Και μακάρι, οι πολιτικοί μας να τα καταφέρουν και να πετύχουν, αφού βρίσκονται σε καλό δρόμο αν αναλογιστεί κανείς ότι τις τελευταίες ημέρες οι αποτυχίες τους είναι …. παταγώδεις. Διότι και οι μεν και οι δε, στις «παρουσιάσεις» που είχαν εκτός των τειχών, σε Παρίσι και Λονδίνο, δεν είχαν σίγουρα τα αποτελέσματα που επιθυμούσαν…. το αντίθετο μάλιστα.
Η μεν κυβέρνηση πήγαινε σίγουρη για τη «νίκη» και ότι η συνάντηση στη Γαλλική πρωτεύουσα θα άνοιγε την πόρτα εξόδου στην τρόικα, ειδικά στο ΔΝΤ, και τελικά το μόνο που κατάφερε είναι να πάει το παιχνίδι… στην παράταση.
Επικίνδυνο πολύ, αν αναλογιστεί κανείς ότι στην παράταση συνήθως κερδίζει αυτός που έχει την καλύτερη προετοιμασία και τη μεγαλύτερη αντοχή. Και στα δυο υστερούμε όμως… Άρα θα πρέπει να παίξουμε κατενάτσιο και βλέποντας και κάνοντας….
Το πολιτικό όμως ρίσκο για τον κυβερνητικό συνασπισμό πλέον είναι τεράστιο!
Γιατί κακά τα ψέματα, η τρόικα δεν φεύγει, ακόμη και μερικούς μήνες να μείνει, θα είναι εδώ και στις αρχές του 2015, το ΔΝΤ δεν βγαίνει από το πρόγραμμα και η νέα γραμμή προληπτικής στήριξης θα συνοδεύεται επίσης από αυστηρούς όρους.
Άρα εάν τόσο καιρό η κυβέρνηση ήταν με την «πλάτη στον τοίχο» λόγω της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής σκληρής λιτότητας, τώρα πια είναι με το.. .πιστόλι στον κρόταφο!
Από την άλλη πλευρά οι συναντήσεις των στελεχών της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης με στελέχη Τραπεζών και hedge funds στο City του Λονδίνου δεν καθησύχασαν σίγουρα τα «κοράκια» των αγορών, για την … επόμενη μέρα!
Η πολυγλωσσία, οι πολυφωνίες, η εκ διαμέτρου αντίθετη αντιμετώπιση του προβλήματος της οικονομίας, κάθε άλλο παρά εφησυχασμό δημιουργεί στις αγορές.
Κι αν το ΔΝΤ δεν ενδιαφέρεται για το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα, καθώς προφανώς θα έχει και αυτό «άσσους» στο μανίκι, οι αγορές σίγουρα ενδιαφέρονται μόνο για τη σταθερότητα!
Αυτό ήταν, είναι και θα είναι το ζητούμενο για την οικονομία! Και το θέμα είναι το πώς μπορεί να επιτευχθεί;
Σίγουρα όχι με το να εμφανίζονται όλοι κατώτεροι των περιστάσεων. Εκτός πλέον εάν οι πολιτικοί μας πιστεύουν ότι επιτυχία, όπως είχε πει ο Τσόρτσιλ, είναι να προχωράς από αποτυχία σε αποτυχία χωρίς να χάνεις τον ενθουσιασμό σου!
Όχι γιατί ο κόσμος βαρέθηκε τις αποτυχίες, που ομολογουμένως έχουν κουράσει τους πάντες, αλλά κυρίως γιατί έχει χάσει τον ενθουσιασμό του και την ελπίδα για το αύριο. Και όταν αυτά σβήνουν σίγουρα πολύ σύντομα θα σβήσει και ο ενθουσιασμός των πολιτικών…
Για να μην σβήσει όμως ο ενθουσιασμός χρειάζεται θάρρος! Που μέχρι σήμερα, δυστυχώς, δεν έχει επιδείξει ο πολιτικός κόσμος της χώρας.
Γιατί όλοι έχουν θάρρος να σηκώνονται και να λένε αυτά που πιστεύουν, να υποστηρίζουν με σθένος τις απόψεις τους και να ρίχνουν το φταίξιμο για τα όποια δεινά μας μόνο στους αντιπάλους.
Όμως, πρέπει επιτέλους οι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων, να συνειδητοποιήσουν ότι θάρρος χρειάζεται για να κάτσουν και κάτω να ακούσουν για το πρόβλημα, αλλιώς δεν θα λυθεί και ο κίνδυνος θα παραμένει.
Και είναι κανόνας ότι δεν γυρνάς την πλάτη σου σ’ έναν κίνδυνο προσπαθώντας να ξεφύγεις, γιατί τότε θα τον διπλασιάσεις.
Αν τον αντιμετωπίσεις με θάρρος και αλήθειες, θα τον μειώσεις, ενώ αν τρέχεις να ξεφύγεις ποτέ δεν θα γλυτώσεις. Αλλά, δυστυχώς, όλοι σήμερα οι πολιτικοί τρέχουν για να ξεφύγουν από το πρόβλημα και τον κίνδυνο που εγκυμονεί.
Άραγε πιστεύουν ότι θα γλυτώσουν;