αλίμονο. Θα έχεις ακούσει φαντάζομαι αυτό που λένε “το ξέσπασμα του υπομονετικού να φοβάσαι”.
Τα γαϊδούρια, επίσης, φημίζονται πως έχουν κάμποση από δαύτη. Έχω δει μερικά όμως να …μουλαρώνουν ενίοτε και τότε γίνονται πραγματικά αγύριστα κεφάλια.
Αναλόγως των περιστάσεων, πάντως, όλοι κάποιες φορές κάναμε υπομονή, κάποιες άλλες όχι.
Κι εγώ την έχω εξαντλήσει πολλές φορές και την δική μου και, κυρίως, των άλλων. Έχω κάνει και πολύ όμως...
Σήμερα λοιπόν, όλως τυχαίως, έμαθα πως είναι της Αγίας Υπομονής, οπότε θεωρητικά, όλοι μας γιορτάζουμε!
Επίσης λένε πως η υπομονή είναι αρετή, αλλά νομίζω πως αυτό είναι μπαρούφα από τις λίγες. Το έχουν διαδώσει όσοι ξέρουν να σπάνε νεύρα και σου χρυσώνουν έτσι το χάπι για να μην μιλάς, όσο αυτοί συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους, που εννοείται ότι την ξέρουν καλά...