Ο κυρίαρχος λαός θα κληθεί να αποφασίσει εάν, όπως είπε ο Πρωθυπουρόγος, θέλει «αυτούς που αμφισβητούν την ευρωπαϊκή ένταξη της χώρας; Αυτούς που τσακώνονται μεταξύ τους αν θα μείνουμε ή θα φύγουμε από το ευρώ;», ή αυτούς που θέτουν το δίλλημα «ή ΣΥΡΙΖΑ ή Μέρκελ» δηλαδή την Αξιωματική Αντιπολίτευση.
Ανεξάρτητα εάν πρόκειται για τις ευρωεκλογές, ο λαός, με αίσθημα ευθύνης, θα αποφασίσει και θα δείξει με ποιούς θέλει να προχωρήσει, με ποιούς η χώρα θα πάει ένα βήμα πιο μπροστά, με ποιούς η ζωή του θα είναι καλύτερη.
Και η απόφαση πρέπει να είναι σεβαστή από όλους!
Επομένως κανένα κόμμα δεν πρέπει να ανησυχεί, κανείς δεν πρέπει να έχει άγχος, γιατί πολύ απλά ο λαός πάντα αποφασίζει το καλύτερο γι αυτόν… θεωρητικά όμως.
Και αυτό γιατί, πόσοι είναι ικανοί να δουν το αύριο;
Πόσοι έχουν το θάρρος και την ικανότητα σήμερα να μην ψηφίσουν μόνο με βάση το προσωπικό τους συμφέρον, αλλά πρωτίστως με βάση το συμφέρον όλων και της χώρας;
Πόσοι άραγε μπορούν να δουν πλέον ακόμη και πέρα από πρόσωπα και καταστάσεις, να διακρίνουν πώς το αύριο όλων θα είναι καλύτερο, πώς η χώρα θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια της με ό,τι αυτό συνεπάγεται για δουλειές, θέσεις εργασίας, μισθούς και συντάξεις;
Μέχρι πρότινος η ψήφος στις ευρωεκλογές ήταν ψήφος «εκδίκησης». Ο έλληνας ψήφιζε για να τιμωρήσει. Αγνοώντας το αύριο.
Μια κοντόφθαλμη λογική – πρακτική, η οποία όμως αν επικρατήσει και σε αυτή την αναμέτρηση μπορεί να αποβεί μοιραία. Και αυτό θα είναι το χειρότερο.
Διότι πάλι στην ίδια λούμπα θα έχουμε πέσει, λειτουργώντας όπως δεκαετίες πριν, με το προσωπικό συμφέρον πάνω απ’ όλα και όλους.
Η επανάληψη του ίδιου λάθους μόνο … σοφία δεν είναι!
Θα σκεφτεί κανείς, και ποιός νοιάζεται;
Αυτό όμως είναι το πρόβλημα, ότι μέχρι πρότινος κανείς ψηφοφόρος δεν νοιαζόταν για το γενικό καλό, παρά μόνο για το ατομικό, και ιδού τα αποτελέσματα.
Πόσοι άραγε ακόμη και σήμερα, με τόσα που πέρασε η χώρα, δεν είναι ικανοί να τινάξουν τα πάντα στον αέρα, για να ικανοποιήσουν την προσωπική τους μισαλλοδοξία.
Ας το κάνουν! Στις δημοκρατίες άλλωστε το μεγαλύτερο αγαθό είναι η ελευθερία!
Όμως μετά να έχουν το θάρρος να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ή πάλι οι… άλλοι θα φταίνε.
Διότι ακόμη και σήμερα ακροβατούμε σε τεντωμένο σχοινί, με τη μόνη διαφορά ότι πλέον μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Πολύ χειρότερα, μάλλον, ουδέν λάθος θα μπορεί να διορθωθεί.