Για να είμαι ειλικρινής, πίστεψα προς στιγμήν πως μπορεί και να μην είχε αντιληφθεί ότι έκλεινε τη ράμπα. Ήδη κάποιοι περαστικοί είχαν σηκώσει τους υαλοκαθαριστήρες του αυτοκινήτου, μήπως και ο “εξυπνάκιας” οδηγός αντιλαμβανόταν το λάθος του ή ένιωθε κάποιες τύψεις, που για να κάνει τη δουλειά του εμπόδισε κάποιους άλλους συμπολίτες μας να κάνουν τη δική τους.
Προχωρώντας στο επόμενο τετράγωνο αντίκρισα την ίδια εικόνα ακριβώς. Ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο μπροστά στη ράμπα των αναπήρων. Τι κι αν δίπλα υπήρχε η πινακίδα που προειδοποιεί ότι εκεί δεν επιτρέπεται το παρκάρισμα, ο οδηγός μάλλον επέλεξε να μην τη δει καν. Στη άλλη γωνία τα ίδια... Παρακάτω τα ίδια... Επιδημία ασυνειδησίας...
Θυμήθηκα εκείνα τα αυτοκόλλητα που γράφουν “Είμαι γάιδαρος, παρκάρω όπου γουστάρω”, αλλά και εκείνο το διαφημιστικό σποτ που ανέφερε “πήρες τη θέση μου, μήπως θες να πάρεις και την αναπηρία μου;” Αλήθεια, αυτοί οι οδηγοί δεν έχουν συναντήσει ποτέ άτομα με κινητικά προβλήματα; Δεν έχουν αντιληφθεί πόσο δυσκολεύουν τη μετακίνηση ενός ανθρώπου που έχει καθηλωθεί σε αναπηρικό καροτσάκι; Είναι τόσο χοντρόπετσοι και υπερόπτες, ώστε να θεωρούν πως η δική τους αρτιμέλεια τους δίνει το δικαίωμα να αδιαφορούν για τους υπόλοιπους. Οι ίδιοι ως γονείς δεν έχουν βγάλει ποτέ τα βρέφη τους με το καρότσι, για να γνωρίσουν από πρώτο χέρι πόσο δύσκολη γίνεται μία απλή και ευχάριστη βόλτα, όταν τα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα τους κλείνουν το δρόμο;
Μήπως ένα τσουχτερό πρόστιμο θα τους ανάγκαζε να είναι πιο προσεκτικοί την επόμενη φορά; Ίσως, αν και τα πρόστιμα, όσο υψηλά κι αν είναι, λειτουργούν ως φόβητρα, χωρίς επί της ουσίας να καλλιεργούν το σεβασμό προς το συνάνθρωπο. Νομίζω πως μόνο εάν κάποιος υποχρέωνε αυτούς τους οδηγούς να κυκλοφορήσουν μία ώρα με αναπηρικό καροτσάκι στους δρόμους της πόλης, τότε θα καταλάβαιναν πόσο απαράδεκτο, αντικοινωνικό και βάρβαρο είναι το “έξυπνο” παρκάρισμά τους.