Πώς να δεχθώ ότι μία γιορτή του αθλητισμού, όπως ο αγώνας κυπέλλου μεταξύ δύο ιστορικών ομάδων, αντί να ενώνει όλους τους φιλάθλους που αγαπούν το ποδόσφαιρο, να κινδυνεύει να μετατραπεί σε μία αληθινή μάχη, όπου κάποιοι ανεγκέφαλοι είναι πρόθυμοι να μεταμορφωθούν σε οργισμένους τιμωρούς όσων δεν πιστεύουν στα «ιδεώδη» της ομάδας τους.
Δεν μπορώ να δεχθώ ότι για μία ποδοσφαιρική αναμέτρηση, που θα έπρεπε να γεμίζει χαρά τους παλαιότερους φιλάθλους, αλλά και τους μπαμπάδες που θα ήθελαν να πάνε στο γήπεδο με τα παιδιά τους, χρειάζεται να στηθεί ολόκληρη αστυνομική επιχείρηση, να απαγορευτούν οι συγκεντρώσεις, να γίνονται εξονυχιστικοί έλεγχοι στους θεατές, για να μην περάσουν στο γήπεδο φωτοβολίδες, καπνογόνα, αλλά και αιχμηρά αντικείμενα. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το ποδόσφαιρο; Φαίνονται λογικά για κάποιον που απλά θέλει να θαυμάσει την αγαπημένη του ομάδα, να πανηγυρίσει τη νίκη ή ακόμα και να χειροκροτήσει την ήττα, ως γνήσιος φίλαθλος και όχι στρατευμένος οπαδός;
Μπορεί κάποιος να πει ότι ως γυναίκα δεν μπορώ να νιώσω το πάθος για τη μπάλα, για την ομάδα, για τον πρωταθλητισμό. Την άγρια χαρά που κρύβει κάθε γκολ, που κάνει εκατομμύρια φιλάθλους σε όλον τον κόσμο να καρδιοχτυπούν, να ζητωκραυγάζουν και να πανηγυρίζουν έξαλλα τη νίκη. Ούτε την καταδίκη σε ανελέητη καζούρα που περιμένει πάντα τους χαμένους. Πράγματι, δεν μπορώ να τα νιώσω, όμως τα κατανοώ.
Αυτό που δεν μπορεί να συλλάβει το μυαλό μου είναι πώς μπορεί στο όνομα της οποιασδήποτε ομάδας, όσο «βαριά» κι αν είναι η φανέλα της, ο γιος μου, ο σύντροφός μου, ο πατέρας μου ο αδελφός μου να είναι διατεθειμένοι να σπάσουν ό,τι βρουν μπροστά τους, να διαπληκτιστούν, να έρθουν στα χέρια, ακόμα και να χτυπηθούν. Να γυρίσουν σπίτι με ανοιγμένα κεφάλια ή να είναι εκείνοι που τραυμάτισαν κάποιον άλλον ή κατέστρεψαν καθίσματα, βιτρίνες και αυτοκίνητα. Νομίζω πως ούτε και οι άνδρες φίλαθλοι, ακόμα και οι πιο φανατικοί -όχι φανατισμένοι- οπαδοί θα μπορούσαν να το δεχθούν.
Ακούω για πρωτοφανή μέτρα ασφαλείας στον τελικό του κυπέλλου, μετά τα πρόσφατα έκτροπα στην Τούμπα, που ξύπνησαν μνήμες από παλαιότερα επεισόδια και έντονες διαμαρτυρίες στη Ριζούπολη και αλλού. Αυτοί που γνωρίζουν τα ποδοσφαιρικά φοβούνται τις αντιδράσεις των οπαδών, τόσο των δύο αντιπάλων ομάδων, του Παναθηναϊκού και του ΠΑΟΚ, όσο και του Ολυμπιακού, που έμεινε εκτός τελικού. Αλήθεια, πού είναι το ποδόσφαιρο σε όλα αυτά;
Κάποιοι θα υποστηρίξουν πως η ομάδα είναι ιδέα, θρησκεία όπως λέει και ένα γνωστό σύνθημα, και πρέπει να την υπερασπίζεσαι. Όμως ο αγώνας, ακόμα κι αν είναι σκληρός και άδικος καμιά φορά, είναι μέσα στο γήπεδο, μέσα στο παιχνίδι, σε εξέδρες γεμάτες φιλάθλους που αγαπούν πάνω από όλα το ποδόσφαιρο. Όλα τα υπόλοιπα, βρισιές, βανδαλισμοί, τραυματισμοί δεν είναι ιδέα, είναι βία… Και ποτέ δεν φταίει μόνο ένας.